Του Γιώργου Κράλογλου
Λεφτά ανάκαμψης δεν παίρνεις αν δεν βάλεις δικά σου. Ούτε κρατικά λεφτά θα υπάρχουν το 2022. Ήρθε η ώρα να μάθουμε τι οικονομία έχουμε. Επιτέλους.
Τα νέα που περιμένουμε από το 2022 και μετά δεν είναι, ούτε θα γίνουν ευχάριστα. Ακόμη και αυτά για την εκρηκτική ανάπτυξη με τους ρυθμούς ως και 5%.
Όσοι βαστάξουν στο 2021 και 2022, που θα ζούμε (στην καλύτερη περίπτωση...), στα απόνερα της πανδημίας, θα έχουν σοβαρά και δίκαια αιτήματα. Αιτήματα και προτάσεις που θα κρατήσουν όρθιο και το εργασιακό.
Δεν ξέρουμε με ακρίβεια τα μηνύματα που θα περάσει η οικονομία. Αυτό όμως που δεν κρύβεται (από τις συζητήσεις σε κάθε οικονομική εκδήλωση) είναι ότι αν η πολιτική σκηνή δεν μεταβάλει τη σημερινή της κακομοιριά, δεν θα συντηρήσει παρουσία στο ελληνικό επιχειρείν.
Τα καταστροφικά αριστερίστικα συνθήματα, περί των ολίγων, των συμφερόντων, της ολιγαρχίας, των κυκλωμάτων..., σε μια οικονομία που καταρρέει ασταμάτητα εδώ και 35 χρόνια δεν θα αντέξουν άλλο. Η οικονομία που θα σχηματοποιηθεί, τελικά, θα αποβάλλει λύσεις που προκύπτουν μόνο από τον, γνωστό μας, κρατικοδιαιτισμό.
Και καλά θα κάνει η πολιτική σκηνή, (κυβέρνηση – αντιπολίτευση) να σταθεί δίπλα στην όποια επιχειρηματική προσπάθεια να καλύψει κενά που θα προκύψουν από τις εξελίξεις. Εξελίξεις που δεν θα αργήσουν.
Τα 70 δισ. των πόρων του ελληνικού προγράμματος ανάκαμψης (Ελλάδα 2.0) είναι μοναδική ευκαιρία να αλλάξουμε την εικόνα μας στην Ε.Ε. με εκείνη που μας αρμόζει, στην Ευρώπη αλλά και στα Βαλκάνια, που ήδη παίρνουν κεφάλι στον δρόμο προς την Ένωση, τη δεκαετία μέχρι το 2030.
Δεν είναι ώρα λοιπόν για πολιτικές λαϊκιστικές ανοησίες (ειδικά αντιπολιτευτικές) με τα 70 δισ. του εγχειρήματος, όταν επιχειρήσεις μας, του τουρισμού, της εστίασης, του εμπορίου και της μικρής βιοτεχνικής παραγωγής, που δεν μπόρεσαν να σηκώσουν το βάρος της χρεοκοπίας και τον αριστερό εμπαιγμό των μικρομεσαίων, μετά το 2015 και κρατήθηκαν από κρατικά "δεκανίκια", να γίνουν αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης. Το σημειώνουμε αυτό γιατί το περιμένουμε...
Πρόκειται για τις 150.000 και όχι απαραιτήτως μικρές ή ατομικές επιχειρήσεις (ορισμένοι τις ανεβάζουν και πάνω από τις 180.000) για τις οποίες κυβέρνηση, Τράπεζες, αγορά και εκπρόσωποι παραγωγικών τάξεων, δεν εκπλήσσονται ούτε θα εκπλαγούν, με το κλείσιμό τους.
Η εξέλιξη δεν μπορεί να ανακοπεί. Γιατί, από εδώ και πέρα, η κάθε μορφής οικονομική ζωή στον τόπο θα απαιτεί και ιδιωτικά κεφάλαια.
Τα γνωστά, ίδια κεφάλαια, των, προ 10ετιών, καλών ημερών της οικονομίας. Των ημερών που όμως ξεχάσθηκαν..., όταν μπήκε πολύ γερό χέρι, στα λεφτά των Ελλήνων και των άλλων ευρωπαίων φορολογούμενων.
Των Ελλήνων με ασυγκράτητο χώσιμο από το κράτος, σε όλες τις τσέπες κάθε ιδιώτη φορολογούμενου.
Και των Ευρωπαίων φορολογούμενων με σκόρπισμα πόρων των ταμείων της Ε.Ε. (ΜΟΠ πακέτα Ντελόρ και άλλα) σε δικές μας χρηματοδοτήσεις για συντήρηση πελατειακών σχέσεων, κυβερνήσεων και κομμάτων, μέσα από συστήματα κρατικοδίαιτης οικονομίας.
Το βιολί αυτό τερματίζεται στο 2022. Όχι γιατί θα δούμε μεταβολές ουσίας στις παλαιομοδίτικες κρατικίστικες αντιλήψεις και στη βλακώδη συνθηματολογία περί των ολίγων και των κυκλωμάτων..., αλλά γιατί η κοινωνία δεν αντέχει πλέον αυτού του είδους την πολιτική μιζέρια.
Και η μικρή, μεσαία αλλά και σχετικά μεγάλη επιχειρηματική κοινότητα, που έχει συνειδητοποιήσει τις γελοιότητες του είδους "...οι ολίγοι και οι πολλοί της οικονομίας...", ή "...οι ολιγάρχες και τα συμφέροντα...", δεν εκτιμά πλέον ότι ο λαός πείθεται με τέτοιες ανοησίες ή ότι η ακόμη κρατούσα κρατικοδίαιτη πολιτική της μεταπολίτευσης θα έχει βάθος χρόνου...
Όσοι αντιλαμβάνονται πως θα τους απορρίψει ο ίδιος ο κοινωνικός ιστός τους, αν συνεχίσουν να αναζητούν μόνο κρατικίστικες λύσεις στα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, ομολογούν πως είναι θέμα χρόνου το πότε θα περάσουν σε φάση για όσο-όσο πώλησή τους ή σε λουκέτο.
Και αυτό είναι το αύριο που καλείται να χειριστεί η κυβέρνηση υποχρεωμένη να σεβαστεί τα λεφτά των φορολογούμενων και να σταματήσει πιθανές "οικονομικές ενέσεις" ανακούφισης από τον πόνο και τίποτε άλλο. Και η αντιπολίτευση καθώς οφείλει να βοηθήσει στην αποσαφήνιση της τελικής εικόνας της οικονομίας μας και των δυνατοτήτων της. Δυνατοτήτων στον φυσικό της χώρο, που είναι η Ευρώπη και όχι με αντιγραφές και αναφορές σε συστήματα και σχήματα όπως αυτά των κινηματογραφικών ταινιών που είναι μόνο για χάχανα...
0 Σχόλια