Μετά τα Rafale τι; Τι άλλο θα σκαρφιστούν οι επικοινωνιακοί φωστήρες της κυβέρνησης για να μας πείσουν ότι όλα βαίνουν καλώς; Κι ότι οι εκλογές μπορούν πλέον να μπουν στο πρόγραμμα του πρωθυπουργού, αφού βεβαίως πάει να συσκεφθεί με τον εαυτό του σε κάποιο βουνό;
Με 100 νεκρούς την ημέρα. Με την Ελλάδα να είναι στην 11η θέση στον κόσμο ως
προς τους θανάτους ανά 100.000 κατοίκους και με την οικονομική κρίση
τεραστίων διαστάσεων να έπεται, τι άλλο μας έλειπε; Η φιέστα για τα Rafale.
Έστησαν ένα απίθανο επικοινωνιακό σόου. Με τα αεροπλάνα να πετάνε πάνω από
την Ακρόπολη, με μηνύματα πιλότων, με «απειλές» προς την Τουρκία, ακόμη και
με… αγιασμό των Rafale. Γιατί στη θεοκρατία της Ελλάδας, δε μπορεί να λείπει
ένας παπάς που θα αγιάσει τα… φτερά των νέων υπερόπλων.
Οξύμωρο ε; Ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας της αγάπης να ευλογεί πολεμικές
μηχανές που μπορούν να σκοτώσουν χιλιάδες.
Αλλά εντάξει. Ποιος αρνείται το γεγονός ότι πρέπει να έχουμε έναν σύγχρονο
στρατό και να προετοιμαζόμαστε για τον πόλεμο, όποτε κι αν αυτός γίνει;
Άλλο, όμως, η ανάγκη ενός εξοπλιστικού προγράμματος, που το πληρώνει με αίμα
ο ελληνικός λαός, κι άλλο τα πανηγυράκια του ψωριάρη που πήρε κάτι
καινούργιο και πανάκριβο και παίζει σαν 5χρονο.
Γιατί αυτό που επέλεξε να κάνει το επιτελείο του Μητσοτάκη και ο ίδιος ήταν
ντροπή. Όσο ντροπή βεβαίως είναι να έχεις τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ που ούτε
σύνορα θέλει, ούτε τον ενδιαφέρει αν θα μπουκάρουν οι Τούρκοι.
Όμως, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Σε τέτοιες περιπτώσεις είσαι ταπεινός. Δε
μιλάς, κάνεις τη δουλειά σου, προσπαθείς να γίνεις καλύτερος, δεν προκαλείς
την κοινή γνώμη.
Ένας λαός που δοκιμάστηκε επί μια δεκαετία από μια σφοδρή οικονομική κρίση.
Ουσιαστικά η χώρα χρεοκόπησε, μαζί χρεοκόπησε και ο ελληνικός λαός (όχι όλοι
φυσικά. Πάντα τα λαμόγια γλυτώνουν).
Ένας λαός που ακόμη καλά καλά δεν έχει σταθεί στα πόδια του.
Ένας λαός που περνά την πρωτοφανή υγειονομική κρίση.
Ένας λαός που ήδη η ακρίβεια τσακίζει τα λίγα εισοδήματά του ενώ περιμένει
να έρθουν και τα χειρότερα.
Ε, λοιπόν, αυτός ο λαός γιατί θα πρέπει να υφίσταται και τις φιέστες της
κυβέρνησης; Και ποια η διαφορά από τους Συνταγματάρχες της Χούντας που
έκοβαν κορδέλες και σήκωναν τα φτυάρια μόνο και μόνο για να ξεχαστεί ο λαός;
Δε μπορούσε να είναι μια ταπεινή εκδήλωση; Δε μπορούσε να είναι απλά μια
καθημερινή όπου η κυβέρνηση θα αγωνίζεται για να μειώσει τους νεκρούς της
πανδημίας;
100 νεκροί κι εμείς κάνουμε αεροπλανικά σόου; Γιατί; Για να τρομάξουμε τον
Σουλτάνο; Για να ανυψωθεί το ηθικό της χώρας; Για να αισθανθούν περήφανοι οι
Έλληνες που δεν έχουν ούτε ψωμί να φάνε;
Είναι αστεία όλα αυτά στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές που ζούμε. Και το
τονίζουμε: Δε λέμε να μην εκσυγχρονιστούν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Δε λέμε να
μην πάρουμε τα Rafale ή ό,τι άλλο πιστεύουμε ότι μπορεί να μας θωρακίσει
απέναντι στον εχθρό.
Όμως, η χώρα χρειάζεται και κυβέρνηση για τα καθημερινά. Για την τσέπη του
Έλληνα που στενάζει.
Για την πανδημία που σκοτώνει μια ολόκληρη γενιά. Τους πατεράδες, τις
μανάδες, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.
Μια κυβέρνηση που να διασφαλίζει την υγεία στους πολίτες κι όχι να βλέπουμε
τις εικόνες ντροπής με τα ράντζα στα νοσοκομεία.
Μια κυβέρνηση που θα διασφαλίζει τα ατομικά δικαιώματα κι όχι να γίνονται
κουρελόχαρτο κατακτήσεις δεκαετιών.
Κι εν πάση περιπτώσει, η άμυνα της χώρας δεν είναι πολιτικό παίγνιο στα
χέρια κανενός πολιτικού.
Δεν είναι το «όχημα» για να διατηρηθεί στην εξουσία ένα συγκεκριμένο
κονκλάβιο.
0 Σχόλια