Του Γιώργου Κράλογλου
Η οικονομία ζητάει 150 δισ. ιδιωτικές επενδύσεις. Η κοινωνία 1 εκατ. θέσεις εργασίας. Και η μισή Βουλή των Ελλήνων "σκίζει" ό,τι νομοθετεί η άλλη μισή...
Πριν μπούμε στις λεπτομέρειες, και στα ναι μεν αλλά... ας θυμηθούμε κάτι βασικό. Είμαστε χώρα με μια 3ετία έξω από τα μνημόνια και υποτίθεται ότι, μετά από μια 10ετία μνημονιακής εποχής στην 14ετή μας οικονομική κρίση, πρέπει κάτι να κάνουμε για να βαδίσουμε στο δικό μας αύριο.
Να συμφωνήσουμε ότι δεν είμαστε ικανοί όπως οι Ιρλανδοί, που επέστρεψαν και τα δανεικά πριν βγουν από το μνημόνιο, ούτε σαν τους Πορτογάλους, που έχουν πάρει τη μεγαλύτερη μερίδα από την πίτα των ευρωπαϊκών ιδιωτικών επενδύσεων, ούτε και σαν τους Κύπριους, που μπήκαν και βγήκαν στα μνημόνια και σχεδόν κανείς δεν το πήρε χαμπάρι. Και ας έφαγαν το κυνήγι της αρκούδας από τους Γερμανούς.
Να συμφωνήσουμε ακόμη ότι εμείς στην κρίση, (που είδαμε το 2008 αλλά μετά από διαφωνίες και διχασμό και σ' αυτό δεχθήκαμε πως έχουμε κρίση το 2010) δεν συναντήσαμε μόνο φυγή επενδύσεων από την Ελλάδα αλλά και επιχειρηματική μετανάστευση που δεν σταμάτησε και προετοιμάζει δεύτερη φάση.
Νη μην αναρωτηθούμε όμως τι κάναμε την 3ετία, έξω από τα μνημόνια, εμείς που δεν μοιάζουμε στους Ιρλανδούς, στους Πορτογάλους και στους Κύπριους έστω και αν θα θέλαμε να τους αντιγράψουμε μήπως και βρούμε κάτι να ταιριάζει στα δικά μας ταλέντα;
Για να βοηθήσουμε τη σκέψη όσων έχουν το κουράγιο ακόμη να παίρνουν στα σοβαρά την εικόνα μας είτε ως Μεσογειακή Ελλάδα είτε ως Νότια είτε και ως Βαλκανική, ας επαναφέρουμε στη μνήμη μας βασικά στάδια της εκτός μνημονίων 3ετίας μας.
Αφού υπογράψαμε συμφωνία υποθήκευσης της Ελλάδας μέχρι το 2117 και ενισχυμένη εποπτεία μας μέχρι το 2060, κάναμε εκλογές για να απομακρύνουμε ευθύνες από τη μία κυβέρνηση και να φέρουμε μια άλλη, να τις αναλάβει.
Ποιες ευθύνες όμως; Όχι σαν αυτές που σιωπηρά δέχθηκαν, κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο, ώστε να στηθεί πρόγραμμα ανάκαμψης και κάλυψης κενών από την ανεργία τους, αλλά και εκείνες που δέχθηκε ως κυβέρνηση η σημερινή αντιπολίτευση με τη γνωστή συμφωνία που ψήφισαν οι "ναι σε όλα".
Ευθύνες για υποχρεωτικά πλεονάσματα μέχρι το 2026. Για αποκρατικοποίηση με συγκεκριμένη λίστα 29 κρατικών σκουπιδαριών.
Αλλά και για μια σειρά μεταρρυθμίσεις ως προαπαιτούμενα ανάμεσα στις οποίες ήταν τα εργασιακά, η δικαιοσύνη και πολλά άλλα, μέχρι τις νέες αντικειμενικές στα ακίνητα. Αυτό να μην το ξεχνάμε για να εμπεδώσουμε κάποια στιγμή τι δώσαμε προκειμένου να εξασφαλίσουμε έξοδο από τα μνημόνια.
Εκτός κυβέρνησης όμως και χωρίς εξουσία στα χέρια της, η αξιωματική ή άλλη αντιπολίτευση (στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα) ούτε οικονομία καταλαβαίνει, ούτε κοινωνία αναγνωρίζει, ούτε ανάκαμψη την ενδιαφέρει, ούτε και δεσμεύσεις αναγνωρίζει από την εποχή της εξόδου από τα μνημόνια.
Αυτό που ενδιαφέρει την αντιπολίτευση (όπως τα 45 χρόνια της ελληνικής σοβιετίας που κατάντησε την Ελλάδα το οικονομικό ρεντίκολο της Ε.Ε) είναι να ρίχνει την κυβέρνηση. Ο τρόπος της είναι εντελώς αδιάφορος...
Μακριά από εμάς (έτσι δείχνει ότι λέει η αντιπολίτευση) οι ευθύνες για την τύχη των πολιτών. Για τα εισοδήματά τους. Για την οικονομία που θα δουλέψουν τα δικά μας παιδιά. Αυτά που δεν θα πάρουν τους δρόμους της μετανάστευσης.
Στο πεζοδρόμιο λοιπόν από χθες η αντιπολίτευση ενάντια στα πάντα.
Ενάντια και σε ό,τι υπέγραψε ως κυβέρνηση για υποχρεώσεις σε μεταρρυθμίσεις, με τη συμφωνία για ενισχυμένη εποπτεία, μετά την έξοδο από τα μνημόνια.
Στο πεζοδρόμιο και γιατί τη λίστα των αποκρατικοποιήσεων (που υπέγραψε ως κυβέρνηση) παραδίδοντας στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο τον έλεγχο των δημοσιονομικών μας μέχρι και στα έξοδα για καθαρισμό των κρατικών κτηρίων...
"Εμείς ως κυβέρνηση θα επιλέγαμε καλύτερη και δικαιότερη ανάκαμψη και ανάπτυξη της οικονομίας έξω από τα μνημόνια..." είναι η προφανής απάντηση της αντιπολίτευσης του πεζοδρομίου και μόνο πεζοδρομίου (αποδείχθηκε αυτό) καθώς άλλη αντιπολιτευτική ικανότητα δεν έχει λόγω άγνοιας και ασχετοσύνης. Ως προς την εικόνα όμως της Ελλάδας με την οικονομία της να ζητάει 150 δισ. ιδιωτικές επενδύσεις, την κοινωνία 1.000.000 θέσεις εργασίας, αλλά τη μισή Βουλή των Ελλήνων να "σκίζει" ό,τι νομοθετεί η άλλη μισή..., ούτε κουβέντα... Το ζητάει ή δεν το ζητάει ο σβέρκος μας το μνημόνιο;
0 Σχόλια