Η κάθε μεγάλη κρίση, πόσο μάλλον μια εμπόλεμη, δοκιμάζουν όχι μόνο τις οικονομικές αλλά και τις πολιτικές αντοχές μιας χώρας
Λεωνίδας Καστανάς
Οι μέρες περνούν και οι Ρώσοι συνεχίζουν να ισοπεδώνουν βάρβαρα και
αναίτια την Ουκρανία. Σκοτώνουν αμάχους, χτυπούν νοσοκομεία, καταστρέφουν
υποδομές. Ένα δράμα δίχως τέλος. Ο λαός και ο στρατός της χώρας
αμύνονται ηρωικά και με επιτυχία απέναντι σε έναν υπέρτερο εχθρό. Αλλά η
συντριπτική πλειοψηφία της λαλίστατης ελληνικής αριστεράς δεν
δείχνει να ενοχλείται αλλά ούτε να κινητοποιείται. Ενώ η Ευρώπη δονείται
από τεράστιες αντιπολεμικές διαδηλώσεις καταδίκης της ρωσικής εισβολής,
εδώ επικρατεί μουγγαμάρα. Μόνο η ουκρανική κοινότητα και οι
«μενουμευρώπηδες» έκαναν δυο συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και στο Λευκό
Πύργο. Εκτός κι αν θεωρούνται κινητοποιήσεις οι βόλτες του ΚΚΕ από τη
Ρωσική στην Αμερικάνικη πρεσβεία. Για να καταδικαστούν τα σχέδια του ΝΑΤΟ
και της ΕΕ. Γιατί πάντα αυτοί και μόνο αυτοί φταίνε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επισήμως καταδίκασε την εισβολή της Ρωσίας, αλλά δεν ψήφισε στην
Ευρωβουλή το ψήφισμα κατά των Ρώσων ολιγαρχών, τάχθηκε δε κατά της
αποστολής πολεμικού υλικού από την Ελλάδα στην Ουκρανία. Κορυφαία στελέχη
του είναι στο «ναι μεν αλλά» και προσπαθούν να σχετικοποιήσουν την εισβολή
με άλλους πολέμους που προκάλεσε το ΝΑΤΟ. Από τη Γιουγκοσλαβία και το ΙΡΑΚ
μέχρι τον Τρωικό πόλεμο και φυσικά επικαλούνται τη γνωστή φιλοπουτινική
πικρή καραμέλα. Ότι η Ρωσία στριμώχτηκε από τη Δύση και αντέδρασε η οποία
εκτός των άλλων έριξε και τη φιλορωσική κυβέρνηση και έφερε τον Ζελένσκι
στην εξουσία. Στην ίδια και χειρότερη γραμμή και τα ανάλογα κομματικά
έντυπα.
Και σαν να μην έφταναν αυτά ο κ. Γιώργος Τσίπρας, τομεάρχης Άμυνας
του ΣΥΡΙΖΑ, μας είπε στη Βουλή ότι «Είναι αδήριτη ανάγκη η Δύση να κάνει
ό,τι είναι δυνατόν για τον τερματισμό του πολέμου και της αιματοχυσίας.
Κάνει ό,τι είναι δυνατόν; Η απάντηση είναι: Όχι. Κάνει ό,τι είναι δυνατόν
για την ενίσχυση της μιας πλευράς, του αμυνόμενου. Κάνει ό,τι είναι
δυνατόν για να κοστίσει η εισβολή και η κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς
δικαίου στη Ρωσία. Κάνει ό,τι είναι δυνατόν για την πλήρη ρήξη των σχέσεων
Δύσης -και ειδικά της Ευρώπης- με τη Ρωσία. Αλλά δεν κάνει ό,τι είναι
δυνατόν για τον τερματισμό του πολέμου και της εισβολής». Δηλαδή εγκαλεί
την Δύση γιατί βοηθά τον αμυνόμενο. Πρωτοφανές. Στην ίδια πάνω κάτω γραμμή
και το ΚΚΕ που βλέπει το ΝΑΤΟ να περικυκλώνει τη Ρωσία και το ΜΕΡΑ
25 που προτείνει την «φινλανδοποίηση» της Ουκρανίας ως λύση. Και κυρίως
«συναγερμός να μην εμπλακεί η Ελλάδα στα σχέδια του ΝΑΤΟ». Φοβούνται μην
και βοηθήσουμε στρατιωτικά την Ουκρανία ή μήπως πλήξουμε τη Ρωσία;
Η σαφώς φιλορωσική στάση της πολιτικής Αριστεράς είναι και η αιτία που για
πρώτη φορά δεν έχουμε κινητοποίηση των ευαίσθητων κατά τα άλλα
προοδευτικών καλλιτεχνών. Ούτε βέβαια των συνδικάτων δημόσιου και
ιδιωτικού τομέα που περιορίζονται σε μια καταδίκη του πολέμου και του
ιμπεριαλισμού γενικώς φροντίζοντας να μην αναφέρουν καν τον επιτιθέμενο.
Για τον χώρο της Ανώτατης εκπαίδευσης ούτε λόγος. Η σιγή ασυρμάτου είναι
εκκωφαντική αλλά και εμφατική. Να μην ξεχνάμε ότι το πανεπιστήμιο
Πελοποννήσου είχε αναγορεύσει τον Πούτιν σε επίτιμο διδάκτορα. Προσοχή,
όχι δικτάτορα. Τέλος, μόνο το 60% των Ελλήνων καταδικάζουν την εισβολή
όταν την ίδια στιγμή τα ποσοστά είναι στην Ιταλία 71%, στη Γαλλία 78%, στη
Γερμανία 82% και στην Ισπανία 86%. Η ιδεολογική κυριαρχία της
αριστεράς στην Ελλάδα είναι εμφανής. Και αποκρουστική, βεβαίως.
Τρεις είναι οι αιτίες που δογματική και ριζοσπαστική αριστερά τάσσονται με
το μέρος της Ρωσίας. Η πρώτη έχει να κάνει με την Ιστορία. Και η αριστερά
διαβάζει Ιστορία. Έτσι γνωρίζει ότι το 1918-20 οι μπολσεβίκοι κατέλαβαν
τρεις φορές το Κίεβο μέχρι να κάμψουν το φρόνημα του ουκρανικού λαού για
ανεξαρτησία. Στο δε διάστημα 1932-34 ο Στάλιν μέσω του μεγάλου λιμού που
προκάλεσε το πρόγραμμα κολεκτιβοποίησης εξόντωσε 10 και βάλε εκατομμύρια
Ουκρανούς. Το 2006 το Ουκρανικό κοινοβούλιο αναγνώρισε επίσημα τον λιμό
αυτό ως γενοκτονία. Από τη στιγμή που οι Ουκρανοί είχαν πολέμους και
προστριβές με τους μπολσεβίκους η αριστερά έχει σοβαρούς λόγους να τους
απεχθάνεται. Διότι η Σοβιετία ήταν, είναι και θα είναι η μεγάλη πατρίδα
της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς. Η σημερινή Ρωσία είναι απόγονος
της σοβιετικής και εκείνη απόγονος της τσαρικής. Λένιν και Στάλιν
ακολούθησαν τον δρόμο της μεγάλης Ρωσίας των τσάρων και ο Πούτιν είναι
τέκνο όλων αυτών, πιστός συνεχιστής του οράματος αλλά και των βάρβαρων
μεθόδων των προκατόχων του. Η ελληνική αριστερά δεν είναι ανιστόρητη.
Η δεύτερη αιτία είναι ιδεολογική και πολιτισμική και έχει να κάνει με τον
δομικό «αντιδυτικισμό» της Αριστεράς. Υποκριτικό βεβαίως διότι κανείς
αριστερός τόσο χτες όσο και σήμερα δεν θα ήθελε να ζει σε καμιά Ανατολή,
ούτε βεβαίως στη Ρωσία, σοβιετική ή ολιγαρχική. Η Αριστερά μας καμώνεται
ότι η δυτική δημοκρατία είναι άδικη και αντιλαϊκή, διευρύνει συνεχώς τις
ανισότητες, καταπατά τα δικαιώματα των μειονοτήτων, καταστρέφει το
περιβάλλον και περιορίζει τις ελευθερίες. Γι αυτό δείχνει συμπάθεια προς
τη Ρωσία που «απαγορεύεται» η αντιπολίτευση, που δολοφονούνται
δημοσιογράφοι, ή φυλακίζονται όσοι διαμαρτύρονται για την εισβολή στην
Ουκρανία. Ίσως αυτή η Ρωσία να είναι το μοντέλο της. Η «προοδευτική
αριστερά» συμπαθεί και χώρες της Μέσης και της Άπω Ανατολής ίσως για την
περίοπτη θέση που έχουν τη γυναίκα. Ή για την ποιότητα της δημοκρατίας και
της δικαιοσύνης τους. Μάλλον για την ανεξιθρησκεία που τις διακρίνει.
Είναι η κατάσταση τόσο θλιβερή που λίγο χιούμορ δεν βλάπτει.
Η μήτρα του «αντιδυτικισμού» είναι ο εμφύλιος και ο ψυχρός πόλεμος. Ο
εμφύλιος, διότι Αγγλία και ΗΠΑ έπαιξαν σημαντικό ρόλο στον αγώνα του
εθνικού στρατού για την παραμονή της Ελλάδας στον δυτικό και ελεύθερο
κόσμο. Ο ψυχρός πόλεμος, διότι όλη αυτήν την περίοδο η ευρωπαϊκή και η
ελληνική αριστερά περίμεναν πως και πως την μπούκα του Συμφώνου της
Βαρσοβίας στη δυτική Ευρώπη, για τη «λύτρωση των λαών» από τα δεσμά του
καπιταλισμού. Γι’ αυτό και τα δήθεν κινήματα ειρήνης και καταδίκης πάντα
και μόνο των νατοϊκών σχεδίων. Φαίνεται ότι η εισβολή των Ρώσων
ολοκληρωτιστών στην Ουκρανία ξυπνά στην Αριστερά μας μνήμες παλαιών
φαντασιώσεων και σχεδίων που τη διεγείρουν.
Η τρίτη αιτία έχει να κάνει με το 2015 και την οικονομική κρίση. Τότε που
η ριζοσπαστική αριστερά αλαμπρατσέτα με την εθνικιστική ακροδεξιά έτρεξαν
στη Ρωσία για βοήθεια. Σύμφωνα με τον Ολάντ συζήτησαν με τον Πούτιν τη
δυνατότητα να τους τυπώσει νέες δραχμές αν έβγαζαν την Ελλάδα από την ΕΕ.
Για να τη γλυτώσουν από τους κακούς δυτικούς, από τη Μέρκελ και τον
Σόιμπλε. Μπορεί στην εξουσία να ήταν τότε ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, αλλά και
η υπόλοιπη αριστερά και ακροδεξιά δεν θα είχαν σοβαρές αντιρρήσεις για το
μεγάλο άλμα στο κενό. Εκτός ΕΕ και ευρώ η δημοκρατία πένεται και η
δημοκρατορία ανθεί. Αν τα πράγματα έπαιρναν τελικά διαφορετικό δρόμο, η
Ελλάδα θα μπορούσε να προσδεθεί στο ρωσικό άρμα προκειμένου να επιβιώσει
και φαίνεται ότι και αυτή η προοπτική ήταν πάνω στο τραπέζι. Εκείνες τις
δύσκολες μέρες που το μέλλον της πατρίδας βάφονταν σε χρώμα μελιτζανί.
Καμιά ελληνική αριστερά δεν θα ήθελε να τα χαλάσει με τον Πούτιν στο μέτρο
που αυτός είναι απειλή για τη δυτική δημοκρατία. Οποιαδήποτε
αποσταθεροποίηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αυξάνει τις πιθανότητες
επαναφοράς της στην κυβέρνηση και της δίνει πρόσθετη ώθηση για την
κατάληψη και της εξουσίας. Η κάθε μεγάλη κρίση, πόσο μάλλον μια εμπόλεμη,
δοκιμάζουν όχι μόνο τις οικονομικές αλλά και τις πολιτικές αντοχές μιας
χώρας. Δοκιμάζουν το μέλλον και την ποιότητα της δημοκρατίας της.
Επικαιροποιούν συνεπώς το πάγιο αίτημα της αριστεράς για εκείνον τον άλλο
κόσμο που είναι εφικτός, για μια «άλλη δημοκρατία», τη λεγόμενη και λαϊκή,
όπου αυτά που ξέρουμε για την «αστική δημοκρατία» τελειώνουν και
αναλαμβάνει ο διδάκτορας του πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ο κ. Πούτιν να
μας μεταλαμπαδεύσει. Συνεπώς ένας Πούτιν που έρχεται από τον διαχρονικό
ρωσικό ολοκληρωτισμό και απειλεί τη δυτική δημοκρατία δεν μπορεί παρά να
είναι φίλος αυτής της Αριστεράς. Σίγουρα πάντως δεν είναι εχθρός. Και αυτό
όχι μόνο φαίνεται αλλά και κανείς δεν θέλει να το κρύψει.
0 Σχόλια