Το Κέντρο, η σοσιαλδημοκρατία, η κεντροαριστερά, οι μεταρρυθμιστές όπως και να βαφτίσει κάποιος τον λεγόμενο μεσαίο χώρο, που σήμερα εκπροσωπείται από το ΚΙΝΑΛ, χρειάζεται;
Είναι απαραίτητο στην πολιτική και κοινωνική αντιπαράθεση, αλλά και ευρύτερα στο δημόσιο βίο και την ισορροπία συμφερόντων, να έχουν κομματική έκφραση οι προοδευτικοί πολίτες;
Μήπως θα πρέπει να πάμε σε έναν ισχυρό δικομματισμό που να έχει -όπως στην Μεταπολίτευση και μέχρι να έλθουν η οικονομική κατάρευση και τα μνημόνια- ως χαρακτηριστικά την πόλωση και την οξεία αντιπαράθεση; Τι από τα δύο χρειάζεται η χώρα;
Όχι οι κομματικοί γραφειοκράτες και οι εξουσιολάγνοι, αλλά η χώρα.
Αν το μέλημα είναι η πατρίδα και οι πολίτες της τότε τα όσα τεκταίνονται στο ΚΙΝΑΛ έχουν ενδιαφέρον.
Αν απλώς το πρόβλημά τους είναι ν' αλλάξει βάρδια η κομματική ηγεσία και στη θέση των "γεννηματικών" να πάνε οι "ανδρουλακικοί" ή οι "λοβερδικοί" τότε η ψηφοφορία για την αντικατάσταση της Φώφης Γεννηματά είναι μια εσωτερική και εν πολλοίς μίζερη υπόθεση που αφορά ελάχιστους πέραν της Χαριλάου Τρικούπη.
Αν στις προτεραιότητες βρίσκονται η παραγωγή πλούτου και η δίκαιη κατανομή του, η άμβλυνση των ανισοτήτων και η υπεράσπιση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η αντιμετώπιση των απειλών που παράγουν η οικονομική και κλιματική κρίση, η μετανάστευση, η τουρκική επιθετικότητα, ο ευρωπαϊκός μετεωρισμός και οι διεθνείς γεωπολιτικές ανακατατάξεις, τότε ναι, το μεταρρυθμιστικό κέντρο και η προοδευτική κεντροαριστερά, οι φωνές της σύνεσης, της συννενόησης και της συναίνεσης, έχουν λόγο ύπαρξης και μάλιστα πολύ σημαντικό.
Και οπωσδήποτε σε μεγαλύτερα ποσοστά από αυτά που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις.
Επιπροσθέτως, η ενίσχυση του λεγόμενου τρίτου πόλου πέραν του να δρα σταθεροποιητικά στο πολιτικο-κομματικό σύστημα, εξορθολογίζει και καταπραΰνει τον λεγόμενο κοινωνικό πόλεμο, βοηθά στην ανάπτυξη της υγειούς επιχειρηματικότητας, ενώ ενδυναμώνει και το λεγόμενο εθνικό μέτωπο στα θέματα άμυνας και διπλωματίας.
Το ουσιαστικό ερώτημα λοιπόν στο οποίο καλούνται να απαντήσουν τα μέλη και οι φίλοι του ΚΙΝΑΛ και του ιστορικού ΠΑΣΟΚ είναι: Η διαδοχή της Φώφης Γεννηματά, όπως έχει δρομολογηθεί, συμβάλλει και πως στην επίτευξη των ανωτέρω προϋποθέσεων και χαρακτηριστικών;
Η εκλογή ενός εκ των Ανδρουλάκη, Καστανίδη, Λοβέρδου (η σειρά είναι αριθμητική) ή κάποιου άλλου, όπως ο Γερουλάνος, ο Kεγκέρογλου, ενδεχομένως ο Χρηστίδης, ο Χριστοδουλάκης (για να αναφερθώ στα ονόματα που λέγονται και γράφονται, ως ενδιαφερόμενα για τη θέση του αρχηγού) είναι αυτό που χρειάζεται σήμερα ο λεγόμενος κεντρώος χώρος;
Μπορεί η εκλογή κάποιου εξ αυτών να διασφαλίσει τουλάχιστον την ενότητα του ΚΙΝΑΛ και την σοβαρή κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση;
Να τη διασφαλίσει και όχι τι δηλώνει ο καθένας εξ αυτών για να γίνει ο εκλεκτός της κομματικής βάσης.
Μπορεί; Ή μήπως θα ενισχυθούν οι κεντρόφυγες τάσεις χωρίς να αποκλείονται ακόμη και διασπάσεις, που θα τελειώσουν οριστικά το ΚΙΝΑΛ;
Τα ανωτέρω είναι ερωτήματα που υπάρχουν στο νου και τη γλώσσα των προοδευτικών ανθρώπων και της πλειονότητας των στελεχών του ΚΙΝΑΛ.
Και τα οποία είναι λογικό να γίνονται πιο έντονα από τη διάθεση αρκετών, όπως φαίνεται, να γίνουν αρχηγοί.
Ας είμαστε ειλικρινείς: Η πληθώρα υποψηφίων για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ εκτός των άλλων δείχνει και ότι τα στελέχη του κόμματος, πέραν της φιλοδοξίας τους, δεν θεωρούν -μετά την αναγκαστική αποχώρηση της Φώφης- τους τρεις υποψηφίους ικανούς ή έστω καλύτερους από τους ίδιους για το προεδρικό αξίωμα.
Η αλήθεια είναι ότι η Φώφη Γεννηματά παρά τη γκρίνια για τη δημοσκοπική καθήλωση κατάφερε τουλάχιστον να μην διαλυθεί το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ.
Ο προκάτοχός της Ευάγγελος Βενιζέλος της το κληροδότησε στο 4% (Ιανουάριος 2015) και αυτή το πήγε στο 6% (τον Σεπτέμβριο) και στις τελευταίες εκλογές (Ιούλιος 2019) στο8%.
Μικρό, λίγο, μίζερο; Ναι, αν σκεφτούμε τα σαραντάρια και σαρανταπεντάρια των Παπανδρέου και Σημίτη.
Επίσης, η Φώφη κατάφερε να μην προσδεθεί το ΚΙΝΑΛ στο άρμα της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ας είμαστε ειλικρινείς: Μόλις ανακοινώθηκε η ασθένεια της Φώφης και η αποχώρησή της από την διαδικασία εκλογής ηγεσίας τρία πράγματα αυτομάτως ήρθαν στο μυαλό όλων, ανεξαρτήτως αν είναι ψηφοφόροι ή όχι του ΚΙΝΑΛ.
Το πρώτο, "τι θα κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;".
Το δεύτερο, "ποιός θα εκπροσωπεί το ΚΙΝΑΛ στη Βουλή" -και ιδίως σε συζητήσεις επιπέδου αρχηγών- σε περίπτωση που εκλεγεί ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος είναι ευρωβουλευτής και κατά δήλωσίν του θα παραμείνει ακόμη κι αν εκλεγεί στις Βρυξέλες μέχρι να γίνουν εκλογές.
Το τρίτο, θα γίνει το ΚΙΝΑΛ, σε περίπτωση εκλογής Λοβέρδου, "παράρτημα" της ΝΔ;
Μπορεί αυτά να αδικούν τον Λοβέρδο ή τον Ανδρουλάκη, αλλά όποιον και να ρωτήσεις η (εδραία) πεποίθηση του αυτή είναι.
Επίσης, υπάρχει ένα ακόμη θέμα: Για δύο μήνες το ΚΙΝΑΛ στη Βουλή θα είναι ακέφαλο;
Θα έχει η κοινοβουλευτική του ομάδα αρχηγό;
Στις συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών θα συμμετέχει η Φώφη;
Υπάρχει κάποιος άλλος που να μπορεί να σταθεί με αξιώσεις σε αυτό τον ρόλο;
Υπάρχουν τρία πρόσωπα, οι ικανότητες των οποίων δεν αμφισβητούνται.
Οι δύο πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου και ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, Ευάγγελος Βενιζέλος.
Δυστυχώς, οι δύο (Σημίτης, Βενιζέλος) είναι εκτός ενεργούς πολιτικής και, τουλάχιστον μέχρι τώρα, ο δεύτερος δεν εμφανίζεται διατεθειμένος να εμπλακεί στις διεργασίες που συντελούνται στο "ΚΚΕ του Κέντρου", όπως αποκαλεί το ΚΙΝΑΛ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι βουλευτής και εκ των πραγμάτων έχει ευθύνη απέναντι στην παράταξή του (και στην οικογενειακή του παράδοση που έχει δώσει τρεις πρωθυπουργούς στη χώρα) να ξεκαθαρίσει τι πρόκειται να πράξει.
Θα αποδεχθεί την ιστορική ευθύνη ή θα προτιμήσει να παραμείνει βουλευτής Αχαΐας;
Θα προτιμήσει να συνεχίσει να είναι πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ή θα πρωταγωνιστήσει στην αναδιοργάνωση της Προοδευτικής Παράταξης;
Η αλήθεια είναι ότι διάφοροι, από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, τα Μήντια, ακόμη και από το κόμμα του θα επιχειρήσουν να τον πλήξουν με το επιχείρημα ότι έβαλε τη χώρα στα μνημόνια.
Το επιχείρημα είναι ξεπερασμένο και εύκολο στην απάντηση αφ' ης στιγμής και ο Αντώνης Σαμαράς (ΝΔ) και ο Αλέξης Τσίπρας (ΣΥΡΙΖΑ) συνέχισαν τον μνημονιακό δρόμο, ενώ ο ένας μετά τον άλλο οι ευρωπαίοι ηγέτες, με πρώτη την Μέρκελ, ομολογούν ότι "ήταν λάθος η σκληρή στάση έναντι της Ελλάδος".
Αναμφίβολα, εφόσον υπάρξει υποψηφιότητα Παπανδρέου αλλάζουν όλα στην εκλογή ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ.
Και φυσικά τροποποιούνται οι γενικότεροι όροι του πολιτικού παιχνιδιού, εφόσον ο πρώην πρωθυπουργός τεθεί επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ.
Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση θα αναγκαστούν, εκ των πραγμάτων, να αλλάξουν γνώμη για τις πολιτικές εξελίξεις.
Και θα δυσκολευτούν.
Μπορεί τα ποσοστά δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του πρώην ΠΑΣΟΚ που θα φύγουν από τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και θα επιστρέψουν στο ΚΙΝΑΛ να μην είναι μεγάλα, αλλά ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να επαναπατρίσει απογοητευμένους ψηφοφόρους του ιστορικού ΠΑΣΟΚ και να καταστήσει τη Χαριλάου Τρικούπη ξανά ισχυρό, έστω και τρίτο παίχτη, στο πολιτικό παιχνίδι.
Η Φώφη Γεννηματά μπορεί να μην έδωσε στο ΚΙΝΑΛ αίγλη, το κράτησε όμως ζωντανό.
Έχει ευθύνη για τη διαδοχή της και πρέπει να την αναλάβει με τον τρόπο που θεωρεί ως τον πλέον πρόσφορο.
Ιστορική ευθύνη έχει και ο Γιώργος Παπανδρέου.
Όχι επειδή διάφοροι, συνεργάτες του, φίλοι ή προοδευτικοί ψηφοφόροι θέλουν να επιστρέψει, αλλά επειδή ενδεχομένως είναι αυτός, που στη σημερινή συγκυρία και από το διαθέσιμο πολιτικό προσωπικό μπορεί να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση της Προοδευτικής Παράταξης.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να αλλάξει τις προτεραιότητες της ζωής του, όμως αν το ΚΙΝΑΛ/ ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές ναυαγήσει ή ακόμη χειρότερα αν διασπαστεί είναι λογικό κάποιοι να τον κατηγορήσουν: "Γιώργο, μπορούσες να σώσεις το ΚΙΝΑΛ και δεν το έκανες".
Δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό, αλλά σίγουρα το όνομα των Παπανδρέου, αλλά και η (θεσμική, διεθνής, μορφωτική, ιδεολογική) υπεροχή του Γιώργου αποτελούν πλεονέκτημα.
Όχι μόνο για την ενότητα του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ, αλλά και στρατηγικά για την αναγέννησή του.
Είναι μια ιστορική ευθύνη, την οποίαν ο Γιώργος, εάν δεν την αναλάβει, χρειάζεται να την αιτιολογήσει επαρκώς...
Νίκος Φελέκης
0 Σχόλια