Υπάρχουν κάνα δυο πράγματα που είναι αχώριστα από το ψέμα. Όπως οι πολλές υποσχέσεις και οι πολλές δικαιολογίες. Κουβαρντάς, κιμπάρης και λάρτζ ο Αλέξης Τσίπρας υπεράσπισε με ποζάτο σθένος από το βήμα της ΔΕΘ το πρώτο προαπαιτούμενο.
Έταξε «κοστολογημένους» λαγούς και μοίρασε «αποσαφηνισμένα» πετραχήλια.
Το δεύτερη προϋπόθεση τη κράτησε μάλλον για χρήση αν και εφόσον γίνει πρωθυπουργός της δεύτερης φοράς αριστερά. Όταν αναμένεται να επικαλεσθεί ότι παρέλαβε «καμένη γη». Δεν θα είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος πολιτικός αρχηγός που θα προφασιστεί αυτή τη πεπατημένη ως άλλοθι των απραγματοποίητων εξαγγελιών του.
Ωστόσο, ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κουβαλάει βεβαρυμμένο κυβερνητικό παρελθόν. Το κακό για τον ίδιο είναι ότι δεν έχει καταφέρει ακόμη να αποτινάξει από πάνω του τις προσδοκίες που άλλοτε καλλιέργησε και τις μετέτρεψε μόνος του σε στάχτη και μπούλμπερη. Το χειρότερο είναι ότι δεν έχει μετακινηθεί ρούπι από τη μεροληπτική ρητορική του μανιέρα .
Παραμένει με επιτηδευμένη άνεση πιστός στην αναπαραγωγή στερεοτύπων και τη κατασκευή μύθων. Διανέμει ευχάριστες αυταπάτες, πλασάρει καλοπιάσματα, δρομολογεί κρεσέντο πλειοδοσίας. Φορτώνει στη διαπασών όλα όσα ακούγονται εύηχα στα αυτιά του μέσου πολίτη. Δεν έχει σημασία αν οι δεσμεύσεις του είναι εφικτές. Αρκεί να είναι δελεαστικές.
Εξάλλου η όλη οραματική του ενατένιση συμπυκνώνεται κυνικά στο σύνθημα «πάρε κόσμε». Ποντάρει αδίστακτα στο ότι η συλλογική μνήμη εξασθενεί, το ηθικό ζύγι χαλαρώνει, ελάχιστοι ενάρετοι κρατούν ομπρέλα στην επαγγελλόμενο κατακλυσμό χρημάτων. Πραγματικών ή φαντασιακών , αδιάφορο. Έτσι κι αλλιώς από την ουτοπία και τους ευσεβείς πόθους ως τον υποτιθέμενο ριζοσπαστικό ρεαλισμό, ένα τσιγάρο δρόμος.
Ενδεχομένως κατά τη γνώμη του Τσίπρα, ποιος θυμάται τώρα, υπό τη δήθεν «λαίλαπα» του Μητσοτάκη, τα δικά του κυβερνητικά πεπραγμένα. Την εξοντωτική φορολογία των μικρομεσαίων στρωμάτων, τους ακρωτηριασμούς σε μισθούς και συντάξεις, τις ντροπιαστικές περικοπές σε αναπηρικά επιδόματα, την αυθαίρετη αύξηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα από το 14% στο 24%.
Ποιος αναπολεί με πικρία τις προσβλητικές υπογραφές του στα νομοθετικά εργαλεία με τα οποία τα στεγαστικά δάνεια και τα σπίτια των ευάλωτων πολιτών μέσα από τα κόκκινα δάνεια πέρασαν σε ξένα funds και σε μαζικούς πλειστηριασμούς; Ποιος ανασύρει πια πένθιμα τη δυσάρεστη διαρκή εμπειρία της υποθήκευσης της εθνικής περιουσία για 99 χρόνια; Έλα ντε;
Υπήρξαν άραγε αδικημένοι από την αλλοπρόσαλλη κυβερνητική πολιτική του; Ποια παρηγοριά, υποστήριξη και ανταμοιβή τους αξίζει σήμερα; Το ξαναζεσταμένο σενάριο του αφορολόγητου στις 10 χιλιάδες ευρώ; Ή, μήπως, η επάνοδος των ψεκασμένων ανεμβολίαστων νοσηλευτών στα νοσοκομεία;
Για μερίδα του σιναφιού της Κουμουνδούρου και τους στρατευμένους λογογράφους του στη Θεσσαλονίκη, όλα τα δεινά της πρωθυπουργικής του θητείας είναι πια περασμένα ξεχασμένα. Πάλι καλά που δεν ζήτησαν και τα ρέστα ρέποντας στη παλαιοκομματική νοσταλγία επαναφοράς της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής. Αυτής που πριν 40 χρόνια εξακόντισε το πληθωρισμό στη στρατόσφαιρα . Δείγμα του πόσο πατάνε στο έδαφος.
Στη πραγματικότητα οι επαγγελίες του Τσίπρα στη ΔΕΘ δεν πρωτοτύπησαν. Επανέφεραν στο δημόσιο χώρο όσα διατεινόταν με μονότονο ρεφρέν ο Πολάκης πριν οκτώ μήνες. Την επτασφράγιστη χρηματοδοτικά ατζέντα της επανακρατικοποίησης της Εθνικής τράπεζας. Τάχα για να δοθούν « φτηνά δάνεια στο λαό», αλλά στην ουσία για ευεργετηθεί δανειακά το όποιο δικό τους επιχειρηματικό «σύστημα».
Και επειδή στους μυημένους στη ριζοσπαστική αριστερά η λέξη κρατικοποίηση φέρει το εμψυχωτικό μήνυμα ενός ιερού μάντρα, η εθνικοποίηση και της ΔΕΗ ενσαρκώνει το νόημα μιας δογματικής θεολογίας. Άγνωστο αν η επιδίωξη υλοποίηση της εξαγοράς της γίνει αλά Μαδούρο, με ένα νόμο κι ένα άρθρο ή με υποχρεωτικής δημόσιας προσφοράς προς του μετόχους.
Στο ερώτημα , πάντως , πού θα βρεθούν οι αναγκαίοι πόροι για την δημόσια επανάκτηση της Εθνικής και της ΔΕΗ η απάντηση είναι παρόμοια με εκείνη της αμίλητης Σφίγγας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι με επικεφαλής κομισάριους, συνδικαλιστικές «μασαμπούκες» και της εγνωσμένης διαχειριστικής επάρκειας μιας κυβέρνησης μαρξιστών αιθεροβαμόνων- που απεχθάνονται τις επενδύσεις και τη τεχνογνωσία του διεθνούς κεφαλαίου-, δεν ξημερώνει προκοπή . Το κόστος θα το πληρώσει διπλό και τρίδιπλο ο ελληνικός λαός.
Γίνεται πλέον αντιληπτό ότι με ανεδαφικότητες, ψευδαισθήσεις και ονειροπολήσεις δεν παράγεται αναδιανεμητική πολιτική υπέρ των ασθενέστερων πολιτών. Επιχειρείται μόνο η σαγήνευση εύπιστων ή αφελών ψηφοφόρων. Κυρίως όμως πριμοδοτείται μια αίσθηση λαϊκιστικής κραιπάλης προς όσους άμυαλους καρποσυλλέκτες ξαναβλέπουν τα λεφτόδενδρα να ανθίζουν. Ποτισμένα με τυχοδιωκτικές εξαγγελίες.
Δημήτρης Παγαδάκης
0 Σχόλια