Ο Ταγίπ Ερντογάν βυσσοδομεί και υμείς άδετε…

Την ώρα που στην Τουρκία βυσσοδομούν και πλειοδοτούν σε επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας, στη χώρα μας πολιτικοί με ασίγαστο πάθος για την εξουσία καταφεύγουν σε ύβρις και χυδαίους χαρακτηρισμούς εναντίον των αντιπάλων τους.

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Θλίψη και ντροπή δημιουργεί η εικόνα της αντιπαράθεσης αυτές τις μέρες, την ώρα που η σπίθα του πολέμου έχει ανάψει στην γειτονιά μας και ουδείς είναι σε θέση να απαντήσει στο ερώτημα, αν θα καταλαγιάσει η έκρυθμη κατάσταση, που υπάρχει εδώ και εβδομάδες στα Ρωσο – ουκρανικά σύνορα.

Οι μεν υποστηρίζουν ότι επίκειται Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, οι δε απαντούν με ειρωνικά σχόλια την ώρα που έχουν αναπτύξει σχεδόν 200.000 στρατιώτες στην περιοχή.

Η ένταση αυτή, που εγκυμονεί κινδύνους ανάφλεξης για την Ευρώπη, έχει στρέψει το ενδιαφέρον, όπως ήταν φυσικό, κυβερνήσεων και κοινής γνώμης στην αντιπαράθεση της Μόσχας με την Δύση.

Κόσμος πάει κι έρχεται στην ρωσική πρωτεύουσα με τον Πούτιν να επιμένει στους σκληρούς όρους του, προκειμένου να αποσύρει τον βαρύ οπλισμό που έχει εγκαταστήσει από ανατολάς, βορά και νότο στα σύνορα με την Ουκρανία.

Από τις επαφές του Τσάρου της Ρωσίας διαπιστώνει κανείς, ότι λίγο λογαριάζει την Ευρώπη. Αποκαλεί “υπάλληλο” τον επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέφ Μπορέλ, ενώ παράλληλα κάνει και αντίστοιχους χαρακτηρισμούς για τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ.

Παράλληλα βλέπει από απόσταση επτά μέτρων Μακρόν και Σολτς. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες σε μια προσπάθειά τους να διασκεδάσουν την υποτιμητική αυτή συμπεριφορά του Πούτιν, διέρρευσαν ότι αυτό συνέβη επειδή αρνήθηκαν να κάνουν το ρωσικό τεστ, για να μην περάσουν στους Ρώσους τα στοιχεία του DNA τους.

Όμως ο Ρώσος Πρόεδρος όταν λίγες μέρες αργότερα είδε τον ομόλογό του και ομοϊδεάτη του από πλευράς αυταρχικής συμπεριφοράς Μπολσοναρο, που είναι και ανεμβολίαστος δεν τήρησε καμιά απόσταση, μια και η συνάντηση πραγματοποιήθηκε σε ιδιαίτερα κοντινό τετ-α-τετ. Το ίδιο συνέβη και με τον επικεφαλής του εταίρου αυταρχικού καθεστώτος της Λευκορωσίας.

Αυτές οι συμπεριφορές υποδηλώνουν ότι ο Πούτιν δεν υπολογίζει την Ευρώπη και στις επιμέρους επαφές του με ηγέτες της, μιλάει αφ υψηλού μια και θεωρεί την Ρωσία υπερδύναμη, που μόνο με τις ΗΠΑ και την Κίνα μπορεί να αντιπαραβληθεί.

Μέσω της κρίσης και της έκρηξης της τιμής του φυσικού αερίου, γεμίζει τα ταμεία του ο Πούτιν με ζεστό χρήμα και απειλεί την Ευρώπη με πολικό ψύχος. Τα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται στις μέρες μας είναι σκληρά και θέλουν ισχυρούς παίκτες. Η Ευρώπη μολονότι είναι οικονομικά ισχυρή και πληθυσμιακά υπέρτερη της Ρωσίας, αλλά και των ΗΠΑ, λειτουργεί ως φτωχός συγγενείς, που οι μεγάλοι δεν τον παίζουν.

Ωραίο το κοινό νόμισμα, καλές είναι οι αρχές και οι αξίες τις οποίες επικαλούνται οι Βρυξέλλες, όμως στην εξωτερική πολιτική η εικόνα δείχνει πολυδιάσπαση, κατακερματισμό και αδυναμία ενιαίας παρουσίας στα τεκταινόμενα στην γειτονιά μας.

Με το βλέμμα της Διεθνούς Κοινότητας στραμμένο στο Ουκρανικό και με τις ΗΠΑ να θέλουν να κρατήσουν ανοιχτή την επικοινωνία με την Άγκυρα του Ερντογάν, ο γείτονάς μας εντείνει την επιθετικότητα του εναντίον της Ελλάδας και ταυτόχρονα επιδιώκει να επανασυνδεθεί με ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ και Αίγυπτο.

Κλείνει μέτωπα και αφήνει ανοιχτό μόνο αυτό της Ελλάδας και φυσικά της Κύπρου. Στην Μεγαλόνησο έχει αλλάξει μονομερώς την ατζέντα, προβάλλοντας την αποδοχή των τετελεσμένων και την αναγνώριση δύο κρατών και προχωράει ταχύτατα στην απορρόφηση και της κλειστής ζώνης των Βαρωσίων, στο κατεχόμενο από το 1974 βόρειο τμήμα της Κύπρου.

Στην Ελλάδα έχει εξαπολύσει τα drones του, που σουλατσάρουν στο Αιγαίο για να μην καταπονεί τα παλιά του F-16, και ταυτόχρονα κάθε καρυδιάς καρύδι, πολιτικοί , αναλυτές και λοιποί σουλατσάρουν στα τουρκικά κανάλια και αναλύουν το πως και το γιατί θα περιέλθουν στην κυριαρχία τους τα νησιά του Α. Αιγαίου.

Φτιάχνουν χρονοδιαγράμματα, παρουσιάζουν χάρτες και μας λένε τώρα εκατό χρόνια από την Λωζάνη και 75 από το Παρίσι, ότι κακώς δέχθηκαν τότε την μοιρασιά και χρειάζεται να αναθεωρηθούν κατά Ερντογάν να επικαιροποιηθούν αυτές οι συμφωνίες.

Ο Πρέσβης τους στο Όσλο με αφορμή την παρουσία του υπουργού Εξωτερικών Ν. Δενδια, σε μια συζήτηση στρογγυλής τραπέζης που λέγαμε παλιά, όρθωσε κατά παράβαση όλων των διπλωματικών κανόνων το ανάστημά του, για να πει ότι η Ελλάδα προκάλεσε την Τουρκία, όταν αποδέχθηκε μαζί με άλλες 168 χώρες το Δίκαιο της Θάλασσας.

Κι επειδή η Τουρκία δεν το έχει δεχθεί κατ’ αυτούς οφείλουμε να μιλήσουμε μαζί της με όρους ισότητας , δικαιοσύνης και αμοιβαίων δικαιωμάτων. Άρμεγε και κούρευε, που λένε.

Αυτή επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας, διαπερνά ολόκληρο του πολιτικό σύστημά της, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται με πολιτική επιπολαιότητα.

Γιατί, το δεν είναι αυτοσκοπός η Άμυνα της χώρας του Γ. Τσίπρα, ή γιατί δόθηκε η Αλεξανδρούπολη στους Αμερικανούς του Α. Τσίπρα, είναι η πρώτη ανοησία και επιπολαιότητα και η δεύτερη υποκριτική προσέγγιση, μια και ο Π. Καμμένος ως υπουργός του Σύριζα είχε διαπραγματευθεί όχι μόνο το λιμάνι της πόλης, αλλά και το Στεφανοβίκειο και ήταν ανοιχτός στην εκχώρηση βάσεων και σε άλλα νησιά, εκτός της Κρήτης.

Την αρνητική στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο θέμα των έξι επιπλέον Rafale χειροκρότησαν οι εξ ανατολών γείτονές μας, καθώς και την αρνητική ψήφο στην ελληνογαλλική συμφωνία.

Διαβάζοντας αυτές τις ημέρες τα όσα έρχονται στο φως της δημοσιότητας για την συμπεριφορά της ηγεσίας του ΚΚΕ το 1948-49 και συγκρίνοντας την σημερινή επιθετικότητα των ανθρώπων της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης διαπιστώνει κανείς ότι το εμφυλιακό πάθος κάποιων δεν έχει καταλαγιάσει.

Βεβαίως η ομαλότητα κατά Αχτσιόγλου δεν ευνοεί την αριστερά και το υβρεολόγιο κατά κάποιους είναι το στιλ ή ιδιορρυθμία κάποιου συντρόφου. Όμως όλα αυτά δεν συνιστούν σύγχρονο δομημένο αντιπολιτευτικό λόγο. Προσδιορίζουν αγέλη, που φοβάται μην την διώξουν από το μαντρί και ποιεί την νήσσαν μπροστά σε κάθε άξεστο τραμπούκο.

Είναι λυπηρό σε ώρες τόσο δύσκολες για την πατρίδα μας, το κατάντημα της αριστεράς του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη και του Γιάνναρου..

Πηγή newideas.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.