Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πολωνίας το οποίο αποφαίνεται ότι οι Ευρωπαϊκές νομολογίες και εν γένει το Δίκαιο της ΕΕ, δεν μπορεί να υπερβαίνει ή να συγκρούεται με το Σύνταγμα της χώρας, δεν είναι μια τυχαία απόφαση και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια επιπόλαια επιλογή, από μια χώρα που υποτίθεται ότι επιλέγει να «αυθαδιάζει» συστηματικά και να αμφισβητεί στην πράξη την ορθότητα και το αδιαπραγμάτευτο των επιλογών που υπαγορεύουν οι θεσμοί του Ευρωπαϊκού Ιερατείου…
Του Κ. Κυριακόπουλου
Μπροστά στις κυοφορούμενες εξελίξεις - και ανεξάρτητα από την όποια αμιγώς νομική προσέγγιση των Πολωνών Δικαστών - η συγκεκριμένη απόφαση συνιστά μεταξύ άλλων και ευθεία βολή απέναντι στις πολιτικές που επιδιώκουν την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής αυτονομίας. Από την άποψη αυτή, η συγκεκριμένη εξέλιξη, δεν μπορεί να υποβαθμιστεί στο επίπεδο μιας απλής νομικής και ερμηνευτικής διαφωνίας - έστω και διακεκριμένης - μεταξύ του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Πολωνίας. Πολύ δε περισσότερο που η αντιπαράθεση επί αυτών των ζητημάτων, ενσωματώνεται και διευρύνει έτι περαιτέρω την εξελισσόμενη εσωτερική σύγκρουση μεταξύ του άτυπου μπλοκ των πρώην Ανατολικών χωρών από την μια (οι οποίες θεωρούν ότι τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους εξυπηρετούνται πληρέστερα μέσα από τις Νατοϊκές δομές και με τον προσεταιρισμό των Αμερικανών) και των παραδοσιακών χωρών που συγκροτούν τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ από την άλλη.
Με την Ευρωπαϊκή και την Νατοϊκή ηγεσία να βρίσκονται ήδη αντιμέτωπες με τα κρίσιμα στοιχήματα μιας εποχής κατά την διάρκεια της οποίας επαναπροσδιορίζονται οι όροι και η φυσιογνωμία που θα προσλάβει τελικά η νέα Αρχιτεκτονική ισχύος, είναι φανερό πως αυτό το συγκρουσιακό περιβάλλον δεν είναι μονάχα ένα...
περιβάλλον επιπρόσθετων δυσκολιών και νέων αντιπαραθέσεων μεταξύ των εμπλεκομένων «συμμάχων», όπου οι μεν εργαλειοποιούν ακόμη και την διαφορετικότητά τους ή την διαφωνία τους προκειμένου να αποσπάσουν ωφελήματα έναντι των υπολοίπων.
Είναι πρωτίστως ένα περιβάλλον καινούριων ευκαιριών και ρόλων που αναδιανέμονται και αυτό το στοιχείο οφείλει να το συνυπολογίσει πάρα πολύ σοβαρά και η δική μας η χώρα, η οποία θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει να παραμυθιάζεται με κατ’ ανάθεσην δήθεν «πρωταγωνιστικούς» ρόλους και να αρχίσει να διεκδικεί τα αυτονόητα και κυρίως έναν πραγματικά πρωταγωνιστικό ρόλο, στο πλαίσιο μιας ολοκληρωμένης και πολυεπίπεδης - εθνικής εμπνεύσεως - περιφερειακής στρατηγικής.
Μέσα σε αυτό το συγκρουσιακό περιβάλλον στο οποίο οι πάντες θα κληθούν να επαναπροσδιορίσουν θέσφατα αλλά και ισχύοντα δεκαετιών, η Ελλάδα θα πρέπει να οριοθετήσει τον ρόλο της ως σοβαρός μικρομεσαίος περιφερειακός δρων, που συνειδητοποιεί ότι τα πολύτιμα γεωπολιτικά της standards, συνιστούν έναν ανυπέρβλητο πολλαπλασιαστή ισχύος, που ήρθε η ώρα να ενεργοποιηθεί.
Εγκαινιάζοντας αυτήν της απολύτως αναγκαία φυσιογνωμική της μεταστροφή...
Το πρώτο πράγμα που οφείλει να κάνει η πατρίδα μας, είναι να μετατρέψει το πλαίσιο των δεσμεύσεών της απέναντι στην ΕΕ, τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, σε συγκριτικό πλεονέκτημα μιας χειραφετημένης χώρας, που είναι αποφασισμένη να σταματήσει να παραμυθιάζει τους πολίτες της και να παραδίδεται σούμπητη στο απατηλό παραμύθι του παρασιτικού προστατευτισμού. Και κυρίως να το μετατρέψει σε συγκριτικό πλεονέκτημα μιας χειραφετημένης χώρας, που είναι αποφασισμένη να προωθήσει την πραγματική γεωπολιτική της ενδυνάμωση, μέσα από το ξεδίπλωμα μιας φιλόδοξης περιφερειακής ατζέντας, που θα εκτείνεται πέραν των Νατοϊκών και Ευρωενωσιακών ιεραρχήσεων, και θα αποτελεί την βάση πάνω στην οποία θα δομούνται παράπλευρα συμμαχικά σχήματα, μακράς πνοής και με πραγματικό στρατηγικό βάθος.
Στο περιθώριο αυτής της περιφερειακής ατζέντας, ο σκληρός πυρήνας της οποίας θα επικεντρώνεται στα ζητήματα που σχετίζονται με…
Την συλλογική ασφάλεια,
Την περιφερειακή σταθερότητα,
Τον σεβασμό της κυριαρχίας,
Την διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, και…
Την αποκατάσταση των Ιστορικών Δικαίων…
Θα μπορεί να χτίζεται και ένα ευρύ σύστημα στοχευμένων διμερών και πολυμερών αναπτυξιακών, οικονομικών, παραγωγικών, εμπορικών και άλλων συμφωνιών σε επιλεγμένους τομείς περιφερειακού αλλά και διεθνούς ενδιαφέροντος, η στρατηγική επιδίωξη του οποίου θα είναι, να επιβεβαιώνει την αδιαπραγμάτευτη αναγκαιότητά του για την εύρυθμη λειτουργία του νέου Διεθνούς συστήματος και παράλληλα με αυτό, να πείθει για την ικανότητά του να διαχειρίζεται επιτυχημένα τις νέες προκλήσεις ισχύος, σε ένα περιβάλλον εξισορροπητικής σταθερότητας, «αιχμαλωτίζοντας» έτσι τους ισχυρούς «συμμάχους», σε επιλογές που θα στηρίζουν και θα τριτεγγυώνται την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν πως η πολιτική τάξη της χώρας αποφασίζει οριστικά και αμετάκλητα ότι σταματά πλέον να "αγοράζει" προστασία αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας, προσφέροντας Γην και ύδωρ και εκποιώντας ουσιαστικά την χώρα στο παρασκήνιο και προσανατολίζεται δυναμικά στον προσεταιρισμό διορατικών συνεταίρων, που διακρίνουν το ευφυές, το αναγκαίο και φυσικά το αναντικατάστατο του στρατηγικού της αφηγήματος.
Προϋποθέτουν, πως η πατρίδα μας ανασχεδιάζει την Αμυντική της στρατηγική, συνειδητοποιώντας ότι η γραμμή της εν δυνάμει άμυνάς της, δεν ορίζεται από την δύναμη της συνήθειας, αλλά από το συνολικό εύρος του τόξου μέσω του οποίου κλιμακώνεται η πολυδιάστατη επίθεση σε βάρος της (συμπεριλαμβανομένης και της υβριδικής με όλη της την πολυμορφία).
Και φυσικά στο πλαίσιο αυτού του ανασχεδιασμού, η πολιτική τάξη της χώρας μας οφείλει να συνειδητοποιήσει πως ένα σημαντικό κομμάτι του, θα πρέπει να αφορά και στην διασφάλιση της απαραίτητης επιθετικής της ετοιμότητας, με εργαλείο τον ρεαλισμό και την αντικειμενική αναγκαιότητα, αφήνοντας οριστικά πίσω της τις γνωστές αδιέξοδες, επικίνδυνες και αντιπαραγωγικές ιδεοληψίες.
Πρόκειται για ένα κρίσιμο κεφάλαιο το οποίο δεν μπορεί να υποτιμηθεί, διότι είναι απαραίτητο να βάλει την δική του ανεξίτηλη σφραγίδα στο νέο κυρίαρχο Εθνικό Αμυντικό Δόγμα.
Προϋποθέτουν πως τόσο η πολιτική τάξη του τόπου όσο και οι Έλληνες επιτελείς, συνειδητοποιούν επαρκώς πως η Αρχιτεκτονική ασφαλείας την οποία χτίζουν οι ΗΠΑ χρησιμοποιώντας την χώρα μας ως χώρο και ενίοτε ακόμη και ως αναλώσιμο, δεν ταυτίζεται με την Αρχιτεκτονική ασφαλείας την οποία οφείλει να χτίσει η χώρα, εργαλειοποιώντας την ανταποδοτική ανοχή των ΗΠΑ, σε ένα περιβάλλον διευρυμένων συμμαχιών και συγκεκριμένων περιφερειακών στοχεύσεων.
Σε κάθε περίπτωση, η γεωστρατηγική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας, είναι μια διεργασία σύνθετη, εξαιρετικά επείγουσα και ιδιαιτέρως σοβαρή. Ως τέτοια, θα πρέπει να αποκλειστεί πλήρως ακόμη και η ελάχιστη πιθανότητα να επενεργήσει σε αυτήν το δηλητήριο της κυρίαρχης συστημικής στρατηγικής σκέψης που αναπαράγει την ηττοπάθεια, τα φοβικά σύνδρομα και τον συμβιβασμό. Είναι μια σκέψη εξ ορισμού ανίκανη να προσδιορίσει τα κρίσιμα ερωτήματα στα οποία θα πρέπει να απαντά η διαδικασία αυτής της γεωστρατηγικής ανασυγκρότησης, γι’ αυτό είναι και κατ’ εξοχήν ακατάλληλη να αναζητήσει και τις ενδεδειγμένες απαντήσεις. Θα επανέλθουμε…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της
αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια