Του Γιώργου Κράλογλου
Όσο το κράτος δεν κάνει πίσω στα δικά του, από το μέγα καλάθι της νοικοκυράς και η νοικοκυρά ξοδεύει τα έτοιμα, ας μην κοιτάμε έξω από την αυλή μας...
Το σημειώνω αυτό με την αναγνωσιμότητα που διαπίστωσα στα στοιχεία έρευνας των καταναλωτών στη Μ. Βρετάνια που έδειξαν ότι εκατομμύρια Βρετανοί παραλείπουν γεύματα εξαιτίας της αλματώδους αύξησης των τιμών στο Ηνωμένο Βασίλειο, ιδίως των τροφίμων, που ώθησαν τον πληθωρισμό σε επίπεδο πάνω από το 10% τον περασμένο μήνα (Βρετανοί παραλείπουν γεύματα μπροστά στην ανάφλεξη των τιμών).
Και το επέλεξα, ανάμεσα σε άλλα της επικαιρότητας, γιατί μάλλον πηγαίνει να περάσει στα "ψιλά" το δικό μας θέμα με το καλάθι της νοικοκυράς των 50, ίσως και πλέον, ειδών των τροφίμων που θα φροντίσει το κράτος (λέει) στον δύσκολο χειμώνα του 2022 και του 2023.
Αλλά τα πράγματα δεν είναι αν έτσι νομίζουμε... με τη στατιστική ανάπτυξη και στη συνεχή φροντίδα του κράτους-πατερούλη τόσο στην αντλία όσο και στον πίνακα του ηλεκτρικού.
Το 1% της υπολογίσιμης (υποτίθεται...) υψηλής και ολιγαρχικής (κατά τους αριστερούς της προόδου...) οικονομίας μας δεν είναι σε θέση ούτε αρκεί να βοηθήσει στη χειμωνιάτικη κρίση ή στην απομάκρυνση της φτώχειας που είναι ήδη έξω από την πόρτα μας.
Η δε υπόλοιπη οικονομία του 99%, με τους μικρούς και μεσαίους βιοτέχνες, έμπορους, τους ιδιώτες και τους νέους στο επιχειρείν, είναι εντελώς αδύνατον να δώσει "παρών" στην "επιστράτευση" της οποιασδήποτε κυβέρνησης, από εδώ και πέρα.
Τα στατιστικά νούμερα της ανάπτυξης (για το 2022 και 2023) που ανεβοκατεβαίνουν μεταξύ του 5-6% για το 2022 και από 2-5% το 2023 ούτε τρώγονται, ούτε θα μας κάνουν να διαφέρουμε από όσα θα συμβούν και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Για τους απορούντες επί τούτων επαναφέρω στη μνήμη μας ότι ακόμη και μέσα στο τραγικό χάλι που περνάμε οι αγρότες δίνουν και 60 ευρώ μεροκάματο για το μάζεμα της ελιάς και δεν βρίσκουν κόσμο.
Τα ξενοδοχεία, τα μπαρ, τα εστιατόρια και τα νοικιαζόμενα δωμάτια δεν κατάφεραν να βρουν τους 70.000 που έλλειψαν σε όλη την τουριστική περίοδο και τα βόλεψαν όπως όπως.
Και ό,τι μας έχει μείνει ως παραγωγή (μόνο σε μικρό και μεσαίο μέγεθος, δυστυχώς) ψάχνει νέους έστω και με κάποια ειδίκευση για 150-200.000 θέσει εργασίας αλλά και τους βρίσκει μόνο εκτός Ελλάδας...
Τι σημαίνει αυτό; Ότι αλλάζουν πολλά. Και θα συνεχίσουν να αλλάζουν ανεξάρτητα τους πώς θέλουμε εμείς να βλέπουμε την ύφεση, τη σημασία πληθωρισμού πάνω από το 12% και την αξία παροχών και ενισχύσεων από το κράτος, σε μια κοινωνία που δεν βλέπει θετικό το αύριο στον τόπο μας.
Αν το έβλεπε θα είχε ήδη κάνει αυτό που χρειάζεται για να μην περάσει μαύρες μέρες από την ενεργειακή κρίση. Αρχικά στη δουλειά.
Δεν θα υπήρχε κενή θέση έστω και με τους θλιβερούς μισθούς των 500-600 ευρώ που αφήνουν λιγότερα από τα μισά στην τσέπη και δεν δείχνουν προοπτική βελτίωσης.
Δεν θα έμενε η οικονομία και ειδικά η παραγωγή σε τόσο πολύ χαμηλό επίπεδο από την αγροτική μέχρι και βασικούς κλάδους μεταποίησης.
Δεν θα οικοπεδοποιούσαμε μονάδες της πρώην μεγάλης και πολύ μεγάλης βιομηχανίας, γιατί το επενδυτικό ενδιαφέρον δήθεν στρέφεται στην σύγχρονη τεχνολογία. Και η Ελλάδα είναι στις θέσεις του υψηλού επενδυτικού ενδιαφέροντος...
Μέσα στις επόμενες ημέρες που ίσως φτιάξουμε (τελικά) το καλάθι της νοικοκυράς με τα 50 βασικά ήδη τροφίμων θα αντιληφθούν και οι πλέον αισιόδοξοι της πολιτικής σκηνής ότι τα πράγματα δεν είναι όπως μας αρέσει ή μας βολεύει να τα παρουσιάζουμε. Και εκείνοι που έχουν ένσταση ας ρωτήσουν το 90% της μεσαίας της μικρής και πολύ μικρής οικονομίας μας.
0 Σχόλια