Με ανοιχτό το ενδεχόμενο προσφυγής σε πρόωρες κάλπες όλα τα σενάρια παίζουν. Το αδυσώπητο ερώτημα, ωστόσο, παραμένει. Αν δεν σου βγαίνουν τα «κουκιά» τι κάνεις; Προφανώς, ή μαγειρεύεις γεμιστά ή ψάχνεις για άλλα όσπρια.
Το σίγουρο είναι ότι δεν αρκεί να κλείσεις δελεαστικά το μάτι στα διατροφικά συστατικά ώστε να μπουν μόνα τους στη κατσαρόλα ή το ταψί. Υπό αυτό το άγχος πορεύεται η Κουμουνδούρου.
Έχει βγει στη γύρα λαχταρώντας να μαζέψει υλικά για μια μετεκλογική κυβερνητική, προοδευτική όπως την εννοεί, σούπα. Και «τρώει» κατάμουτρα πόρτα στη γειτονιά. Τόσο η Χαρ. Τρικούπη όσο και ο Περισσός, για τους δικούς τους λόγους, σφαλίζουν με βρόντο τις θύρες τους στους καλοθελητές του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χώρια που δεν κυκλοφορεί διαθέσιμος στη πιάτσα και ένας Πάνος Καμμένος.
Με τέτοια απροθυμία μετεκλογικής σύμπραξης ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τα χει τα δίκια του. Πιστός στο παραπαίον αφήγημα της προοπτικής «προοδευτικής» διακυβέρνησης ανασκουμπώνεται. Αναγκαστικά στρέφεται για αλισβερίσια στο φωταγωγό της πολυκατοικίας της αριστερής παρένθεσης. Αποπειράται την αναζωογόνηση της ριζοσπαστικής πίσω αυλής της, ξαναζεσταίνει το κοινόχρηστο καλοριφέρ των παραλυτικών ψευδαισθήσεων της. Εκεί όπου ανακαλύπτει ως πολύφερνο μελλοντικό εταίρο το δημοσκοπικά τρικλίζοντα Γιάνη Βαρουφάκη.
Δικαίωμα του ασφαλώς να δηλώνει ευθαρσώς ότι «θα ξανακυβερνούσαμε μαζί του», δίχως την αμηχανία ενός ματαιωμένου ραντεβού με τη Σκάρλετ Γιοχάνσον. Η αστική του αυτοπεποίθηση, άλλωστε, δεν συντονίζεται πάντα με το ρεαλισμό. Πειραματίζεται με την υπαρξιακή συγκατοίκηση διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών και ψυχοδιανοητικών ρευμάτων, γούστων και συμπεριφορών για την εξυπηρέτηση ενός κυβερνητικού σίκουελ. Μόνο που, εν προκειμένω, το τελευταίο απαιτεί ασθενή μνήμη. Ιδίως όταν η νέα ρευστή, αν όχι απίθανη και αντιφατική, παράσταση που επαγγέλλεται έχει τους ίδιους και με παρόμοιες τραυματικές επιδόσεις παλιούς πρωταγωνιστές. Και την ίδια παρωχημενη σεναριακή συνταγή.
Εξάλλου Γιάνης και Ευκλείδης, ο ένας με φλοράλ πουκάμισα, ο άλλος με σακίδιο και κασκόλ, συμπορεύτηκαν παρά τις διαφωνίες τους για ένα φεγγάρι στο υπουργείο Οικονομικών στο πρώτο εξάμηνο της «πρώτης φορά αριστερά» διακυβέρνησης. Τότε που οι αλλοπρόσαλλα ανεδαφικές ιδέες του πρώτου με τις περήφανες διαπραγματεύσεις, τα μπακαλόχαρτα IOU αντί του ευρώ, τις έξαλλες ασυναρτησίες περί στρατολόγησης τουριστών ως καλωδιωμένων μυστικών εφοριακών και λοιπούς φανφαρονισμούς, έστειλαν την οικονομία στα βράχια.
Έφεραν λουκέτα στις τράπεζες , ουρές στα ΑΤΜ, μπαγλάρωσαν τους πολίτες επί τέσσερα χρόνια στο κελί των capital controls, φόρτωσαν τη χώρα με φέσι δεκάδων δισεκατομμυρίων και οδήγησαν στο «αριστερό» μνημόνιο. Από τη μεριά του ο δεύτερος ως διάδοχος στο πόστο του «τσάρου» της οικονομίας, πάνω στα συντρίμμια που άφησε ο εκπαραθυρωθείς προκάτοχος του, απλώς συνέχισε με «ταξική μεροληψία» το ξεζούμισμα των μεσαίων στρωμάτων. Και δεν ζήτησε ούτε μια συγγνώμη. Παρέδιδε μόνο ευφυολογήματα προς τέρψη σύσσωμης της Βουλή.
Αυτοτοποθετημένοι αμφότεροι στην ριζοσπαστική αριστερά, είναι λογικό να δικτυώνονται συνειρμικά με το κοινό νήμα που τους δένει πακέτο με ζημιές, καταστροφές και ομηρίες της ελληνικής οικονομίας. Στο πλαίσιο, όμως, της εκπλήρωσης μιας κυβερνητικής συνεργασίας οι πρόσφατες από κοινού «αμαρτίες και προδοσίες» πάνε μαζί περίπατο. Περασμένα ξεχασμένα, ξέπλυμα τραγικών επιλογών με νερό κι αλάτι.
Κάτι σαν σασμός, δηλαδή. Με την ίδια λογική εφόσον, ελέω απλής αναλογικής, εισέρθουν στη Βουλή ο ανυπότακτος Παναγιώτης Λαφαζάνης και η αδάμαστη Ζωή Κωνσταντοπούλου, και οι δυο θα είναι μάλλον ευπρόσδεκτοι στη αναβίωση ενός ρετρό σχήματος. Άπαντες ως ετερόκλητοι προφήτες μιας τελεολογίας προσεχών ρήξεων. Κυρίως ανάμεσα τους.
Οι αναπολήσεις, όμως, είναι συνήθως μελαγχολικές. Ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος ψηφοφόρος που αντλεί φευγαλέα μνήμες από μια μίζερη νοσταλγία, παρά επιχειρήματα από μια οραματική ελπίδα, θα δυσκολευτεί πιθανότατα να βολευτεί με μια τέτοια προκάτ επανασύνθεση. Ίσως επειδή θα του λείψει ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος από το σχήμα. Πόσο μάλλον θα πρέπει να του αρέσει η παραφωνία όταν ενδέχεται για παράδειγμα να του προκύψει στα κυβερνητικά έδρανα μια εκ προοιμίου φάλτσα χορωδία με ντουέτα τύπου Γεροβασίλη -Σακοράφα, Πολάκη- Κλέωνα Γρηγοριάδη, Τζανακόπουλου –Κρίτωνα Αρσένη κλπ.
Γίνεται πλέον φανερό ότι στη συγκυρία η αξιωματική αντιπολίτευση δεν σχεδιάζει πολιτική στρατηγική εφικτών μετεκλογικών συνεργασιών. Αμολάει κούφια πυροτεχνήματα με προσχηματικές προτάσεις και αποκλειστικό στόχο την εξασφάλιση των αριθμητικά απαιτούμενων για την επάνοδο της στην εξουσία. Με οποιοδήποτε κόστος για τη χώρα, σκαλίζει το χέρσο χωράφι της προηγούμενης δικής της κυβερνητικής ανεπάρκειας για να συλλέξει μετρημένα «κουκιά» Στο ίδιο πνεύμα απελπισίας και ο Ευκλείδης, που δεν τρολάρει, φαίνεται να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία.
Προσκαλεί εμμέσως στη κεντρική, παρότι ανούσια λόγω απορρίψεων όσων προσέγγισαν, πολιτική αναζήτηση του κόμματος του για το κυβερνητικό του αύριο το Γιάνη αυτοπροσώπως. Και αυτός κάνει κόνξες απαιτώντας διάλογο και συμφωνία πριν από τις εκλογές. Στη πραγματικότητα, περισσότερο από σκοπιμότητα παρά από παλιότερη συντροφική συνάφεια, το ηγετικό στέλεχος του ρεύματος της Ομπρέλας ενεργοποιεί προκαταβολικά τις εσωκομματικές διαδικασίες της επόμενης μέρας. ¨Όταν πια το μπαλόνι της κυβερνητικής συνεργασίας αναμένεται να σκάσει πριν φουσκώσει.
Παράλληλα, ονομάζοντας δημοσίως και προνομιακά τον Βαρουφάκη προσεχή «προοδευτικό» κυβερνητικό εταίρο τού ρίχνει σωσίβιο επιβίωσης σε ενδεχόμενο εκλογικό του ναυάγιο. Το πόσο αξιόπιστη μοιάζει τώρα αυτή η παραγεμισμένη με αέρα κοπανιστό σαμπρέλα σωτηρίας είναι συζητήσιμο. Όλα τα ελαστικά πολιτικά νταραβέρια βουλκανίζονται με το ίδιο ακατέργαστο καουτσούκ. Δεν διαφέρει, άλλωστε, η δική του σαμπρέλα από εκείνη που χρησιμοποιεί ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να επιπλέει σε θολά νερά. Μιμούμενος πότε τη φωνή του Ανδρέα και πότε επαναλαμβάνοντας αλλοτινές ατάκες του Κώστα Καραμανλή περί «νταβατζήδων» στο κεμπαπτζίδικο του Μπαϊρακτάρη.
Δημήτρης Παγαδάκης
0 Σχόλια