Του Απόστολου Αποστόλου *
Όλοι το βλέπουμε ότι τα τελευταία χρόνια οι πολιτικοί ως μεταλλαγμένα
πρόσωπα είναι ίδιοι. Και αυτό γιατί η πολιτική ετερότητα έχει κριθεί
κολάσιμη, ως εκ’ τούτου η διαφορά στα πολιτικά πρόσωπα δε βρίσκει έδαφος.
Πολιτικός σήμερα σημαίνει εθελούσια παραίτηση από την κουλτούρα της αλήθειας
της ειλικρίνειας της απελευθέρωσης.
Η πολιτική στρατηγική γίνεται ένα παιχνίδι που προσκαλεί τον πολίτη να
συναντήσει τον ηγέτη.
Αλλά ο πολιτικός ηγέτης είναι εκείνος που ζητά να τα λούζεται όλα ο πολίτης.
Το είδαμε με τον Αλέξη Τσίπρα, ο λαός τον συνάντησε για να φορτωθεί επιπλέον
μνημόνια υποθηκεύσεις της ελληνικής περιουσίας και ελληνικές ονομαστικές
παραχωρήσεις σε άλλες χώρες.
Τελικά η πολιτική είναι μια παγίδα που λειτουργεί τέλεια. Σε κάνει να
πιστεύεις ότι θα συναντήσεις το άλλο ενώ το άλλο είναι το ίδιο που ζητάει
απαιτητικά τη θεληματική υποτέλεια σου.
Σου ζητάει (η πολιτική) τη συναίνεση σου για να συνεχίσει το μονοπωλιακό της
έργο, δηλαδή να συνεχίσει αυτό που δεν σταματά ποτέ και που θέλει να σε
κάνει αποικία εξουσιών.
Και αυτό γιατί σήμερα η πολιτική λειτουργεί σε μια εγγεγραμμένη γενετική
φόρμουλα. Και μάλιστα θα λέγαμε ότι η πολιτική αποτελεί τώρα πια μια
κλωνοποποιημένη υπόθεση όπου δεν υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα αλλά μια άπειρη
σειρά ίδιων προθέσεων.
Ο Τσίπρας κατάλαβε ότι έπρεπε να βγάλει τον ΣΥΡΙΖΑ από τον υπόνομο της
εξουσίας και έτσι έγινε μπερτόδουλος της δημοσιονομικής πειθαρχίας και του
Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
O Κυριάκος Μητσοτάκης έπρεπε να φορέσει την κάπα του ιεροεξεταστή για την
υπόθεση της πανδημίας και το έκανε με μεγάλη ευκολία.
Και οι δύο τους, χρησιμοποίησαν την αντεστραμμένη γλώσσα της κυριαρχίας με
την ασύδοτη χρήση των λέξεων όπως συνέβη με τη λέξη επανάσταση.
Για τα αγαθά της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης μίλησε ο Κυριάκος
Μητσοτάκης,στην εκδήλωση της Γραμματείας Στρατηγικού Σχεδιασμού &
Επικοινωνίας του κόμματος της ΝΔ τονίζοντας: «Η τέταρτη βιομηχανική
επανάσταση, η τεχνητή νοημοσύνη, το internet of things, το machine learning,
το 3D printing, η εικονική πραγματικότητα ή augmented reality δεν είναι
πράγματα τα οποία αναφέρονται σε ένα μακρινό μέλλον επιστημονικής φαντασίας.
Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση είναι ήδη εδώ και θα διαμορφώσει, με
τελείως διαφορετικό τρόπο την οργάνωση της κοινωνίας και την οικονομία σε
σχέση με αυτά τα οποία γνωρίζουμε μέχρι σήμερα».
Για επανάσταση μίλησε και ο Αλέξης Τσίπρας και συγκεκριμένα για την Πράσινη
Επανάσταση λέγοντας σε ανάρτηση του στο Facebook. («Η Πράσινη Επανάσταση
είναι το χρέος μας απέναντι στις επόμενες γενιές».
Πολλές επαναστάσεις έπεσαν στην πολιτική αγορά και πολλοί επαναστάτες
έπιασαν δουλειά. Μήπως ζούμε στην εποχή με τους πολλούς επαναστάτες χωρίς
επανάσταση και πρέπει να αναζητήσουμε την επανάσταση χωρίς επαναστάτες;
Η αλήθεια όμως είναι άλλη, ότι η εποχή μας, δοκιμάζει να κάνει τους
ολοκληρωτισμούς να φαίνονται ελπιδοφόροι με πολλές λεκτικές ανασκευές και με
μπόλικο λίπος παραπληροφόρησης στον εγκέφαλο των πολιτών.
Οι πολιτικοί εισάγουν τη νέα γνωσιολογία της παγκόσμιας ολιγαρχίας και την
περνούν ως επανάσταση. Ο Τζόρτζ Μπέρναρντ Σω μας έλεγε πως οι επαναστάσεις
δεν ελαφραίνουν τον άνθρωπο από τις βαριές αλυσίδες της τυραννίας, απλά τους
τις περνάνε στο άλλο πόδι.
Οι επαναστάσεις γίνονται κατά παραγγελία πια, είναι προθεσμιακές μέχρι να
αλλάζει η αναδιανομή του πλούτου. Ό,τι ακριβώς γίνεται και σήμερα. Και
επιβάλλονται σχεδόν πάντα με βία. Να γιατί νομοθετείται η τιμωρία στους
αντιφρονούντες της υγειονομικοπολιτικής. Τι μας λένε τα αφεντικά; Πρέπει να
είμαστε όλοι συνένοχοι στην αναμονή του σεναρίου. Γι’ αυτό και μας κυβερνούν
με όρους ανοιχτού εκβιασμού.
Οι εγχώριες πολιτικές μας εξουσίες, τελικά δεν είναι παρά η σκιά της
λειτουργίας του μοιραίου παγκοσμιοποιημένου σεναρίου.
Δείτε τις δύο πολιτικές φιγούρες. Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ο πρώτος (ο Αλέξης Τσίπρας) παραμένει αδιόρθωτα πολιτικά ανώριμος. Υπήρξε
οπαδός σκόρπιων εξελληνισμένων ιδεοληψιών πολιτικής νωθρότητας και σερνόταν
(ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ) μεταξύ λαϊκισμού και εξαμβλωματικής διεθνιστικής
ρευστότητας.
Υπήρξε το μεγάλο ατύχημα του μεσοαστικού ορθολογισμού της αριστεροφροσύνης
και των κοινωνικών τάξεων με τις βολικές εμμονές σε εκσυγχρονιστικά σχήματα
αποστασιοποιημένα από εθνικές απαιτήσεις. Πάσχισε να ενταχθεί στα σαλόνια
της παγκοσμιοποιημένης διαχείρισης και να εξυπηρετήσει τα αυτοτελή
συμφέροντα της παγκοσμιοποιημένης τάξης. Επιχείρησε να ιδρύσει ένα νέο
πελατειακό σύστημα κάτω από τα στρατηγεία του απόλυτου κομματικού μηχανισμού
του και εγκατέστησε έναν κομματικό μουτζαχεντινισμό στη δομή του κράτους.
Επιπλέον συμφιλίωσε το κράτος με τα νέα οικονομικά τζάκια. Ως δημοκράτης
«καλών ευκαιριών» επιζητούσε τη «ψήφο ευκολίας» και δανειζόταν υλικό από τον
πολιτικό καιροσκοπισμό ραντίζοντας τους ψηφοφόρους του με συνθηματολογικές
οβερντόουζ δόσεις.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει το «πασπαρτού» που εισέρχεται παντού, σ’ όλες τις
λέσχες της παγκόσμιας διαχείρισης και δύναμης. Δεν τον ενδιαφέρει το
περιεχόμενο της πολιτικής γιατί θεωρεί ότι όλα κρίνονται και διακινούνται
στην επικοινωνιακή εικόνα. Πιστεύει ότι η εικόνα είναι η απόλυτη δύναμη.
Επενδύοντας πάντα στην κατασκευασμένη μιντιακή πληροφόρηση.
Είναι κυνικός στις αποφάσεις του, ασυγκίνητος και ασυγκράτητος στα
καταπιεστικά μέτρα που λαμβάνει και μονομερής στον εξαμβλωματικό
εκσυγχρονισμό που υπερασπίζεται. Αλλεργικός με τις συνταγματικές διατάξεις
και με τις δημοκρατικές κατακτήσεις. Διαθέτει μια ψυχρότητα προς τις λαϊκές
μάζες που είναι απόρροια της εγωκεντρικής φύσης του, ενώ ονειρεύεται να
γίνει μια ζωντανή διαφήμιση της Industry 4.0 (Τέταρτη Βιομηχανική
Επανάσταση). Παράλληλα προσπαθεί να συμφιλιώσει ανεπιτυχώς διάφορες
ταυτότητες, τάσεις και ετερογενείς δυνάμεις της ΝΔ χρησιμοποιώντας πρόσωπα
που ποτέ δεν είχαν εγγύτητες με το κόμμα της ΝΔ. Κάνοντας έτσι το λάθος να
υπουργοποιεί πρόσωπα αμφιλεγόμενης πολιτικής προοπτικής. Ενώ προωθεί με
αδιάλυτο πείσμα τα παγκοσμιοποιημένα συμφέροντα ως δήθεν αιτήματα ανάγκης
για τη χώρα.
Και οι δύο τους αποτελούν έναν συμφυρμό της γενικής σύγχυσης του
μετανεωτερικού πολιτικού πολιτισμού μας, και θα λέγαμε ότι στην πολιτική
πανδημία των καιρών διακινήθηκαν και οι δύο ως «πολιτικά εμβόλια» δίχως όμως
να προσφέρουν κάποια προοπτική (ανοσία) στον χειμαζόμενο ελληνικό λαό.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.
0 Σχόλια