Το βιβλίο του Πλεύρη για τον Μεταξά δεν το έχω διαβάσει. Και ούτε σκοπεύω. Γιατί ο τύπος αυτός χρησιμοποιεί σκοπίμως και εντελώς προσχηματικά την ιστορική παρακαταθήκη ενός εθνικού συμβόλου για να δικαιολογήσει ναζιστικές ιδεοληψίες.
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Τα πράγματα είναι απλά. Ο Ναζισμός όπως άλλωστε και ο παγγερμανισμός υπήρξαν
προπολεμικά έννοιες στενά συνυφασμένες με τον αντισημιτισμό. Ο πατήρ
Πλεύρης σε αντίθεση με τον…μετανοήσαντα γιό του παραμένει φανατικός
αντισημίτης και έχει γράψει στο παρελθόν πλείστα όσα σχετικά πονήματα, τα
οποία επίσης δεν έχω μπει στο κόπο να διαβάσω γιατί θα μου προκαλέσουν
ναυτία.
Οποιοδήποτε δικαστήριο σεβόταν τον εαυτό του μπροστά στην εμμονή του να
χαιρετάει ναζιστικά, ειδικά σε μία δίκη ανθρωποκτονίας με πολιτικά κίνητρα,
θα τον είχε πετάξει έξω με τις κλωτσιές. Και δεν θα του επέτρεπε να πιάνει
στο στόμα του τον Ιωάννη Μεταξά.
Γιατί ο Μεταξάς δεν ήταν ούτε Ναζιστής, ούτε αντισημίτης. Ηταν φλογερός
Ελληνας πατριώτης. Υπήρξε φιλογερμανός, αλλά ποτέ γερμανόδουλος, όπως άλλοι
Ελληνες πολιτικοί, μεταξύ των οποίων και σημερινοί. Υπήρξε αυταρχικός και
μιλιταριστής, αλλά όχι φασίστας.
Το ομολογούν και προοδευτικοί ιστορικοί, όπως ο σύγχρονος Σπυρίδων Πλουμίδης
που εξηγεί ότι η Μεταξική δικτατορία ήταν ένα συντηρητικό καθεστώς με
στρατοκρατικά στοιχεία και σύμβολα, επηρεασμένα από αντίστοιχα καθεστώτα
εκείνης της εποχής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ταυτισθεί με τον
φασισμό.
Ο Μεταξάς πολύ περισσότερο δεν ήταν Ναζιστής. Πολύ πριν το ιστορικό «Όχι»
είχε καταλάβει το συμφέρον της χώρας. Διέγνωσε εγκαίρως την παράνοια του
Χίτλερ, πόνταρε στην θαλάσσια υπεροχή της Βρετανίας και συντάχθηκε ολόψυχα
με την σωστή πλευρά της ιστορίας. Πολέμησε με νύχια και δόντια τον Αξονα και
τον Φασισμό.
Οσο για τους Εβραίους, είχε φροντίσει να ξεκαθαρίσει τη θέση του με το που
ανέλαβε την εξουσία: «Σ΄αυτήν την χώρα δεν υπάρχουν τάσεις αντισημιτισμού
και αυτοί που θα θελήσουν να τις προωθήσουν θα είναι κακοί Ελληνες», δήλωνε
στην εφημερίδα «Πρωία» μόλις το 1936.
Για την ακρίβεια οι Ελληνες Εβραίοι πίνουν νερό στο όνομα του Μεταξά. Ηταν
αυτός που έβαλε λουκέτο στην αντισημιτική και φιλοναζιστική οργάνωση
Ελληνική Εθνική Ενωση(ΕΕΕ) και ο ίδιος που ανέδειξε την θυσία του ταγματάρχη
Μαρδοχαίου Φριζή. «Ο Μεταξάς είχε άριστες σχέσεις τόσο με την εβραική
κοινότητα της Αθήνας όσο και της Θεσσαλονίκης», σημειώνει ο Αριελ Λεκαδίτης,
ιστορικός ειδικευμένος στο Εβραικό Ολοκαύτωμα.
Ας κόψει λοιπόν το καλαμπούρι κι ο Πλεύρης και όλοι όσοι αντισημίτες
προβοκάτορες τρύπωσαν στο δεξί περιθώριο της πολιτικής σκηνής τα τελευταία
χρόνια. Γιατί αυτοί εν τέλει ναρκοθέτησαν και υπονόμευσαν το εθνικιστικό
κίνημα καθιστώντας το απεχθές στις πλατιές μάζες. Αν δεν το είχαν μολύνει με
την παρουσία τους, η κατάσταση σήμερα θα ήταν αλλιώς.
Ενα σύγχρονο συντηρητικό μέτωπο απαλλαγμένο από «νοσταλγούς του Αδόλφου»,
επαγγελματίες αντισημίτες και υμνητές της χούντας θα μπορούσε να αποτελέσει
ένα ουσιαστικό αντίβαρο στην ακραία νεοφιλελεύθερη, ξενόδουλη και εξαρτημένη
από διεθνή κέντρα εξουσίας διακυβέρνηση Μητσοτάκη.
Δεξιά πολιτικά κινήματα που υιοθετούν στις μέρες μας Ναζιστικές ιδέες και
ανάλογες ρατσιστικές δοξασίες δεν έχουν(και δεν πρέπει να έχουν)καμία τύχη:
Ο αντισημιτισμός είναι έννοια αντιστρόφως ανάλογη με τον πολιτισμό και τον
υγιή πατριωτισμό. Γιατί η άμυνα του ελεύθερου κόσμου απέναντι στην λαίλαπα
της παγκοσμιοποίησης, της λαθρομετανάστευσης και της πληθυσμιακής
υποκατάστασης βασίζεται ακριβώς στις κοινές αξίες του Ιουδαιοχριστιανισμού.
Σε άλλες χώρες της Ευρώπης η αυτονόητη αυτή διαπίστωση έχει καταστεί κοινό
κτήμα των δεξιών πολιτικών παρατάξεων. Στην Γαλλία η Μαρίν Λεπέν φρόντισε να
αποστασιοποιηθεί εγκαίρως από τις αντισημιτικές κορώνες του πατέρα της. Ο
σκληρός εθνικιστής πολιτικός Ερικ Ζεμούρ είναι και δηλώνει Εβραίος.
Στην Ιταλία η-τάχα μου- «μεταφασίστρια», Τζώρτζια Μελόνι, (όπως την βάφτισαν
στην Ντόιτσε Βέλε οι απόγονοι των πραγματικών Ναζί)συμπεριέλαβε επιφανείς
Εβραίους στα ψηφοδέλτια της και μόλις πριν λίγες μέρες έστειλε προσωπικό
μήνυμα για την μαύρη επέτειο από τον εκτοπισμό των Εβραίων της Ρώμης
χαρακτηρίζοντας τον «άναδρο και απάνθρωπο, μια πληγή της φασιστικής και
ναζιστικής θηριωδίας που δεν μπορεί να επουλωθεί»
Η Μελόνι ήξερε ότι τα παγκόσμια κέντρα εξουσίας και ειδικά οι Γερμανοί που
έχουν κάθε λόγο να φοβούνται την εθνική χειραφέτηση της Ιταλίας, θα έκαναν
το παν για να της κολλήσουν την ταμπέλα της φασίστριας επειδή, όταν ήταν
μαθήτρια ακόμη, σε ηλικία 15 ετών, είχε περάσει από τις οργανώσεις ενός
κόμματος νοσταλγών του Μουσολίνι.
Σε αυτή τη λογική βέβαια εμείς έπρεπε ήδη να έχουμε πετάξει στον πολιτικό
Καιάδα τον Βορίδη, τον Αδωνι και τον υιό Πλεύρη ως γνήσια και πατενταρισμένα
φασιστοειδή.
Παρόλα αυτά και οι τρείς αυτοί λαμπροί αστέρες κατάφεραν να αναρριχηθούν
επιδέξια στη νεοφιλελεύθερη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη αποποιούμενοι κάθε
«γωνία» του πολιτικού τους παρελθόντος. Εγλυψαν εκεί που έφτυναν. Αριβίστες
τέτοιου είδους θα ήταν ικανοί να πουλήσουν και τον…πατέρα τους για να μη
μείνουν στο περιθώριο και χάσουν το γλέντι της εξουσίας.
Η Μελόνι αντίθετα, παρά την χολερική κριτική που δέχτηκε ουδέποτε
εγκατέλειψε το (εύκολα παρεξηγήσιμο από καλοθελητές) «πατρίδα, θρησκεία,
οικογένεια». Και κατάφερε να αποδείξει ότι η αγάπη για την χώρα, το γένος,
την κληρονομιά των προγόνων και τις εθνικές παραδόσεις δεν έχει την
παραμικρή ιδεολογική σχέση με ναζιστικά ιδεολογήματα όπως ο αντισημιτισμός.
Υπό αυτή την έννοια προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στην Ιταλία. Και στην Ευρώπη
γενικότερα…
0 Σχόλια