Του Κώστα Στούπα
Στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις είναι προσωρινές, το ίδιο και οι πρωθυπουργοί τους. Πρωθυπουργός είναι επί της ουσίας το ανώτατο αξίωμα που μπορεί να φτάσει κάποιος σε ένα πρωθυπουργικοκεντρικό μοντέλο δημοκρατικής διακυβέρνησης όπως το ελληνικό αφού το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν προσφέρει ουσιαστικές εξουσίες.
Είθισται ο απώτερος στόχος κάθε πολιτικού να είναι μέχρι το αξίωμα του πρωθυπουργού.
Αν μάλιστα καταφέρει να επανεκλεγεί τουλάχιστον μια φορά μπορεί να θεωρήσει πως η επιτυχία είναι αποτέλεσμα ικανοτήτων και μια μελετημένης πολιτικής σταδιοδρομίας και όχι κάποιας τυχαίας συγκυρίας...
Πρωθυπουργός που χάνει εκλογές είθισται να αποσύρεται είτε να αντικαθίσταται για το καλό της παράταξης της οποίας ηγείται, προκειμένου έτσι να αυξήσει τις πιθανότητες η παράταξη να επανέλθει στην εξουσία.
Η λογική της απόσυρσης κάποιου που κυβέρνησε και έχασε εκλογές συνίσταται στο σκεπτικό: "Κάποιον που δοκίμασαν και καταψήφισαν μια φορά οι πολίτες, δεν έχουν λόγο να το ξαναδοκιμάσουν...".
Η φθορά ενός πρωθυπουργού ξεκινά από την επομένη των εκλογών. Τα πρώτα σημάδια αρχίζουν να γίνονται φανερά μετά την περίοδο χάριτος που λαμβάνει με την εκλογική του νίκη.
Η περίοδος αυτή διαρκεί ένα με δύο χρόνια μετά το βράδυ των εκλογών.
Ένας πρωθυπουργός και μια κυβέρνηση φθείρονται είτε επειδή στο ισοζύγιο της κοινής γνώμης συσσωρεύονται κάποια λάθη και ματαιώνονται κάποιες προσδοκίες είτε επειδή απλά το κοινό κουράζεται να βλέπει και να ακούει τα ίδια πρόσωπα. Σημαντικό ρόλο στη φθορά μιας κυβέρνησης παίζουν οι προσδοκίες που δημιουργεί το κόμμα που ηγείται της αντιπολίτευσης και κυρίως το πρόσωπο που την εκφράζει.
Στην κατάσταση κυριαρχίας των εικόνων των σύγχρονων κοινωνιών, ενίοτε ένα φιλικό στις οθόνες πρόσωπο που δημιουργεί αισθήματα εμπιστοσύνης παίζει σημαντικότερο ρόλο και από ένα καλό και συνεκτικό πρόγραμμα. Το ίδιο διδάσκουν και στις πωλήσεις...
Η επιβράδυνση της φυσιολογικής φθοράς μιας κυβέρνησης είναι το εργαλείο με το οποίο αυτή μπορεί να εξασφαλίσει την ανανέωση της λαϊκής εντολής και μια νέα τετραετία.
Η ανατροπή...
Υπό το πρίσμα όλων των παραπάνω η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη μέχρι την περασμένη εβδομάδα τα πήγαινε καλύτερα απ’ ό,τι θα μπορούσε και ο ίδιος να περιμένει.
Ακόμη και κάποια λάθη και παραλείψεις στη διαχείριση των πρόσφατων πυρκαγιών μικρή και μάλλον πρόσκαιρη αρνητική επίδραση αναμενόταν να έχουν στην πολιτική κυριαρχία που εμφάνιζε η κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης.
Καμιά κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχασε εκλογές από πυρκαγιές ακόμη και όταν αυτές αποδείχτηκαν φονικές και οι υπεύθυνοι αντί λαθών στην ανάδειξη προτεραιοτήτων είχαν επιδείξει ανικανότητα και ολιγωρία όπως στο Μάτι παλαιότερα...
Παρά την επιτυχημένη μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή θητεία του κ. Χαρδαλιά στην Πολιτική Προστασία, η αναζωπύρωση της φωτιάς στη Βαρυμπόμπη αποτελεί λάθος που χρεώνεται στην ηγεσία της Πολιτικής Προστασίας. Το λάθος επιχειρήθηκε να διορθωθεί αργότερα αφήνοντας στο έλεος της φωτιάς την Εύβοια.
Βέβαια, ακόμη τραγικότερο λάθος νωρίτερα ήταν η επιλογή στην ηγεσία της Πυροσβεστικής στελέχους το οποίο φέρει ευθύνες για την πυρκαγιά στο Μάτι.
Το θέμα θα μπορούσε να λήξει με αναβάθμιση της Πολιτικής Προστασίας σε ανεξάρτητο Υπουργείο και την απομάκρυνση των βασικών Υπευθύνων. Οι εκτιμήσεις των ειδικών συγκλίνουν πως οι πυρκαγιές λόγω κλιματικής αλλαγής γίνονται επιθετικότερες και περισσότερο ανεξέλεγκτες.
Αντ΄αυτού η Κυβέρνηση ανασχημάτισε τον κ. Χρυσοχοϊδη που ελάχιστες ευθύνες είχε αλλά η θητεία του εκτός από επιτυχημένη αποτελούσε και έναν από τους δομικούς λίθους της πολιτικής κυριαρχίας της Ν.Δ. στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά.
Ακόμη τραγικότερο λάθος αποδείχτηκε η επιλογή του κ. Ευάγγελου Αποστολάκη για τη θέση του Υπουργού του Νέου Υπουργείου Πολιτικής Προστασίας στον πρόσφατο ανασχηματισμό.
Ο τρόπος που αναδείχτηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση ο κ. Αποστολάκης αλλά και η θητεία του στο Υπουργείο Άμυνας δεν δικαιολογούσαν αυτή την επιχειρησιακά ανώφελη και πολιτικά παράτολμη κίνηση.
Ο τρόπος που αποδέχτηκε και εν συνεχεία αρνήθηκε την τοποθέτηση ο ναύαρχος αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Το "Βατράχι" αποδείχτηκε Γελεβουρδέζος (για όσους θυμούνται τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο...) ισχυριζόμενο πως το αποπλάνησαν...
Ο ίδιος επί της προηγούμενης κυβέρνησης έχει δείξει και άλλα σαφή δείγματα ανευθυνότητας ενώ υπάρχουν υπόνοιες πως η ανάδειξή του οφείλεται και σε ευνοιοκρατία...
Οι λάθος κινήσεις...
α) Με την κίνηση αυτή ο κ. Μητσοτάκης επιχείρησε ένα ευκαιριακό "εμβολισμό" του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας σε κίνδυνο τη στρατηγικής σημασίας κυριαρχία στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά.
Επιχείρησε δηλαδή έναν τακτικό ελιγμό ο οποίος βάζει σε κίνδυνο το στρατηγικό σχέδιο του πολιτικού αφηγήματος που τον έφερε στην εξουσία και μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον διατηρούσε την πολιτική του κυριαρχία σχεδόν αλώβητη.
Βέβαια σ’ αυτό βοηθούσε και η παρουσία του κ. Τσίπρα ως ηγέτη της αντιπολίτευσης παρά την εκλογική του ήττα.
β) Από τη δική του πλευρά ο κ. Τσίπρας έχασε την ευκαιρία να επιδείξει συναίνεση και να προσεγγίσει τη μερίδα του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς που του έχει γυρίσει την πλάτη.
Με λίγα λόγια απέδειξε πως τα περί συναίνεσης και στροφής προς το Κέντρο και τον ρεαλισμό είναι ευκαιριακά φληναφήματα.
γ) Τέλος, ο κ. Αποστολάκης επιβεβαίωσε πως στην πολιτική είναι επικίνδυνο το κοστούμι να έχει μεγαλύτερη αξία από αυτόν που το φοράει.
Είναι νωρίς...
Ο κ. Μητσοτάκης κλώτσησε μερικά από τα ατού που του εξασφαλίζουν την πολιτική κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχασε...
Το βασικότερο ατού που διαθέτει ο κ. Μητσοτάκης είναι πως απέναντι έχει τον κ. Τσίπρα ο οποίος την περασμένη δεκαετία αναδείχτηκε διχάζοντας και υποσχόμενος σε όλους τα πάντα.
Μοιραία όταν ήρθε στην εξουσία έπραξε τα αντίθετα από αυτά που έλεγε ενώ ο διχαστικός λόγος έστησε γύρω του μια πολιτική τάφρο απομόνωσης. Ο όρος "kolotoumba" έγινε γνωστός διεθνώς το 2015 και είναι αυτό για το οποίο ο κ. Τσίπρας θα μείνει στην ιστορία.
Οι μεγαλύτεροι επικριτές σήμερα του κ. Τσίπρα είναι όσοι συγκυβέρνησαν μαζί του, από τον κ. Λαφαζάνη, την κ. Κωνσταντοπούλου και τους ακροδεξιούς "Μακεδονομάχους" των ΑΝΕΛ.
Μετά το 2015 ο κ. Τσίπρας εγκατέλειψε τους περισσότερους απ’ όσους των ανέδειξαν στην εξουσία και προσπάθησε να προσεγγίσει όσους μέχρι τότε καθύβριζε. Τούτο δεν είναι εύκολο εγχείρημα...
Από το 2016 οι αντιφατικές παλινδρομήσεις και το θράσος με το οποίο τις δικαιολογούσε δημιούργησαν ένα ισχυρό μέτωπο "ΑΝΤΙΣΥΡΙΖΑ" από την αριστερά μέχρι τη Δεξιά με το Κέντρο και την Κεντροαριστερά να αποτελούν τον πλέον σκληρό του πυρήνα.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ενώ η Ν.Δ. τους τελευταίους μήνες χάνει δυνάμεις ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κερδίζει αντίστοιχα.
Κατά συνέπεια ο Κυριάκος κινδυνεύει περισσότερο από τον εαυτό του παρά από τον Αλέξη...
Όλα όμως έχουν κάποια όρια.
0 Σχόλια