Η φονική χούντα των αντιεμβολιαστών

Η δημοκρατία έχει χαϊδέψει πολύ το τερατώδες εμβολιαστικό «κίνημα»

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Τι ορίζουμε ως χούντα; Είναι η κατάσταση που μία μειοψηφική ομάδα παίρνει με το έτσι θέλω (και μπορώ) τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας. Συνήθως στρατιωτικοί και παραστρατιωτικοί, αυτό έπραξαν ιστορικά οι διάφοροι κινηματίες. Στον σημερινό κόσμο, όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο πολύπλοκα. Χούντα δεν σημαίνει αναγκαστικά και μόνο τανκς: μπορεί να σημαίνει και πολλά άλλα. Τι γίνεται λοιπόν όταν αντί να μιλάμε για πολιτική εξουσία, μιλάμε για απόλυτη εξουσία ζωής και θανάτου επί των πολιτών; Χωρίς τυπική κατάλυση του πολιτεύματος, αλλά όταν μία μειοψηφική ομάδα θέτει σε άμεσο κίνδυνο τις ζωές της συντριπτικής πλειονότητας με το έτσι θέλω. Οπως θέτει και σε τροχιά θανάτου και την πορεία της, ήδη χαροκαμένης, εθνικής οικονομίας. Ολα αυτά δεν είναι χούντα; Τι ακριβώς είναι δηλαδή; Και ας μη σοκαριστεί κανείς όταν συνειδητοποιήσει ότι η χούντα των αντιεμβολιαστών έχει ήδη κοστίσει στην Ελλάδα πιο πολλούς νεκρούς ακόμα και από εκείνη των συνταγματαρχών. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει. Το πολίτευμα λοιπόν δεν έχει λοιπόν καταλυθεί de facto; Η δημοκρατία δεν έχει συρρικνωθεί;

Στις παρούσες συνθήκες, ο ανεμβολίαστος είναι ένας άνθρωπος που έχει βγάλει ένα πιστόλι και πυροβολεί αδιακρίτως τους περαστικούς. Είναι μουτζαχεντίν που έχει ζωστεί εκρηκτικά και τα πυροδοτεί στο μετρό. Ενας σκληρός τρομοκράτης, είτε το κατανοεί είτε όχι. Αυτό δεν αλλάζει τίποτα σε αντικειμενικό επίπεδο. Και ο μουτζαχεντίν με τα εκρηκτικά ίσως δεν κατανοεί τι κάνει σε κάποιες περιπτώσεις: άμα έχεις πειστεί ότι είναι υπαρξιακό σου καθήκον να πεθάνεις για να σκοτώσεις άπιστους με τον θάνατό σου και να τους πάρεις μαζί, στο τέλος, τι διαφορά έχει;

Η δημοκρατία έχει χαϊδέψει πολύ το τερατώδες εμβολιαστικό «κίνημα». Είναι ώρα να αναθεωρήσει, όταν καλπάζουμε πια προς τα 10.000 κρούσματα την ημέρα. Το κακό με το «να τους πείσουμε», έχει παραγίνει. Και δεν αποδίδει. Υποχρέωση του κράτους, συνταγματική και θεμελιώδης, είναι να προστατεύσει τη ζωή των πολιτών του. Πάνω απ’ όλα. Οποιος κι αν την απειλεί. Το ότι δεν απειλείται από κανόνια επίορκων αξιωματικών ή από καλάσνικοφ και βόμβες τρομοκρατών, δεν σημαίνει ότι δεν απειλείται. Αντιθέτως, απειλείται και πάρα πολύ. Και το κράτος δεν προστατεύει τη ζωή ως πρωτίστως οφείλει. Ομως η Ελλάδα δεν μπορεί να παραμένει άλλο όμηρος αυτής της παράδοξης χούντας. Η κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να αντιδράσει σοβαρά. Και να μη φοβάται κανένα πολιτικό κόστος και καμία αναταραχή. Να κάνει το καθήκον της και να τελειώνουν τα περί «πειθούς». Δεν είναι δουλειά του κράτους να πείσει κάποιον να μη σκοτώνει. Δουλειά του είναι να τον σταματήσει πριν σκοτώσει κι άλλους. Η ζωή των ανθρώπων είναι πάνω απ’ όλα. Μόνον στον πόλεμο υπάρχει υπέρτερη αξία από αυτήν και είναι η ελευθερία.

Οι αντιεμβολιαστές είναι μειοψηφία. Ισχνή δε. Γιατί ακόμα και από το σύνολό τους, ελάχιστοι είναι οι εντελώς τρελαμένοι που θα αντιδράσουν στην υποχρεωτικότητα με σκληρό τρόπο. Οι περισσότεροι θα προσαρμοστούν και θα τελειώνουν. Οσοι μείνουν, ας ξεσηκώσουν πόλεμο. Θα πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως τους αρμόζει: ως κίνδυνος για τη ζωή και την ασφάλεια όλων των άλλων. Οι αποδοκιμασίες που κάποιοι φοβούνται δεν πρόκειται να έχουν σε καμία περίπτωση την έκταση που φαντάζονται. Γίνεται πολύ κακό για το τίποτα. Στο τέλος, η τεράστια σιωπηλή, δυστυχώς, πλειοψηφία, θα επιδοκιμάσει την υποχρεωτικότητα την οποία επιθυμεί και αναμένει. Αλλά δεν έχει φωνή επειδή δεν κραυγάζει σαν εκείνους και δεν βγαίνει να τα σπάσει. Ομως υπάρχει, είναι συντριπτική πλειοψηφία και είναι εδώ. Και σε αυτήν οφείλει να δείξει σεβασμό η κυβέρνηση. Οχι σε μια χούφτα ψυχασθενών που καθημερινά αποδεκατίζουν μία ολόκληρη χώρα. Πρέπει να τελειώνουμε πλέον μαζί τους. Πριν το καταφέρουν.

Πηγή in.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.