Το πραγματικό αίνιγμα των υποκλοπών
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Για τους υποψιασμένους της αντιπέρα όχθης η έλευση Κυριάκου ήταν θείο
δώρο. Είχαν πάρει όμως το μάθημα τους. Και γνώριζαν καλά ότι
όπως ακριβώς το προιόν «Γιωργάκης» ήταν ελαττωματικό κι αυτό το
παιδί «δεν μπορεί» μόνο του.
Εξ ου και έσπευσαν εν χορώ, όταν ανέλαβε την εξουσία, να τον
θωρακίσουν, αποδίδοντας του προκαταβολικά μυθικές ιδιότητες. Μωυσής,
γκράντ μάστερ του σκακιού και της πολιτικής που παίζει ταυτόχρονα με δεκάδες
αντιπάλους(το περιβόητο «σιμουλτανέ»), γατόπαρδος των διεθνών σχέσεων και
διάφορα άλλα πρωτοφανή που κανονικά θα έστεκαν μόνο σε καλοκαιρινή
επιθεώρηση.
Είχε προηγηθεί, με συνοπτικές διαδικασίες η «δολοφονία χαρακτήρα» του Τσίπρα
και της «Πρώτης φορά Αριστερά», που δεν χρειαζόταν δα και καμία ιδιαίτερη
προσπάθεια.
Αφορμές δίνονται ακόμη και σήμερα. Οπότε το νέο πουλέν έπαιζε μόνο του, με
καθοδηγητή τον…αξιακό κώδικα της Οικογένειας και αόρατο υποβολέα τις
δυνάμεις του ατλαντικού παράγοντα, των Γερμανών πατρόνων και του
ντόπιου σημιτικού «εκσυγχρονισμού».
Ο Μητσοτάκης είχε πολλά «ντεφώ» ακόμη και σε σχέση με τον Γιωργάκη.
Προσωπικές ανασφάλειες, περίεργα νευρικά σύνδρομα που τον έκαναν να μιλά ή
να γελά μόνος του και μια σοβαρή έλλειψη πειστικότητας από το βήμα της
βουλής που σιγά-σιγά παραγράφηκε στην συλλογική συνείδηση ως ασήμαντη
«πολιτική αδυναμία» του ανδρός.
Ο Γιώργος από την άλλη πλευρά, δεν είχε κανένα κόμπλεξ, κυρίως γιατί δεν
είχε κανένα αίσθημα αυτογνωσίας. Δεν καταλάβαινε τι γινόταν γύρω του. Ζούσε
σε μόνιμη νιρβάνα αμεριμνησίας. Για αυτό και έσκασε με πάταγο.
Ο Κυριάκος αντίθετα, μέτριος-ξεμέτριος, είχε επίγνωση των πραγμάτων. Γι αυτό
ανέπτυξε το ένστικτο του «πιο καλού του μαθητή». Και με το «καλημέρα»
εφάρμοσε άριστα τις αρχές πολιτικής που είχε μάθει στο οικογενειακό του
περιβάλλον. Ασφυκτικός έλεγχος των μέσων ενημέρωσης μέσω εκμαυλισμού,
περιθωριοποίηση των ενοχλητικών φωνών, δημιουργία στρατιάς «πραιτοριανών» σε
όλο το πολιτικό φάσμα και προσαρμογή της εθνικής στρατηγικής σε επιδιώξεις
μεγάλων οικονομικών συμφερόντων εντός και (κυρίως) εκτός της χώρας.
Η συνταγή αυτή θα μπορούσε να τον οδηγήσει πολύ μακριά. Για τους ξένους
κατέστη αμέσως ο πιο ευχάριστος συνομιλητής. Ελεγε ναι σε όλα. Και στο
εσωτερικό τα κουσούρια του γρήγορα σκεπάστηκαν γιατί σε κάθε στραβή
εμφανιζόταν το…φάντασμα του Πολάκη να κραδαίνει αιματοβαμμένο σφυροδρέπανο.
Διαχειρίστηκε δύσκολες κρίσεις ο σημερινός πρωθυπουργός. Και έμεινε
ακλόνητος, όχι λόγω της διοικητικής επάρκειας που ανέδειξε, αλλά λόγω της
πλύσης εγκεφάλου που υπέστη το εκλογικό ακροατήριο από την συντριπτική
πλειονότητα των φιλοκυβερνητικών μέσων ενημέρωσης.
Τα μέσα αυτά αγνόησαν τεράστια εθνικά ολισθήματα όπως η πρόωρη
εγκατάλειψη των λιγνιτικών κοιτασμάτων και το ξεπούλημα της ΔΕΗ που σήμερα
κοστίζουν δισεκατομμύρια στον Ελληνα φορολογούμενο, εξωράισαν «σκιτζίδικες»
επιλογές στην εξωτερική πολιτική όπως η χουλιγκανικού τύπου στήριξη στον
Ζελένσκι ή η παραίτηση από τα 12 μίλια στο Αιγαίο και έφτασαν να αποθεώνουν
ως …εποποιϊα την αυτονόητη φύλαξη των συνόρων στον Εβρο(αφού είχε προηγηθεί
η κωμικοτραγική απόβαση των ΜΑΤ στα νησιά του Αν. Αιγαίου για την… «επίταξη»
χώρων φιλοξενίας λαθρομεταναστών).
Οι γκάφες, τα επιμέρους βατερλώ, η χειραγώγηση της δικαιοσύνης και η δυσώδης
ατμόσφαιρα μαφιόζικης δοσοληψίας, ακόμη και η επέλαση της ακρίβειας,
καλύπτονταν με την διαρκή επίκληση: «Φανταστείτε τι θα γινόταν αν
κυβερνούσαν οι Πολάκηδες»…
Ετσι η κοινή γνώμη έφτασε να προσπερνά ακόμη και επιλογές που την έβρισκαν
μετωπικά αντίθετη, όπως η αποστολή όπλων στην Ουκρανία.
Στο εξωτερικό από την άλλη πλευρά, οι ύμνοι για τον φιλοδυτικό Ατλαντιστή
πρωθυπουργό έδιναν και έπαιρναν. Οι Αμερικανοί που εξασφάλισαν τσάμπα
την Αλεξανδρούπολη και ότι άλλο ζήτησαν, του έδωσαν βήμα μέχρι και στο
Κογκρέσο, οι Γερμανοί βρήκαν τον κατάλληλο άνθρωπο για τα ενεργειακά τους
σχέδια και οι Γάλλοι τον πρόθυμο αγοραστή για πανάκριβα οπλικά συστήματα.
Σε ένα περιβάλλον διαρκούς διεθνούς αναταραχής, ο Μητσοτάκης έμοιαζε να
πηγαίνει πρίμα. Τίποτα δεν φαινόταν ικανό να ανακόψει την επανεκλογή του, με
ή χωρίς δεκανίκια.
Εντελώς ξαφνικά όμως το πάρτυ χάλασε. Τα συστήματα μέσα και έξω αρχίζουν να
τον εγκαταλείπουν. Η τουλάχιστον να τον «κονταίνουν» επικίνδυνα, στερώντας
του την πιθανότητα να παραμείνει στην εξουσία.
Ο χαρισματικός μεταρρυθμιστής ηγέτης, ο «μικρός Ελληνας Μακρόν» μεταβλήθηκε
σε Βαλκάνιο παρία, που κρυφοκοιτάζει τους αντιπάλους του από
κλειδαρότρυπες. Γιατί; Τι στράβωσε με τον πιο «βολικό» πρωθυπουργό της
μεταπολίτευσης;
Αυτό φοβούμαι είναι το μεγάλο δημοσιογραφικό ερώτημα και όχι το γιατί
παρακολουθούσε ο Κυριάκος, δημοσιογράφους και πολιτικούς. Εκεί η απάντηση
είναι πανεύκολη. Τους παρακολουθούσε συλλήβδην γιατί η συνήθεια αυτή είναι
αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τον «αξιακό κώδικα» της Οικογένειας, που
υπηρετεί-όπως προαναφέραμε- ευλαβικά.
Και γιατί, στην περίπτωση τουλάχιστον του Ανδρουλάκη, τα σαίνια, μυρίστηκαν
«ψαχνό» σε προσωπικά δεδομένα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο
εκβιασμού.
«Σιγά τα ωά» λοιπόν που θα έλεγε και ένας πολυπράγμων παρουσιαστής του ΣΚΑΙ.
Υπό μία έννοια θα συμφωνήσω. Με το θράσος που διακατέχει το κυβερνητικό
σύστημα και την επικοινωνιακή ασπίδα που του προσφέρουν οι χορηγοί του, οι
παρακολουθήσεις θα είχαν περάσει «πασέ». Δεν θα είχε ανοίξει η μύτη.
Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να μας απασχολεί είναι ποιος και γιατί
αποφάσισε να το τραβήξει το χαλί στον Μητσοτάκη; Ποιος τον υποχρέωσε να
θυσιάσει δύο εξ’ απορρήτων στελέχη του, να αυτοδιαπομπευθεί και να
γρατζουνιστεί ανεπανόρθωτα; Με τι τον φοβέρισε; Τον πιο βολικό
πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης;
Αυτό είναι το άλυτο-μέχρι στιγμής-μυστήριο και κατ’ επέκτασιν μένει να δούμε
ποιοί από το ελληνικό επιχειρηματικό στερέωμα θα επιχειρήσουν να κρατήσουν
το χαλί στη θέση του με μία λυσσώδη μάχη οπισθοφυλακής, μήπως και σταθεί το
πολιτικό πτώμα στο πόδια του.
Προσέξτε: Αυτοί οι τελευταίοι παίζουν με την φωτιά. Και επωμίζονται τεράστια
εθνική ευθύνη. Γιατί υπάρχει πλέον κίνδυνος αντί για το χαλί να σκιστεί στα
δύο η χώρα…
0 Σχόλια