Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι βιασμός του διεθνούς δικαίου, της Ουκρανίας και του λαού της που δοκιμάζεται, υποφέρει, σκοτώνεται. Είναι ταυτόχρονα κι ένα κεφάλαιο ενός πολέμου που έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια πριν και θα συνεχιστεί και σε άλλα μέτωπα και με άλλες μορφές. Η Ελλάδα ως μέλος διεθνών συμμαχιών, ως χώρα που σέβεται το διεθνές δίκαιο, αλλά και ως χώρα που έχει υποστεί και απειλείται να υποστεί ξανά, ίδιας μορφής και έντασης βάναυση επιθετικότητα, είναι σαφές ότι έπρεπε να ταχθεί στο πλευρό της Ουκρανίας. Διπλωματική παράδοση και ικανότητες για να παίξουμε ρόλο επιτήδειου ουδέτερου, δεν έχουμε, ούτε ιστορικά το έχουμε καταφέρει ποτέ.
Κάπου εδώ θα μπορούσε να έχει τελειώσει και η οποία διαμάχη στα ζητήματα
προσανατολισμού της Ελλάδας και της στάσης που πρέπει να κρατήσει. Όμως όχι.
Σχεδόν πριν ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, στην Ελλάδα είχαν αρχίσει να
επανδρώνονται χαρακώματα. Κυκλοφόρησαν αερολογίες όπως «η σωστή πλευρά της
ιστορίας», ο ηγέτης, πρωταγωνιστής Μητσοτάκης, η «περιθωριοποιημένη Τουρκία»
«ο στριμωγμένος Ερντογκάν». Όσοι μέχρι πριν λίγο καιρό έβλεπαν παντού
αρνητές, ψεκασμένους, αντιεμβολιαστές ανεύθυνους εγκληματίες, οι ίδιοι που
για την ακρίβεια, που είχε εμφανιστεί πριν τον πόλεμο, κατηγορούσαν τους
μίζερους και αχάριστους Έλληνες, που υπονομεύουν την τιτάνια προσπάθεια της
κυβέρνησης, τώρα βλέπουν παντού πουτινάκια, φιλορώσους, σταλινικούς
φασίστες. Πέρα από τα γνωστά παπαγαλάκια, «σοβαροί», «μετριοπαθείς»,
«ευρωπαϊστές» του ακραίου κέντρου, που απαιτούσαν κάποτε απολύσεις
δημοσιογράφων γιατί δεν τους άρεσαν αυτά που έγραφαν, ζώστηκαν τα άρματα, κι
επιδίδονται σε δολοφονία χαρακτήρα και λοιδορία οποιουδήποτε δεν ασπάζεται
ανεπιφύλακτα το ένα και μοναδικό αφήγημα που έχει προβλεφθεί. Απαγορεύεται
να υπάρχει αντίθετη άποψη. Απαγορεύεται να εκφράζονται ενστάσεις ή
επιφυλάξεις για επιμέρους χειρισμούς της κυβέρνησης. Όποιος το κάνει πρέπει
να καταδικαστεί.
Αυτή η τακτική είναι γνωστή. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της πανδημίας.
Αν κάνεις τολμούσε να καταδείξει λάθη, ψέματα, εγκληματικές αμέλειες, που
όντως συνέβησαν, διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης, έπρεπε να φιμωθεί, να
απαξιωθεί, να ταυτιστεί με γραφικούς συνωμοσιολόγους, οπαδούς της επίπεδης
γης.
Στην περίπτωση της πανδημίας, στόχος δεν ήταν να καλυφθούν τυχόν λάθη της
κυβέρνησης. Ούτε να πιεστούν/ πειστούν όσοι αμφέβαλλαν, να προσαρμοστούν στα
μέτρα και τις επιλογές της. Στόχος ήταν να δημιουργηθεί αντίπαλος, να
διογκωθούν οι διαστάσεις και οι δυνατότητές του και να του χρεωθεί η
αποτυχία της κυβέρνησης, που στην πραγματικότητα δεν έκανε σχεδόν τίποτα
ουσιαστικό, συνειδητά υποβάθμισε, υποστελέχωσε, ακρωτηρίασε τη δημόσια υγεία
και αντιμετώπισε την πανδημία με διαγγέλματα. «Συμπολίτες μου εγώ
προσπάθησα, αλλά εσείς ακούγατε τους ψεκασμένους και γι’ αυτό πεθαίνετε».
Γιατί όμως το ίδιο μένος, ο ίδιος ο φανατισμός, ο ίδιος μανιχαϊσμός και στο
ζήτημα της Ουκρανίας στο οποίο λίγο-πολύ, συμφωνούμε οι περισσότεροι, εκτός
από κάποιες γραφικές εξαιρέσεις που πουλάνε κηραλοιφές η συνομιλούν με τον
Σείριο; Θα μπορούσε να είναι κεκτημένη ταχύτητα. Δίνεται η γραμμή από το
Μαξίμου, οπότε η βιομηχανία της μίας άποψης πιάνει δουλειά -αυτόν τον τρόπο
ξέρει, μ´ αυτόν τον τρόπο λειτουργεί. Υπάρχουν όμως δύο στοιχεία, που θα
έβαζαν έναν καχύποπτο σε σκέψεις.
Το πρώτο είναι οι Πρέσπες. Ένας από τους λόγους, αν όχι ο σημαντικότερος για
τους οποίους έπεσε η κυβέρνηση ΣυΡιζΑ, είναι η συμφωνία των Πρεσπών. Όσο κι
αν το αρνούνται αναλυτές και δημοσκόποι και μόνο το γεγονός ότι σύσσωμη η
Νέα Δημοκρατία και ο… Σκάι, συμμετείχαν στα συλλαλητήρια, δείχνει το μέγεθος
και τη δύναμη εκείνου του κύματος, που προσπάθησαν και κατάφεραν να
εκμεταλλευτούν. Η συμφωνία αποδομήθηκε, αποδυναμώθηκε, αποδείχτηκε ότι ήταν
λάθος.
Το δεύτερο κρύβεται στις λεπτομέρειες της επίσκεψης Μητσοτάκη στην
Κωνσταντινούπολη και τις διαρροές που ακολούθησαν, για αναγκαστική επίσκεψη,
για συνεκμετάλλευση, τα άρθρα περί ταμπού και μαξιμαλισμού των Ελλήνων στο
θέμα του Αιγαίου, τις κινήσεις του εξαφανισμένου εσχάτως Δένδια.
Άρα θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, ότι ετοιμάζεται ή είναι ήδη έτοιμη, λύση
στα ελληνοτουρκικά ή/και το κυπριακό, που θα απαιτεί σημαντικές και
ουσιαστικές υποχωρήσεις και παραχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας από την ελληνική
πλευρά. Οπότε μήπως με τις Πρέσπες του Αιγαίου προ των πυλών, φροντίζουν
εγκαίρως να εξαφανίσουν, ή έστω αδυνατίσουν τις φωνές εκείνες που θα
μπορούσαν να καταδείξουν τα λάθη της όποιας συμφωνίας πρόκειται να
υπογραφεί; Για να μπορεί μετά ο προπαγανδιστικός μηχανισμός χωρίς αντίλογο,
να πλέκει το εγκώμιο του «νέου εθνάρχη» και να απορρίπτει τις αντιρρήσεις ως
παραληρήματα γραφικών, στην προσπάθεια που θα κάνουν ώστε ένας εξαντλημένος,
φοβισμένος λαός, να καταπιεί κι αυτό το ποτήρι, χωρίς να χρειαστούν
ελικόπτερα για να τους φυγαδεύσουν;
Δ.Κ.
0 Σχόλια