Από τον Αποστολάκη στον Στυλιανίδη μεσολαβούν δέκα βουνά δρόμος

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Τελικά τι σόι υπουργείο είχε στο μυαλό του να δημιουργήσει ο κ. Μητσοτάκης; Υπουργείο μάχιμο με στελέχη-τρεχαλατζήδες που θα οργώνουν την επικράτεια, σε καθεστώς διαρκούς επιφυλακής για να μην επαναληφθούν φαινόμενα όπως αυτά που ζήσαμε τον περασμένο Αύγουστο και παλιότερα, στο Μάτι και τη Μάνδρα; Ή υπουργείο επιτελικής…διανόησης που ενώ ο τόπος καίγεται θα συσκέπτεται για να στοχαστεί τα παγκόσμια προβλήματα της κλιματικής αλλαγής και το μέλλον του αργυροπελεκάνου στη Δοιράνη;

Στην αρχή φάνηκε ότι επέλεξε την πρώτη εκδοχή βάζοντας στο τιμόνι έναν έμπειρο αξιωματικό που γνωρίζει την ελληνική πραγματικότητα έχοντας διαχειριστεί καυτά προβλήματα σε δύσκολα μέτωπα.

Κι όταν το σχέδιο ναυάγησε, έκανε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών και στράφηκε σε μία λύση “σαλονάτη”, από αυτές που έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τις κρίσεις στα γραφεία, μέσα από τον παραμορφωτικό φακό, αλλά και τα παχυλά κονδύλια των ΜΚΟ…

Από το “βατράχι” των ΟΥΚ, ο Κυριάκος κατέληξε σε ένα άλλο…προιόν, ασπόνδυλο σαν τη μέδουσα και γλιτσερό σαν το σαλιγγάρι με σπουδαίες όμως, αναριχητικές ικανότητες από εκείνες που αποκτώνται μόνο στα ευρωπαικά σαλόνια των Βρυξελλών και αναδεικνύουν λαμπρές παραδουλεύτρες των Γερμανών σε ρόλο επιτρόπων.

Ο Στυλιανίδης είναι μία κλασσική περίπτωση ευρωγενίτσαρου. Με τη διαφορά ότι τον ενδοτισμό του τον “φωνάζει”. Δεν κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες, όπως ο άλλος, ο δικός μας. Σε σημείο τέτοιο που κατάντησε ανυπόφορος ακόμη και για τον “μετριοπαθή” Ανα(ν)στασιάδη…

Ο νέος υπουργός Πολιτικής Προστασίας, λοιπόν, είναι ένας φιλόδοξος Κύπριος οδοντίατρος που ξεκίνησε ως ταλαντούχος κυβερνητικός εκπρόσωπος  και έχτισε καριέρα ως σημαιοφόρος του σχεδίου Ανάν. Με το αζημίωτο βεβαίως.

Το πως πληρώθηκε για αυτές του τις υπηρεσίες είναι γνωστό. Οταν υπήρχε ακόμη δημοσιογραφία στην Ελλάδα, τα ίδια μέσα που σήμερα τον υμνούν ως “εξαιρετική επιλογή” τον είχαν ξεμπροστιάσει αποκαλύπτωντας ότι έκανε τον “ανιδιοτελή του αγώνα” του εις βάρος του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου με την ευγενική χορηγία της αμερικανικής πρεσβείας. Στο τέλος αναγκάστηκε να το ομολογήσει και ο ίδιος.

Από τον Αποστολάκη στον Στυλιανίδη, λοιπόν, μεσολαβούν δέκα βουνά δρόμος. Αλλά αφήσουμε κατά μέρος τις εθνομηδενιστικές απόψεις του Κύπριου που ενδόμυχα μπορεί να ασπάζονται και αυτοί που τον επέλεξαν. Για να σβήσεις μια φωτιά στο κάτω-κάτω, δεν χρειάζεται να πουλήσεις το Καστελλόριζο…

Το ερώτημα είναι αν μπορεί αυτός ο άνθρωπος που δεν έχει ιδέα από την ελληνική πραγματικότητα, τουλάχιστον έξω από τα οικοδομικά τετράγωνα του Συντάγματος και του Κολωνακίου, να ανταποκριθεί στις επιταγές του νέου του…επαγγέλματος.

Ο Στυλιανίδης είναι καλός για να στήσει μια ημερίδα με θέμα την Κλιματική Αλλαγή προσκαλώντας, ας πούμε, τον Αλ Γκορ που επίσης σιτίζεται από τέτοιου είδους “παγκόσμιες ανησυχίες”, αλλά αμφιβάλω αν θα θελήσει να φορέσει γαλότσες για να τρέξει στη πρώτη πλημμύρα.

Μπορεί να μιλήσει με τεχνοκρατική επάρκεια για την απειλή του …έμπολα στην Αφρική, αλλά διερωτώμαι αν γνωρίζει έστω και στοιχειωδώς το ανάγλυφο της ελληνικής υπαίθρου επί της οποίας θα κληθεί να διαχειριστεί φυσικές καταστροφές.

Ενας φίλος μου που γνωρίζει άριστα την κυπριακή πραγματικότητα διακινδύνευσε την πρόβλεψη ότι στο πρώτο… πανελλαδικό κράξιμο, θα παραιτηθεί και θα φύγει τρέχοντας. Εγώ πιστεύω ότι τέτοιου τύποι έχουν εκπαιδευθεί για να επιβιώνουν, βαφτίζοντας το φτύσιμο παροδική… βροχούλα. Θα δούμε.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Μητσοτάκης τελεί σε σύγχυση και μοναδικό κριτήριο πλέον των επιλογών του είναι η διάσωση, όχι των πολιτών, αλλά των εντυπώσεων. Που έχουν αρχίσει πλέον να γκριζάρουν επικίνδυνα…

Πηγή hellasjournal.com

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.