Το συνέδριο, ο Πολάκης και το σύνδρομο του Τιτανικού

Αδύναμο να ξεφύγει από την εσωστρέφεια το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τις διάφορες τάσεις να έχουν τη δική τους γραμμή αγνοώντας τα προβλήματα της κοινωνίας. Το «αγκάθι» του «αψύ Σφακιανού» που στοιχίζει ακριβά, οι βολές από τα στελέχη της «Ομπρέλας» και ο προβληματισμός για τα καθηλωμένα  ποσοστά.

Ο Αλέξης Τσίπρας ελπίζει ότι η τρίτη ημερομηνία διεξαγωγής του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχθεί και η τυχερή για τον ίδιο και το κόμμα του. Η πανδημία δεν επέτρεψε να γίνει τον Φλεβάρη, όπως αρχικά είχε αποφασιστεί. Τεχνικές δυσκολίες απέκλεισαν και τα τέλη Μάρτη, που ήταν η νέα ημερομηνία διεξαγωγής.

Τώρα, έκλεισε για τις 14 με 17 Απριλίου. Αν δεν υπάρξει κάτι συνταρακτικό που να οδηγήσει σε νέα αναβολή, οι 5.000 σύνεδροι θα μπορέσουν να συζητήσουν το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και να αποφασίσουν για τη φυσιογνωμία, τις προτεραιότητες και τις συμμαχίες του κόμματός τους.

Επίσης, θα πρέπει να εγκρίνουν την εκλογή της ηγεσίας (πρόεδρος και Κεντρική Επιτροπή) από το σύνολο των οργανωμένων μελών, όπως έχει προτείνει ο Τσίπρας, αλλά και να συγκρουστούν για τα σχεδόν τρία χρόνια «προβληματικής αντιπολίτευσης», όπως τη χαρακτηρίζουν οι βουλευτές και τα στελέχη της «Ομπρέλας».

Το περίεργο είναι ότι κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν σκέφτηκε ότι στις 14 Απριλίου, πριν από 110 χρόνια ακριβώς, το υπερωκεάνιο «Τιτανικός», στο παρθενικό του ταξίδι, συγκρούστηκε με παγόβουνο στον Βόρειο Ατλαντικό παρασύροντας στον θάνατο 1.500 επιβάτες. Κάποιος θα πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι υπερωκεάνιο, αφού η Ν.Δ. είναι που έχει το μεγάλο εκλογικό εκτόπισμα και ασκεί την εξουσία.

Ούτε και είναι καινούριο καράβι, αφού η νηολόγησή του έγινε το 1974, ενώ με διαφορετικά ονόματα έχει κάνει και πολλά ταξίδια είτε με λίγους επιβάτες (3%), είτε με πολλούς (26%), είτε ακόμη και με γεμάτο το κατάστρωμα (36%). Κατά συνέπεια, ουδεμία αντιστοίχηση μπορεί να γίνει με τον «Τιτανικό». Κάποιος θα συμπλήρωνε ότι και τον Τσίπρα τον λένε Αλέξη και όχι Λεονάρντο (Ντι Κάπριο), ενώ μεταξύ των επιβατών δεν υπάρχει κάποια που να φέρνει στην Κέιτ Γουίνσλετ.

Το κυριότερο όμως είναι ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ευθυμία, ούτε επικρατεί αμεριμνησία. Το αντίθετο. Πρώτα ονόματα στην πίστα είναι ο Παύλος Πολάκης και ο Νίκος Φίλης και όχι η Σελίν Ντιόν και η Σίσελ Κίρκγιεμπο.

Σκηνικό σύγκρουσης

Οι επιβάτες του ΣΥΡΙΖΑ δεν γελούν, ούτε χορεύουν, είναι μουτρωμένοι και ο μόνος χορός που ξέρουν είναι αυτός της φωτιάς. Ούτε αγνοούν το παγόβουνο. Ετοιμάζονται για τη σύγκρουση. Και ετοιμάζονται καιρό τώρα. Από τη στιγμή που έχασαν τις εκλογές και ανακοινώθηκε η μετατόπιση -μέσω της στρατηγικής της διεύρυνσης- προς την Κεντροαριστερά.

Όσο πλησιάζει το συνέδριο οι τηλεδιασκέψεις μέσω zoom έχουν πάρει φωτιά. Καθημερινά οι καθοδηγητές όλων των ομάδων που θα πρωταγωνιστήσουν στο συνέδριο έχουν μία, δύο, ακόμη και τρεις τηλεδιασκέψεις με συντρόφους τους στην Αττική, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στην Πάτρα, στα Γιάννενα, στην Κρήτη, στην Αιτωλοακαρνανία, καθ’ άπασαν την επικράτειαν. Κυρίαρχο θέμα η εκλογή της ηγεσίας -και πρωτίστως της Κεντρικής Επιτροπής- από τη βάση και όχι από το συνέδριο.

Ο Τσίπρας, πάντως, δεν δείχνει να ανησυχεί για τις κομματικές εξελίξεις. Ενδεχομένως, επειδή είναι σίγουρος ότι οι θέσεις του, αλλά και η θέλησή του θα επικρατήσουν. Και στο συνέδριο, και στην εκλογή ηγεσίας.

Μπορεί ο ίδιος να μην εκλεγεί με ποσοστά Τσαουσέσκου, όμως δεν θα ήθελε ως μοναδικός υποψήφιος να εκλεγεί με ποσοστό μικρότερο του 70%, αφού κάτι τέτοιο θα έδινε λαβή για σχόλια εις βάρος του από τη Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛ., ενώ θα ισχυροποιούσε τις φωνές αμφισβήτησης των επιλογών του, ενδεχομένως και του ίδιου από την «Ομπρέλα».

Η προεδρική πλειοψηφία μπορεί να έχει εσωτερικές αντιθέσεις, όμως δεν αμφισβητείται και, σύμφωνα με τα λεγόμενα ενός εκ των πρωταγωνιστών της προεδρικής ομάδας, η αριστερή μειοψηφία («Ομπρέλα» και σύμμαχοί της) δύσκολα θα μπορέσει να ελέγξει το 1/3 του κόμματος.

Αυτό που ενδιαφέρει τον πρώην πρωθυπουργό είναι η μεγάλη εικόνα της χώρας, όπως διαμορφώνεται με τις μαύρες σελίδες της πανδημίας και κυρίως την επελαύνουσα ακρίβεια. Ο Αλέξης γνωρίζει ότι οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν με μομφές, ούτε με τσαμπουκάδες του Πολάκη και tweet του Μένιου Φουρθιώτη.

Είναι το καλάθι της νοικοκυράς, η κατσαρόλα της οικογένειας, οι φουσκωμένοι λογαριασμοί σπιτιών και επιχειρήσεων αυτά που πρωτίστως λαμβάνουν υπ' όψιν τους οι ψηφοφόροι πάνω από την κάλπη. Η άδεια ή γεμάτη τσέπη είναι αυτή που ανεβοκατεβάζει τις κυβερνήσεις.

Μαζί φυσικά με την ελπίδα για καλύτερες μέρες, ισονομία και αξιοπρέπεια. Και σε αυτά εφεξής θα ρίξει το βάρος της η ηγεσία της Κουμουνδούρου, καθώς, παρά τα όσα κυβερνητικοί παράγοντες υποστηρίζουν, «η ακρίβεια δεν έχει ημερομηνία λήξης και ο πληθωρισμός θα συνεχίσει να ροκανίζει μισθούς και εισοδήματα», ενώ από τον επόμενο χρόνο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα αρχίσουν να σφίγγουν και τα δημοσιονομικά λουριά καθώς έλλειμμα και χρέος βρίσκονται στα ύψη.

Όλο και πιο συχνά από τα χείλη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ θα ακούγεται ότι «η ανάπτυξη είναι για τους λίγους, τους ισχυρούς και τους ημέτερους» και ότι «σε αυτούς θα πάνε και τα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης».

Τα καμώματα του Πολάκη

Αρκεί βέβαια στο ίδιο κλίμα να συντονιστεί και ο Πολάκης, ο οποίος κατάφερε την πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης να τη μετατρέψει σε προσωπική του βεντέτα με τον Αδωνη Γεωργιάδη. Αντί η Κουμουνδούρου να κεφαλαιοποιήσει τα όποια κέρδη από την εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση με το Μαξίμου, ήταν ο Πολάκης αυτός που με τη συμπεριφορά του στο καφενείο της Βουλής και στην αίθουσα της Ολομέλειας μάζεψε... φραγκοδίφραγκα.

Αντί για τον Τσίπρα, ως πρόσωπο της τριήμερης συζήτησης κατεγράφη ο βουλευτής Χανίων. Αντί οι πολίτες να συγκρίνουν τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον πρωθυπουργό και τον (απόντα) πρόεδρο του ΚΙΝ.ΑΛ., απηύδησαν με τα καμώματα του «Παυλάρα», ο οποίος καταφέρνει ακόμη κι όταν έχει δίκιο, όπως στην περίπτωση του Χαράλαμπου Αθανασίου που του έκλεισε το μικρόφωνο, να το χάνει επειδή καταφεύγει σε «τσίγκινα σωβρακάκια» και άλλους χαρακτηρισμούς που προκαλούν την οργή ακόμη και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Μαρία Ρεπούση, ο Νίκος Μπίστης, ο Νίκος Φίλης και πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων και στενοί συνεργάτες του Αλέξη.

Μάλιστα, είναι αρκετοί αυτοί που δεν μπορούν να εξηγήσουν την ανοχή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στον «ακαπίστρωτο» βουλευτή του.

Μπορεί ο Πολάκης να έχει κοινό, τους λεγόμενους «νεοαυριανιστές», όμως οι νουνεχείς κεντρώοι και αριστεροί ψηφοφόροι είναι απείρως μεγαλύτεροι από το φαν κλαμπ του Πολάκη και οπωσδήποτε είναι αυτούς που έχει πρωτίστως ανάγκη ο Τσίπρας για να ξαναπάρει το τιμόνι του γκουβέρνου.

Όπως έχει ανάγκη να βρίσκονται δίπλα του και όχι απέναντί του τα 500 και πλέον σημαντικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που υπέγραψαν κείμενο καταδίκης του Πολάκη με αφορμή την ανοίκεια επίθεσή του στον Νίκο Φίλη, αλλά και γενικότερα για το κλίμα μέσα στο οποίο διεξάγονται οι προσυνεδριακές διαδικασίες.

Οι 500 αποδοκιμάζουν «το ύφος και το ήθος κάποιων στελεχών του κόμματος, που φαίνεται να θεωρούν ότι η πολιτική αντιπαράθεση με τη νεο-ακροδεξιά κυβέρνηση της Ν.Δ. μπορεί να εξαντλείται σε προσωπικές επιθέσεις, προσβολές, χαρακτηρισμούς και την άνευ όρων και ορίων σκανδαλολογία. Το κλίμα που δημιουργούν τα παραπάνω θλιβερά φαινόμενα υπονομεύει, αν δεν ακυρώνει, την παράδοση της πολιτικής μας κουλτούρας, στην οποία θεμελιώθηκε η μεγάλη ιστορική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πορεία που έφερε σε κυβερνητικό προσκήνιο την Αριστερά και στηρίχθηκε στη δημοκρατική, δημιουργική σύνθεση των διαφορών του όλου της Αριστεράς: από τη μη νεοφιλελευθεροποιημένη σοσιαλδημοκρατία μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα».

Όπως θα έπρεπε να έχει δίπλα του ο Αλέξης και όχι απέναντί του τα 25 μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου και των Επιτροπών που προετοίμασαν τα προσυνεδριακά κείμενα Θέσεων, Καταστατικού και ΚΟΕΣ και υπογράφουν κείμενο στο οποίο, μεταξύ πολλών άλλων, λένε και «όχι στα παρωχημένα αρχηγικά πρότυπα που δεν ταιριάζουν σε ένα σύγχρονο αριστερό ευρωπαϊκό κόμμα.

Ο πρόεδρος του κόμματος να συνεχίζει να εκλέγεται από το συνέδριο του κόμματος και να λογοδοτεί στην Κεντρική Επιτροπή», όπως λένε και «όχι σε ένα κόμμα-σούπερ μάρκετ με διορισμένα ηγετικά στελέχη, ομάδες με ειδικά προνόμια, οργανωτικά άμορφο και με ασαφή όρια ανάμεσα στα μέλη και τους φίλους».

Και μόνο από την οξύτητα του κειμένου και την εμμονή στον αριστερό ριζοσπαστικό καταλαβαίνει κάποιος ότι ο δρόμος προς το συνέδριο δεν θα είναι στρωμένος με βάγια, ούτε δοξαστικά του αρχηγού, όπως θα ήθελαν ο Αλέξης και η προεδρική πλειοψηφία, τμήμα της οποίας, με πρωτεργάτες πασοκογενείς, επίσης εξέδωσε κείμενο που υπογράφουν 600 στελέχη και στο οποίο καταγγέλλουν την «Ομπρέλα» ότι δεν θέλει τη διεύρυνση και ότι κρατά κλειστές τις πόρτες των οργανώσεων, υπονομεύοντας έτσι την προσπάθεια του Αλέξη να διεισδύσει στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Κείμενο εξέδωσαν και 30 στελέχη της «Γέφυρας» (Δανέλλης, Λιάκος, Μουζέλης, Μπίστης κ.ά.) για «τις αξίες της Αριστεράς, τη νέα προοδευτική πλειοψηφία και το κόμμα που χρειαζόμαστε». Κείμενα, κείμενα, κείμενα, Zoom, Zoom, Zoom, αλλά η κοινωνία, όσο κι αν όλοι -προεδρικοί και «Ομπρελάδες», «Ρενέδες» και «Γεφυροποιοί», αριστεροί και σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ- την επικαλούνται, βρίσκεται απέξω.

Οι αποκλεισμένοι στην Αττική οδό δεν συζητούσαν για τους τσακωμούς του Πολάκη με τον Αδωνη. Τη νοικοκυρά δεν την ενδιαφέρει ο Φουρθιώτης -όσο κι αν οι συναλλαγές του με κυβερνητικούς παράγοντες βυθίζουν την πολιτική στον βούρκο και την ανυποληψία-, αλλά το καλάθι της που δεν λέει να γεμίσει. Αυτός που δεν έχει να πληρώσει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και του φυσικού αερίου, το πετρέλαιο και τη βενζίνη προτιμά να βρίσει τον Σκυλακάκη για τις ανοησίες που λέει και ουδόλως τον ενδιαφέρει αν ο Παππάς είναι σοσιαλδημοκράτης και ο Τσακαλώτος ούλτρα αριστερός.

Αντί να επικεντρωθούν στα σοβαρά θέματα που απασχολούν την κοινωνία, οι του ΣΥΡΙΖΑ διχάζονται για το αν η Κεντρική Επιτροπή θα εκλεγεί απευθείας από την κομματική βάση ή από τους αντιπροσώπους της.

Σοβαρό θέμα, αλλά για ένα κυβερνητικό κόμμα που θέλει να επιστρέψει στην εξουσία άλλες (πρέπει να) είναι οι προτεραιότητες. Τα σώψυχα ενός κόμματος δεν ενδιαφέρουν την κοινωνία, ειδικά όταν αυτή δοκιμάζεται, όπως τώρα, λόγω ακρίβειας και πανδημίας. Αυτός είναι, μεταξύ των άλλων, ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει να ανακάμψει δημοσκοπικά και την κυβερνητική φθορά σε σημαντικό βαθμό την καρπώνεται το ΚΙΝ.ΑΛ. και όχι η αξιωματική αντιπολίτευση.

Ο Τσίπρας, λένε οι συνομιλητές του, το καταλαβαίνει, αλλά ηγείται ενός κόμματος που τσακώνεται αν πρέπει να μείνει ιδεολογικά καθαρό ή να μολύνει τα χέρια του, όπως πολλές φορές επιβάλλουν οι κυβερνητικές ευθύνες. Και επειδή δεν ανακάμπτει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝ.ΑΛ. ορθώνει -τουλάχιστον προσώρας- δημοσκοπικό ανάστημα, είναι επόμενο να ασχολούνται με τις διαφορές μεταξύ των κομμάτων.

Αν είναι 7, 10 ή 14 οι μονάδες υπέρ της Ν.Δ., αν το ΚΙΝ.ΑΛ. έχει 13%, 15% ή 17% και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο 18%, στο 22% ή στο 25%. Και φυσικά, αν οι Βρυξέλλες και τα εγχώρια «γκρι κοστούμια» ετοιμάζουν εξωπολιτικές λύσεις ή κυβερνήσεις ειδικού σκοπού, σε περίπτωση που δεν υπάρξει αυτοδυναμία ούτε στις δεύτερες εκλογές με την ενισχυμένη αναλογική.

Τα ανωτέρω επιχειρεί να ξεκαθαρίσει ο Αλέξης Τσίπρας στην «Αυγή της Κυριακής». Στην πεντασέλιδη συνέντευξή του παίρνει αποστάσεις για μία ακόμη φορά από τον Πολάκη, επιτίθεται με σφοδρότητα στην κυβέρνηση, δηλώνει σοσιαλιστής, τάσσεται υπέρ της συνεργασίας αριστερών, σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων, χαιρετίζει την εκλογή Κόστα στην Πορτογαλία και εξηγεί γιατί ζητά εκλογές, αλλά και γιατί επέλεξε να εκλεγεί από τη βάση και όχι από το συνέδριο του κόμματος.

Το περιεχόμενο της συνέντευξής του ουσιαστικά είναι η πλατφόρμα Τσίπρα για το συνέδριο, αλλά και όσα θα ακούσουν οι πολίτες στην «πορεία προς τον λαό», που ξεκίνησε προχθές, Παρασκευή, από τη Νίκαια και θα συνεχιστεί μέχρι και την έναρξη του συνεδρίου.

Επίσκεψη στην Κρήτη

Σημαντικός σταθμός αναμένεται να είναι η επίσκεψή του στην Κρήτη, όπου ο Νίκος Ανδρουλάκης, λόγω εντοπιότητας, φαίνεται ότι κλείνει την ψαλίδα της διαφοράς του ΚΙΝ.ΑΛ. από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην Κουμουνδούρου, πάντως, είναι αρκετά τα στελέχη που προβληματίζονται από δύο ευρήματα της Prorata στην τελευταία της δημοσκόπηση (για την «Εφημερίδα των Συντακτών»). Το πρώτο η απροθυμία του κόσμου για εκλογές.

Το 56% θέλει να γίνουν το 2023 και μόνο το 41% εντός του 2022. Επομένως, το αίτημα για εκλογές του Τσίπρα δεν είναι πλειοψηφικό ρεύμα. Και το δεύτερο είναι η χαμηλή δημοφιλία του Αλέξη Τσίπρα.

Συγκεντρώνει μόνο 21% θετικές γνώμες -όταν η εκλογική απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι στο 25%- και 66% αρνητικές, λιγότερες και από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έχει 52% αρνητικές γνώμες και 36% θετικές, τέσσερις μονάδες πάνω από το ποσοστό (32%) της Ν.Δ. Η άνοδος του ΚΙΝ.ΑΛ., από το 11% στο 13%, επιβεβαιώνει αφενός ότι η μάχη θα δοθεί στο Κέντρο και αφετέρου ότι οι πολίτες δεν επιθυμούν τις... κοκορομαχίες και την ακραία πόλωση. Κατά συνέπεια, η αντιμετώπιση του Ανδρουλάκη απαιτεί διαφορετική πολιτική μεταχείριση. Πρώτος το κατάλαβε ο Μητσοτάκης και έβαλε τέλος στην ασυλία, ακόμη και στην έμμεση πριμοδότηση του νέου επικεφαλής της Χαριλάου Τρικούπη. Θα ακολουθήσει, με άλλο ρεπερτόριο, και ο Τσίπρας.

Νίκος Φελέκης

Πηγή Πρώτο Θέμα

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.