Να παρελάσουμε ή να μην παρελάσουμε; Το δίλημμα των τελευταίων ημερών. Φυσικά να παρελάσουμε. Φυσικά να καμαρώσουμε. Φυσικά ένα μήνυμα να στείλουμε. Προς το γειτονικό σουλτανάτο το Οθωμανικό. Όλα αυτά εκ πρώτης όψεως είναι σωστά. Πάμε παρακάτω, στο «αλλά».
Είναι ή δεν είναι το φορτίο μεγάλο και σαρωτικό; Είναι! Τότε; Είναι η Θεσσαλονίκη υπό περιορισμό με lockdown ήπιο μεν, όμως αυστηρό; Είναι! Τότε; Είναι ο COVID-19 στη συμπρωτεύουσα εγκατεστημένος και ορμητικός; Είναι! Τότε; Είναι ο κίνδυνος μιας ακόμα μεγαλύτερης έξαρσης πραγματικός και ορατός; Είναι! Τότε; Είναι οι λοιμωξιολόγοι, επιδημιολόγοι και ειδικοί εντελώς αρνητικοί; Είναι! Τότε;
Να την κάνουμε με αυστηρούς περιορισμούς. Πώς; Απαντες να φοράνε μάσκες και να διατηρούν τις γνωστές αποστάσεις. Ωραία. Ποιος θα ελέγχει; Πώς θα ελέγχει; Και πόσοι θα τηρήσουν αυτές τις προδιαγραφές; Αστεία πράγματα. Αντε τώρα να επιτηρήσεις και να τακτοποιήσεις ένα τόσο μεγάλο πλήθος θεατών.
Να την κάνουμε χωρίς την παρουσία επισκεπτών. Μα τότε θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Τι να τους πούμε; Να τη βλέπουν και να την απολαμβάνουν από τα σπίτια τους και από τις τηλεοράσεις τους, καθισμένοι σε καναπέδες και πολυθρόνες; Γελοία πράγματα.
Να τη μεταφέρουμε σε άλλη, «καθαρή» περιοχή. Σε μια πόλη όπου να έχει μετρηθεί μικρότερο φορτίο, με ελάχιστες περιπτώσεις μολυσμένων κατοίκων. Σε μια πόλη που να διαθέτει ανώτερο επίπεδο εμβολιασμένων πολιτών. Κι αυτή η πρόταση εκτός τόπου και χρόνου. Και οι Θεσσαλονικείς; Και ο Αγιος Δημήτριος ο πολιούχος; Και η παράδοση τόσων ετών; Και οι ψήφοι; Και η γελοιότητα του πράγματος; Και σε ποια πόλη; Να τσακωθούμε μεταξύ μας; Όχι εσύ, αλλά αυτός. Και γιατί όχι το Ναύπλιο, λέω εγώ. Και γιατί όχι η Ναύπακτος, λέει ο άλλος. Και γιατί όχι ο Πύργος του Νομού Ηλείας; Και πάει λέγοντας.
Οι αντιφάσεις και τα ήξεις αφίξεις πάνε κι έρχονται. Όλα καταρρίπτονται. Όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται. Από τη μια, υπέρ εμβολιασμού. Και μάλιστα μαζικού. Από την άλλη, υπέρ παρελάσεως. Χωρίς συζήτηση. Από τη μια, οι πόρτες κλειστές για όλους τους ανεμβολίαστους και τους αρνητές. Από την άλλη, να κάνουμε παρέλαση και ό,τι θέλει να γίνει, ας γίνει.
Από τη μια, ο κίνδυνος εκκωφαντικού γκρεμίσματος του Συστήματος Υγείας. Από την άλλη, παρέλαση και ο Θεός να βάλει το χέρι Του. Από τη μια, να διατηρούμε αποστάσεις σε κάθε εξωτερικό χώρο, όπως ας πούμε στην εστίαση και στα café και από την άλλη ο ένας πάνω στον άλλο. Από τη μια, να βομβαρδίζουμε το πλήθος τηλεοπτικώς και από την άλλη, με απίστευτη και πρωτοφανή φυσικότητα να λέμε «βεβαίως, βεβαίως, η παρέλαση θα γίνει βρέξει χιονίσει».
Από τη μια, να κατακεραυνώνουμε «ψεκασμένους» και «αρνητές» και από την άλλη, να ανοίγουμε δρόμους και να απελευθερώνουμε εμπόδια για μια ακόμα πιο επιθετική επέλαση του θανάσιμου και αόρατου εχθρού. Από τη μια, η κοινή λογική και από την άλλη, η ψευδαίσθηση η πατριωτική.
Γιατί συμβαίνει όλο αυτό το παιχνίδι το αντιφατικό; Μα επειδή όλα, μα όλα υπακούν σε σκοπιμότητες κομματικής και μικροπολιτικής λογικής. Μα φυσικά για να στείλουμε μήνυμα πατριωτισμού. Μα φυσικά για να δηλώσουμε ότι εμείς και τη ζωή μας θα δώσουμε προκειμένου ούτε σπιθαμή να εκχωρήσουμε. Μα φυσικά η παρέλαση ως αντίδοτο και απάντηση στη Συμφωνία των Πρεσπών. Γι’ αυτό!
Όμως, να σε δω τι θα κάνεις τη δύσκολη στιγμή. Αν ποτέ χρειαστεί. Εσένα το λέω, που παριστάνεις τον αχόρταγο τουρκοφάγο του καναπέ και της καφενόβιας τακτικής.
Αραγε, θα αγωνιστείς ή θα την κοπανήσεις και όπου φύγει, φύγει; Να ξέρεις λοιπόν. Αλλο πράγμα η φαντασίωση και ο εικονικός πατριωτισμός και εντελώς άλλο πράγμα ο πόλεμος ο αληθινός. Χίλιες φορές ανιδιοτελής και υπερασπιστής της κοινής λογικής παρά να είμαι της φανφάρας, μιας παρέλασης επικίνδυνης και θανατερής!
Δημήτρης Δανίκας
0 Σχόλια