Του Κ. Κυριακόπουλου
Με αφορμή τον τραγικό Ελπιδοφόρο… Την τραγική δήθεν «συγγνώμη» του, την οποία υποκριτικά απηύθυνε στον Ελληνισμό… Και κυρίως με αφορμή την τραγική κατάσταση την οποία επιβεβαίωσαν μεταξύ άλλων ΚΑΙ όλα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες ημέρες στις ΗΠΑ, καλό θα είναι να επισημάνουμε τα ακόλουθα:
1. Δεν είναι δυνατόν σε αυτή την χώρα να αναγκαζόμαστε, κάθε φορά που ανακύπτουν προβλήματα, να συζητάμε και ουσιαστικά να επαναπροσδιορίζουμε τα αυτονόητα. Κάθε συζήτηση που βάζει με την ανοχή μας στο τραπέζι τα αυτονόητα, αυτό που επιτυγχάνει σε τελευταία ανάλυση, είναι να αποδομεί το αδιαπραγμάτευτο του χαρακτήρα τους. Αυτό οφείλει να το γνωρίζει καλά ΚΑΙ ο Ελπιδοφόρος αλλά ΚΑΙ οι πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο, που απεδέχθησαν με τον όποιον τρόπο την συμμετοχή τους σε αυτήν την εκφυλιστική και επιζήμια μπακαλοσυζήτηση, που μόνο κακό έκανε στον Ελληνισμό.
2. Ο οφειλόμενος σεβασμός στον Αρχιεπίσκοπο της Αμερικής όπως βεβαίως και στον Οικουμενικό Πατριάρχη, είναι δεδομένος. Αλλά δεν είναι και δεν μπορεί να είναι δεδομένος, ΟΥΤΕ άκριτα ΟΥΤΕ βεβαίως ανεξάρτητα από...τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει κάθε φορά να διαχειρίζεται τον ευρύτερο πολιτικό του ρόλο (διότι τέτοιος είναι πρωτίστως ο ρόλος του) τόσο ο Αρχιεπίσκοπος όσο ΚΑΙ ο Πατριάρχης.
3. Όσο θα επιμένουμε στο όνομα της όποιας σκοπιμότητας ή μιας καθ’ όλα αμφιλεγόμενης «ενότητας» του Ελληνισμού, να κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί, αυτό που θεωρείται βέβαιο, είναι ότι στο τέλος θα χάνουμε και το χαλί αλλά και την ουσία του προβλήματος. Τόσο η σκοπιμότητα όσο και η πολυπόθητη Εθνική ενότητα, ΔΕΝ είναι έννοιες ουδέτερες και ΔΕΝ μπορεί να αντιμετωπίζονται άχρωμα, συμψηφιστικά, πέρα και έξω από κανόνες. Έχουν - και πρέπει να έχουν - συγκεκριμένη ταυτότητα και συγκεκριμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, τα οποία εάν δεν υπηρετούνται επαρκώς και με την δέουσα σοβαρότητα, τότε απλά εμείς παραμυθιαζόμαστε, η Εθνική Ενότητα πηγαίνει στα τάρταρα και αυτό φυσικά έχει τεράστιο Εθνικό κόστος.
4. Το δίλημμα που ευλόγως και καλοπροαίρετα τίθεται από ορισμένους, σχετικά με το αν θέλουμε ή όχι να έχουμε Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη ή Ελληνορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο, καλό θα είναι να θυμόμαστε πως δεν μπορεί να τίθεται απλοϊκά, ούτε και ανεξάρτητα από τις συμπεριφορές των εμπλεκομένων προσώπων, σε κρίσιμα ορόσημα ή σε κρίσιμες καμπές της Ιστορίας.
5. Ναι βεβαίως…. Θέλουμε να έχουμε Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη και Ελληνορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο ΚΑΙ γιατί αυτή η επιλογή εναρμονίζεται πλήρως με τον σεβασμό και τις απαιτήσεις της Ιστορίας, αλλά ΚΑΙ διότι έχουμε την προσδοκία, η πολιτική συμπεριφορά τους την κρίσιμη στιγμή, να είναι προσεγμένη και να υπηρετεί το αφήγημα της Αλήθειας, ΤΟΣΟ ιστορικά ΟΣΟ και δογματικά. Εάν πρόκειται να υπηρετεί το αφήγημα του Σουλτάνου και τον δολοφονικό νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό, τότε ας μην έχουμε καμία αμφιβολία ότι ΚΑΙ η Τουρκία θέλει - και το θέλει πολύ περισσότερο απ’ ότι τι θέλουμε εμείς - να είναι Ελληνορθόδοξοι αυτοί που θα συμπεριφέρονται ως πέμπτη φάλαγγα και θα αναπαράγουν την δική της φωνή, διότι αυτό προσδίδει αυξημένο κύρος στο Τουρκικό αναθεωρητικό αφήγημα. Απλά πράγματα…
6. Όχι… Φυσικά και ΔΕΝ είναι δείγμα πολιτικού και διπλωματικού πολιτισμού η αποδοχή της αμφιλεγόμενης και με υπερπλεόνασμα δολιότητας «συγγνώμης» την οποία εξέφρασε ο Ελπιδοφόρος. Όταν ένας θεσμικός παράγοντας με την στάση του και τα λεγόμενά του υπονομεύει δημόσια και με διεθνή αντίκτυπο, τον σκληρό πυρήνα της Εθνικής θέσης γύρω από ένα κορυφαίο Εθνικό ζήτημα απέναντι στο οποίο κλιμακώνεται έτι περαιτέρω η επίθεση που δέχεται ο Ελληνισμός από την νεο-οθωμανική Τουρκία, τότε καμία υπεύθυνη πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να αποδέχεται μια γκρίζα συγγνώμη, διότι πολύ απλά γίνεται η ίδια η χώρα περίγελος της Διεθνούς κοινότητας και ουδείς πλέον δικαιούται να πάρει σοβαρά αυτή την χώρα και το πολιτικό της προσωπικό, όταν αποδέχεται να εξαργυρώσει με αμφιλεγόμενες «συγγνώμες» κρίσιμα και ανεπίτρεπτα εθνικά ατοπήματα.
7. Ναι… Είναι καιρός πλέον να τελειώνουμε με τα συγχωροχάρτια και τα εύκολα άλλοθι που συχνότατα επικαλούμαστε ζητώντας από τον εαυτό μας να κατανοήσει το δύσκολο περιβάλλον μιας αυταρχικής Τουρκίας μέσα στο οποίο είναι αναγκασμένοι να δρουν κάθε φορά ο Πατριάρχης και οι συν αυτώ Τούρκοι πολίτες, στους οποίους ανατίθενται ρόλοι και αυξημένο θεσμικό και Εθνικό φορτίο προκειμένου να το διαχειριστούν. Όχι γιατί τα πράγματα δεν είναι έτσι… Αλλά γιατί αυτή η πραγματικά δύσκολη κατάσταση, ΔΕΝ είναι το ΑΛΛΟΘΙ, αλλά η ΥΨΙΣΤΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ την οποία γνωρίζουν προκαταβολικά και στο περιβάλλον αυτής της πρόκλησης θα πρέπει να διαχειριστούν τις προσαυξημένες τους ευθύνες, διαφορετικά έχουν την εναλλακτική επιλογή να μην αποδεχτούν και να μην αναλάβουν αυτές τις ευθύνες.
8. Εν κατακλείδι υπάρχει σοβαρότατο ζήτημα, όχι μονάχα για τον απαράδεκτο Ελπιδοφόρο αλλά και για τον ίδιο τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο σε τελευταία ανάλυση, ο οποίος... ΚΑΙ με την συμπεριφορά του προκαλεί κατ επανάληψη τον Ελληνισμό, μετατρέποντας τακτικά το Πατριαρχείο σε πλυντήριο της Τουρκικής επιθετικής πολιτικής… ΚΑΙ γιατί στην προκείμενη περίπτωση επέλεξε την σιωπή ενώ όφειλε από την πρώτη στιγμή να παρέμβει και να βάλει στην θέση του τον απαράδεκτο και φιλόδοξο Ελπιδοφόρο… Αλλά ΚΑΙ γιατί ο ίδιος ήταν αυτός που τον επέλεξε να τον εκπροσωπεί σε αυτό το κρίσιμο Εθνικό πόστο και δεν δικαιούται μετά την επιλογή του να νίπτει τας χείρας του για να ανομήματα του εκλεκτού του εκπροσώπου.
9.Ισως είναι καιρός να σκεφτούμε πολύ σοβαρά την πιθανότητα, οι διοριζόμενοι από τον Πατριάρχη Αρχιεπίσκοποι (μεταξύ των οποίων και ο Αμερικής) να ΜΗΝ είναι πλέον Τούρκοι πολίτες, αλλά πολίτες της χώρας εντός της οποίας αναλαμβάνουν αυτόν το πολύ σημαντικό πολιτικό και εκκλησιαστικό ρόλο να επιτελέσουν.
10. Και για να το επαναλάβουμε… Θέλουμε έναν Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη αλλά και Ελληνορθόδοξους Αρχιεπισκόπους, όχι για να αναγκαζόμαστε κάθε φορά να αναζητούμε άλλοθι για την στάση τους στο ομολογουμένως δύσκολο Τουρκικό περιβάλλον αλλά για να είναι αυτοί που με την δράση τους, την συμπεριφορά τους και την αταλάντευτη προσήλωσή τους στους δογματικούς κανόνες και στην Διεθνή νομιμότητα, θα εκθέτουν Διεθνώς την Τουρκική πειρατική δράση, σεβόμενοι τον θεσμικό τους ρόλο και την ύψιστη αποστολή που καλούνται να επιτελέσουν.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια