Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο εθνικά ασύμφορη είναι η μονοδιάστατη Εξωτερική πολιτική μας έναντι της πολυδιάστατης που θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ελλάδα αν ήταν πραγματικά ανεξάρτητη χώρα και όχι ημιανεξάρτητη (ως ”αποικία” των Αμερικανών), από την πικρή εμπειρία την οποία βίωσαν τα μέλη του Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών στην αμερικανική πρωτεύουσα πρόσφατα.
Στην Ουάσιγκτον, όπου μεταφέρθηκαν οι εργασίες του κύκλου δημόσιων
συζητήσεων (μέλη του οποίου είναι υπουργοί, βουλευτές και στελέχη κομμάτων
της χώρας μας υπό τον διοικητή και ιδρυτή του Συμεών Τσομώκο), για να έχουν
οι Έλληνες εμπειρογνώμονες ιδίαν αντίληψη για την ατμόσφαιρα που επικρατεί
γεωπολιτικά στην Αμερική μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, σε συνάρτηση
με τη στάση του State Department στο θέμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Ως θλιβεροί Επιμηθείς που τρέχουν πίσω απ’ τα γεγονότα το υπουργείο
Εξωτερικών και το Μαξίμου δεν πήραν προφανώς είδηση ότι από την αρχή των
εχθροπραξιών στην Ουκρανία μέχρι τώρα, το τουρκικό λόμπι εκεί εργαζόταν
πυρετωδώς και έπεισε κορυφαία στελέχη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ ότι η Τουρκία είναι
φιλειρηνική χώρα που σε γενικές γραμμές δεν έχει διαφορές με τους γείτονές
της.
Σαν κερασάκι μάλιστα στην τούρτα των επιχειρημάτων τους, οι Τούρκοι
Αξιωματούχοι παρουσίασαν ως απόδειξη το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στην
Κωνσταντινούπολη και το πολλά υποσχόμενο κλίμα στη συνάντηση
Ερντογάν–Μητσοτάκη…
Η καλοστημένη παγίδα του ”θείου Σαμ” έπιασε και θα πιάνει πάντα όσο δίνουμε
την εικόνα στην αμερικανική ηγεσία και τους Αμερικανούς διαμορφωτές της
κοινής γνώμης ότι οι πολιτικοί που μας κυβερνούν ”είναι ψοφοδεείς,
ευεπηρέστοι και ευκόλως συμμορφούμενοι προς τας ξένας υποδείξεις”, όπως θα
έλεγαν οι καθαρευουσιάνοι.
Αποτέλεσμα αυτού ήταν, εν προκειμένω, να μην εισακουστούν οι διαμαρτυρίες
των Ελλήνων εμπειρογνωμόνων του Φόρουμ των Δελφών για παράνομες πρακτικές
της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο σε βάρος της ελληνικής
και κυπριακής κυριαρχίας, γιατί ακόμα και οι του Κογκρέσου γερουσιαστές που
δεν ενέκριναν την πώληση των F16 στη Τουρκία δεν πείστηκαν για την
επιθετικότητά της απ’ τη στιγμή που οι συναντήσεις Ερντογάν-Μητσοτάκη ήταν
”παραγωγικές”, όπως τις χαρακτήρισαν.
Επιπλέον, δεν έπιασε τόπο η υπενθύμιση (εκ μέρους των ”εκπροσώπων του
Μαντείου” προς τα στελέχη του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών) του διπλού
ρόλου της Τουρκίας η οποία αίρει τις διεθνείς κυρώσεις κατά της Ρωσίας με το
να δέχεται το ρωσικό χρήμα στις τουρκικές Τράπεζες.
Και ήταν αναμενόμενο αυτό, έστω κι αν δεν μπορούσαν να το…”μαντέψουν” λόγω
έλλειψης διορατικότητας το ΥΠΕΞ και το Μαξίμου. Γιατί πώς να πιστέψουν οι
Αμερικανοί ότι μας κάνει τον βίο αβίωτο η Τουρκία, αφ’ ης στιγμής ο
πρωθυπουργός ασκεί (εν γνώσει ή μη του κ. Δένδια) μυστική διπλωματία σε
πνεύμα… ελληνοτουρκικής φιλίας αλά ΓΑΠ και γνέφει θετικά — τη υποδείξει της
Γερμανίας — στη συνέχιση των συνομιλιών μας με την Τουρκία;
Συνομιλιών σε συμφιλιωτικό κλίμα όπως απέδειξαν οι ελληνοτουρκικές επαφές
στις Συνόδους Κορυφής, οι συναντήσεις μας για τα ΜΟΕ και οι κύκλοι
διερευνητικών διαπραγματεύσεων (αν και σε θολό τοπίο) σε Άγκυρα και Αθήνα.
Όπως απέδειξε και η απουσία δυναμικής παρέμβασης εκ μέρους μας στις
περιπτώσεις παραβίασης της εδαφικής κυριαρχίας μας (βλ. την επί τρίμηνο
παραμονή του Ορούτς Ρέις το ’20 στην ελληνική υφαλοκρηπίδα [μέχρι και 7
μίλια απ’ το Καστελόριζο], καθώς και την μη [έμπρακτη] παρεμπόδιση της
έλευσης τουρκικών αλιευτικών, στα οποία επιτρέπουμε να αλωνίζουν στο
Αιγαίο).
Μετά τις εμπόλεμες ειδικά καταστάσεις οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη στην
Ουκρανία, το σκηνικό στην αμερικανική Εξωτερική πολιτική άλλαξε άρδην σε
βάρος μας, γιατί — μαζί με την εγρήγορση και την ιδεολογική υστερία που
αναβιώνουν έναν νέο ψυχροπολεμικό κλίμα κατά της Ρωσίας — επανήλθαν οι
αντιλήψεις ότι αυτή είναι η πηγή του κακού (χωρίς να υποτιμάται η Κίνα, αν
και διακρατεί το μεγαλύτερο μέρος του αμερικανικού χρέους), ενώ η Τουρκία
είναι η ειρηνοποιός που παίζει τον ρόλο του διαμεσολαβητή επάξια…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά οι θύτες έγιναν… θύματα και αλληλοϋποστηρίζονται μεταξύ
τους ευχόμενοι την ήττα του Πούτιν. Τουλάχιστον η Αμερική το εύχεται φανερά
αυτό και το επιζητεί, άσχετα αν δε θέλει να εμπλακεί στο Ουκρανικό για να
μην διαταραχθεί η διεθνής Οικονομία και, προπάντων, να μην οδηγηθούμε σε Γ’
Παγκόσμιο (πυρηνικό) Πόλεμο.
Όσο για την τρις εισβολέα Τουρκία (Κύπρος, Συρία, Ιράκ), αυτή — αν και
γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ (η Δύση γενικότερα) είναι η αιτία που ώθησε τη Ρωσία σε
εισβολή σφίγγοντας τη θηλιά γύρω απ’ τα σύνορά της (βλ. άρθρο του Αμερικανού
αναλυτή Τζον Μερσχάιμερ στον Economist) — απλώνει χέρι φιλίας και
συνεργασίας στον Τζο Μπάιντεν της Αμερικής, την ίδια στιγμή που κλείνει το
μάτι στον Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας.
Αντίθετα εμείς, αντί να μιμηθούμε την ευφυή διπλωματική ευελιξία της — αφού
φροντίσαμε προηγουμένως με περίσσια σπουδή να καταδικάσουμε διεθνώς τη Ρωσία
δια του ΑΝΥΠΕΞ και του πρωθυπουργού με τη δικαιολογία ότι ”έκανε κάτι
αντίστοιχο με την Τουρκία το ’74” — προχωρήσαμε με τις άλλες 37 χώρες της ΕΕ
σε προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα πολέμου της
Ρωσίας στην Ουκρανία (βλ. σχετική δήλωση Δένδια στην ΕΡΤ).
Επειδή όμως η ζωή συνεχίζεται και η μυστική διπλωματία μας… προοδεύει
δίνοντας αφορμές στην Τουρκία να επωφελείται από τα λάθη μας, βγήκε τις
προάλλες ο ΥΠΑΜ της Χουλουσί Ακάρ και ανακοίνωσε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η
χώρα του υιοθετεί το… όραμα για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου που είχε
εκφράσει ως ευχή τον Νοέμβριο του ’19 ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του
πρωθυπουργού Θάνος Ντόκος.
Φευ!.. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι όταν ο πρωθυπουργός μάς
μιλούσε τον Ιούνιο του ’20 για ”ήσυχο καλοκαίρι” που εξασφάλισε μετά τη
συνάντησή του με τον Ερντογάν, έλεγε την μισή αλήθεια, αφού είχε εξασφαλίσει
— όπως αποδείχθηκε — ”ήσυχα νερά” με τους Τούρκους και για τις άλλες εποχές
που έρχονταν με βάση τα μυστικά σχέδιά του.
Απ’ την αρχή της θητείας του, προφανώς, είχε πάρει την απόφαση για ”καζάν
καζάν” συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και γι’ αυτόν τον λόγο έβγαλε ως λαγό στα
ΜΜΕ το ’19 τον Θάνο Ντόκο (του οποίου την παραίτηση δεν έκανε δεκτή μετά τον
σάλο που δημιουργήθηκε), με σκοπό να προετοιμάσει τον λαό για την επιλογή
του.
Επιλογή που εδραζόταν στο επιχείρημα το οποίο προέβαλε με επίταση ο
Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού σε συνέντευξή του λέγοντας ότι
η διπλωματία των κανονιοφόρων (στην οποία στηριζόταν η τουρκική στρατηγική)
δεν συμβάλλει στην εύρεση λύσης ούτε αρμόζει ως συμπεριφορά σε χώρα-μέλος
του ΝΑΤΟ και υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ (βλ. Τουρκία)…
Είναι οδυνηρό σαν ιδέα το ενδεχόμενο ότι όλα αυτά να τα επινόησε (με
παρέμβαση ξένων πιθανολογώ) … ο ”ανέμελος” πρωθυπουργός μας, ο οποίος
απέδειξε τελικά ότι κάθε άλλο παρά ανέμελος είναι, αφού κινήθηκε
μεθοδευμένα, με στρατηγική που έφερε τελικά τον λαό και όχι τον Τούρκο προ
τετελεσμένων.
Έτσι φτάσαμε στη δήλωση Ακάρ της 17ης Μαρτίου του τρέχοντος έτους ότι:
– […] Υπάρχει τουρισμός, ψάρεμα και πολλά άλλα πλούτη. Είμαστε υπέρ της
κοινής εκμετάλλευσής τους (”συνεκμετάλλευσης”), το έχουμε πει αυτό. Λάβαμε
θετική απάντηση από τον συνομιλητή μας. Υπό αυτή την έννοια, περιμένουμε να
προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Δήλωση που έκανε ο ΥΠΑΜ της Τουρκίας με αφορμή όχι μόνο τις σχετικές
συζητήσεις που έκανε με τον Έλληνα ομόλογό του Νίκο Παναγιωτόπουλο κατά την
έκτακτη σύνοδο των υπουργών Αμύνης του ΝΑΤΟ (16/3/’220, αλλά και αυτές που
είχαν προηγηθεί μεταξύ Μητσοτάκη-Ερντογάν κατά την επίσκεψη του Έλληνα
πρωθυπουργού στην Άγκυρα (13/3/’22).
Έτσι έδεσε το γλυκό της αναγκαστικής… συμφιλίωσης με τους Τούρκους, αφού —
στο όνομα της ειρήνης — υλοποιείται το όραμα Ντόκου (με ιθύνοντα νου τον
πρωθυπουργό) για καζάν-καζάν συνεκμετάλλευση επί των κεκτημένων μας στο
Αιγαίο τη βοηθεία διπλωματών και δικηγόρων από αμφότερες τις πλευρές και με
δεδομένη την πολιτική βούληση να τα βρούμε στο θέμα της εκμετάλλευσης
υδρογονανθράκων.
Οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες του πρωθυπουργού, ως δια μαγείας, ξεχάστηκαν
αφήνοντας για συζήτηση στο Τραπέζι την ελληνοκυπριακή δέσμευση για
”δημιουργία Ταμείου Υδρογονανθράκων” προς όφελος των δύο Κοινοτήτων στην
Κύπρο.
Έτσι καθησυχάσαμε δια παντός τις τουρκικές ανησυχίες για μετατροπή του
Αιγαίου σε ελληνική λίμνη, αφού το πρώτο βήμα το κάναμε ήδη με την
απεμπόληση του δικαιώματος της Ελλάδας για επέκταση των ΕΧΥ στα 12 νμ
(ρίχνοντας στάχτη στα μάτια τον ”διπλασιασμό των θαλασσών μας” στο Ιόνιο
κατά δήλωση Μητσοτάκη τον Ιανουάριο του ’21).
Συνελόντι ειπείν, ήταν να μην ανοίξει η Κερκόπορτα του ”πάρτε κόσμε γιατί
μας περισσεύουν”. Αφού άνοιξε όμως, ερήμην μας — αλλά και με ευθύνη δική μας
όσο παρακολουθούμε απαθείς τις εξελίξεις — θα πρέπει να προετοιμαστούμε
ψυχολογικά και για τις παράπλευρες απώλειες που θα προκληθούν σε βάρος μας,
αλλά και για νέες διεκδικήσεις των Τούρκων οι οποίοι θα φροντίσουν να
επωφεληθούν από την μεγάλη ”γενναιοδωρία” μας…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
0 Σχόλια