Η συνάντηση Μπάιντεν – Πούτιν, δεν αποτελεί μεμονωμένο ούτε αποκλειστικά και μόνο διμερούς ενδιαφέροντος γεγονός και φυσικά το περιεχόμενό της, δεν αποσυνδέεται από όλα όσα διαδραματίστηκαν στο περιθώριο της Συνόδου κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας…
Του Κ. Κυριακόπουλου
Προφανώς, αυτή η συνάντηση δεν αποσυνδέεται ούτε από τον σκληρό πυρήνα των αποφάσεων αυτής της Συνόδου, στον οποίο όπως ήδη τονίσαμε, αποτυπώνεται μια εκβιαστική -έναντι όλων- παρέμβαση των Αμερικανών, η οποία είναι αποκαλυπτική της ανασφάλειας, της καταφανούς στρατηγικής υποχώρησης αλλά και της αγωνιώδους προσπάθειας των ΗΠΑ να επαναβεβαιώσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο στο περιβάλλον των παραδοσιακών Ευρωατλαντικών δομών, επενδύοντας στην ιδέα της proxy αξιοποίησης, τόσο των φιλόδοξων όσο και των εν δυνάμει υποτακτικών «συμμάχων» τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την στοχευμένη προώθηση των επικαιροποιημένων στρατηγικών και περιφερειακών τους επιδιώξεων.
Η συγκεκριμένη συνάντηση, από την μεριά των ΗΠΑ, υπήρξε προϊόν την επιδίωξης του Αμερικανικού κατεστημένου, να συγκεκριμενοποιήσει ένα πλαίσιο συμφωνίας με την Ρωσική πολιτική ηγεσία, μέσα από το οποίο να καθίσταται κατά το δυνατόν ελεγχόμενη η μεταξύ τους αντιπαράθεση, και ει δυνατόν να επαναβεβαιωθεί ένα διακριτό και επικαιροποιημένο μείγμα του ιδιαίτερου στρατηγικού ενδιαφέροντος τόσο των Ρώσων όσο και των Αμερικανών, στο πλαίσιο μιας νέας κατανομής ισχύος, θεματικής και περιφερειακής επιρροής, που θα επιτρέψει μεταξύ άλλων και την ευόδωση ενός νέου κύκλου συμφωνιών για τα στρατηγικά και τα τακτικά πυρηνικά όπλα.
Φυσικά επαναβεβαιώνεται και ένα πλαίσιο αντιθέσεων, ορισμένες από τις οποίες ενσωματώνουν μια ιδιαίτερη συγκρουσιακή δυναμική, η οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή να τροφοδοτήσει ανεξέλεγκτες εξελίξεις.
Είναι φανερό λοιπόν, ότι το Αμερικανικό κατεστημένο βρίσκεται αντιμέτωπο με...την υποχρέωση να διαχειριστεί μια σύνθετη και καθ΄όλα αβέβαια ως προς την τελική της έκβαση εξίσωση.
Η καθολική στρατηγική υποχώρηση των ΗΠΑ, είναι το ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός, το οποίο επισφραγίστηκε ακόμη και με οδυνηρές ήττες, πολλές από τις οποίες θεωρούνται μη αναστρέψιμες.
Η ραγδαία στρατηγική ενδυνάμωση της Κίνας από την άλλη μεριά, είναι η δεύτερη σταθερά αυτής της εξίσωσης, η ύπαρξη της οποίας επιδρά καταλυτικά και στην πολυπλοκότητά της. Όλα τα υπόλοιπα μέρη της συγκεκριμένης εξίσωσης, ενσωματώνονται στην λίστα με τις επιδιώξεις.
Πρώτιστη εξ αυτών, είναι η επιθυμία των Αμερικανών για μια δυναμική επαναφορά, στην πλανητική πρωτοκαθεδρία, αλλά το τοπίο φαντάζει ιδιαίτερα θολό και η συνολική διαχείριση που επιχειρείται, επιβεβαιώνει απολύτως αυτό το συμπέρασμα.
Η διάταξη της σκακιέρας…
Είναι απολύτως ξεκάθαρη σε ότι αφορά τον Αμερικανικό σχεδιασμό. Ως υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλος των ΗΠΑ, ορίζεται η Κίνα. Πεδία αντιπαράθεσης πάνω στα οποία θα κριθεί εν πολλοίς και η τελική έκβαση αυτής της σύγκρουσης, είναι η Οικονομία, οι νέες τεχνολογίες, το διαμετακομιστικό εμπόριο, η Γεωοικονομία και οι περιφερειακές εμπορικές, ενεργειακές και λοιπές ολοκληρώσεις και φυσικά η εργαλειοποίηση της νομισματικής πολιτικής.
Οι ίδιες δυνατότητες των ΗΠΑ, βρίσκονται πλέον σε φανερή αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις αυτής της σύγκρουσης και από αυτήν την άποψη οι proxy τακτικές προσλαμβάνουν αυξημένο ειδικό βάρος στον νέο Αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό.
Η κεντρική ιδέα σε αυτό το εγχείρημα, ορίζεται ως μια παρέμβαση πολλαπλών επιπέδων. Έτσι… Το πρώτο πράγμα το οποίο επιδιώκουν οι Αμερικανοί, είναι να ΝΑΤΟποιήσουν πλήρως τις εν εξελίξει ή τις διαφαινόμενες περιφερειακές συγκρούσεις, όπου διακυβεύονται κρίσιμα Αμερικανικά συμφέροντα. Η πρόσφατη Σύνοδος Κορυφής λοιπόν, αξιοποιήθηκε σε αυτήν την κατεύθυνση από την μεριά των Αμερικανών και στο όνομα των «συμμαχικών υποχρεώσεων» συντελέστηκε μια καθ’ όλα εκβιαστική παρέμβαση μέσα από την οποία επιδιώκεται ο ταχύτατος μετασχηματισμός του ΝΑΤΟ σε μια νέου τύπου αμερικανοκεντρική συνεργατική πλατφόρμα πολλών ταχυτήτων, προκειμένου να εξυπηρετηθεί πληρέστερα αυτός ο σχεδιασμός. Μέσα από τον συγκεκριμένο χειρισμό οι Αμερικανοί επιδιώκουν…
Να αναβαθμίσουν σε «συμμαχικό όραμα» όλων, τις βαθύτερες Αμερικανικές στοχεύσεις.
Να ακυρώσουν κάθε σκέψη περιφερειακής αμυντικής αυτονόμησης στο περιβάλλον των παραδοσιακών τους συμμαχιών και στην περίπτωση που δεν θα το καταφέρουν, να ενσωματώσουν κάθε σχετική πρωτοβουλία στην εξυπηρέτηση των «υψηλών» ΝΑΤΟικών επιδιώξεων.
Να προσδώσουν επίφαση συνεργατικής προστιθέμενης αξίας σε υποτελείς διμερείς Αμυντικές συμφωνίες με χώρες απολύτως δουλοπρεπείς (βλέπε Ελλάδα, Σκόπια, Κόσσοβο) κλπ βαθαίνοντας έτι περαιτέρω το περιβάλλον της εξάρτησης με την καθολική ενσωμάτωση των Εθνικών αμυντικών σχεδιασμών στις ΝΑΤΟικές ανάγκες (για λογαριασμό των Αμερικανών) ακόμη και πέρα από τα προβλεπόμενα σε αυτές τις αμυντικές συμφωνίες. Και φυσικά...Να δώσουν ζωτικό χώρο σε φιλόδοξους εταίρους αλλά και να προσφέρουν «ύψιστο συμμαχικό» νομιμοποιητικό κέλυφος στις αναθεωρητικές τους πολιτικές (βλέπε Τουρκία), έτσι ώστε και οι ίδιοι να προωθούν με ΝΑΤΟικό μανδύα τους μεγαλοϊδεατικούς τους σχεδιασμούς, αλλά και οι Αμερικανοί να διασφαλίζουν μέσω αυτών, χρήσιμα στρατηγικά αναχώματα έναντι των στρατηγικών τους αντιπάλων.
Αυτή βεβαίως είναι και η πλέον ανησυχητική παράμετρος αυτού του σχεδιασμού, η οποία αφορά ευθέως την χώρα μας και θα έπρεπε να έχει ενεργοποιήσει ήδη, κρίσιμα αντανακλαστικά με στόχο την συνολική επανεξέταση έως και την πλήρη ανατροπή της σαθρής βάσης πάνω στην οποία στηρίζεται η καταστροφική Εξωτερική πολιτική δεκαετιών.Δυστυχώς όμως, η πολιτική ηγεσία του τόπου επιμένει να πλειοδοτεί σε προκλητική δουλοπρέπεια και η συστημική στρατηγική σκέψη συνεχίζει να πλέει σε πελάγη συμβιβασμένης ευτυχίας, συμπαρασύροντας την πατρίδα μας σε καταστροφικές επιλογές που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε νέες εθνικές τραγωδίες.
Δύο κρίσιμες διαπιστώσεις…
Πίσω από τα φληναφήματα της τελευταίας περιόδου, τα οποία έσπευσαν να υπερτονίσουν συγκεκριμένα πολιτικά και δημοσιογραφικά κέντρα (και δεν το έκαναν διόλου τυχαία), υπάρχουν δυο κρίσιμες διαπιστώσεις που αν τις αγνοήσουμε σήμερα, η ώρα του ταμείου θα έχει δυσβάστακτο εθνικό κόστος.
Η πρώτη διαπίστωση αφορά στην απόλυτη συνάφεια που παρατηρείται ανάμεσα στην Αμερικανική και την Τουρκική περιφερειακή ατζέντα. Η μία τροφοδοτεί τις επιδιώξεις της άλλης. Η Τουρκία «ακουμπά» τον αναθεωρητικό της σχεδιασμό στην περιφερειακή ανασφάλεια των ΗΠΑ και αυτό την καθιστά περισσότερο ανεξέλεγκτη, αυτή την φορά ΚΑΙ με την ΕΝΕΡΓΗ στήριξη των Αμερικανών.
Η δεύτερη σχετίζεται με την απόλυτη επιβεβαίωση (για πολλοστή φορά) μιας αλήθειας την οποία επιμένουμε να αναδεικνύουμε, που θυμίζει στους πάντες ότι οι Αμερικανοί «βλέπουν» ΧΩΡΟ με ιδιαίτερα ζωτικά συμφέροντα γι’ αυτούς και όχι ΧΩΡΕΣ (έστω και συμμαχικές) με σύνορα, με εθνικά συμφέροντα και προτεραιότητες, απέναντι στα οποία οφείλουν σεβασμό και εγγυημένη πολιτική «συμμαχικής προστασίας».
Σε αυτήν την δύναμη η Ελλάδα προσέφερε κρίσιμο περιφερειακό αποκούμπι εξασφαλίζοντας τα χαμόγελα του Πάιατ και μερικά φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και την ώρα των αποφάσεων, η Ελλάδα ΚΑΙ η Κύπρος εγκαταλείπονται στην τουρκική βουλιμία και πειθαναγκάζονται σε απαράδεκτες συμβιβαστικές επιλογές.
Η παράμετρος Ρωσία…
Για τους Αμερικανούς -και στο πλαίσιο αυτού του επικαιροποιημένου στρατηγικού τους σχεδιασμού- η Ρωσία αντιμετωπίζεται ως ισχυρή μεν αλλά όχι ως υπολογίσιμη ανταγωνιστική παρουσία. Από αυτήν άποψη, η επιλογή τους είναι να την ουδετεροποιήσουν έναντι των ιδίων αλλά και έναντι της πιθανότητας να οδηγηθεί σε ευρύτερη στρατηγική συμφωνία με την Κίνα και για να το επιτύχουν καταφεύγουν στην γνωστή τακτική του καρότου και του μαστίγιου. Έτσι…
Από την μία μεριά, κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία και ουσιαστικά της αναγνωρίζουν το δικαίωμα να κάνει παιχνίδι στα ενεργειακά ΚΑΙ με την Ευρώπη αλλά ΚΑΙ με την ακύρωση των σχεδίων για την έναρξη των εξορυκτικών εργασιών στην Αλάσκα (δεν ήταν διόλου περιβαλλοντικά αλλά εξόχως στρατηγικά τα κίνητρα Μπάιντεν που ακύρωσε την σχετική απόφαση Τραμπ). Και φυσικά το κάνουν φροντίζοντας να κρατούν σε αντιρωσική εγρήγορση τις χώρες της Βαλτικής. Ενώ…
Από την άλλη μεριά, φροντίζουν να συντηρούν ανοικτό το μέτωπο της Ουκρανίας, στο πλαίσιο του σχεδιασμού τους να το ενεργοποιήσουν σε εύθετο χρόνο και φυσικά σε συνάρτηση με την πορεία της συνολικής στρατηγικής τους επιδίωξης.
Και για να μην υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία για το πόσο όμορφα στήνεται το νέο σκηνικό, να θυμήσουμε ότι η Ρωσική Atomflot και η Τουρκική ναυπηγική εταιρεία Kuzey Star Shipyard υπέγραψαν συμφωνία αξίας 69 εκατομμυρίων δολαρίων, για την κατασκευή πλωτού λιμένα για πυρηνικά παγοθραυστικά. Τι σημαίνει αυτό;;; Ότι στον ζωτικό χώρο που προδιαγράφεται ότι θα κάνει προνομιακό παιχνίδι η Μόσχα, η Τουρκική παρουσία αναγορεύεται σε κρίσιμη παράμετρος. Έτσι η τουρκική ναυπηγική βιομηχανία της κατά τα λοιπά «απομωνομένης Τουρκίας» μπαίνει με την Ρωσική στήριξη ΚΑΙ στο δυναμικό πεδίο της Αρκτικής.
Επίλογος…
Η Ευρωπαϊκή περιοδεία Μπάιντεν, με τα ορόσημα που συνδυάστηκε και με το παρασκήνιο που την συνθέτει, είναι επί της ουσίας μια συνολική και ενιαία προσπάθεια της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής να χειραγωγήσει τις διεθνείς εξελίξεις, να διεκδικήσει έναν αναβαθμισμένο ρόλο στην διαμόρφωση των κανόνων τους, και να αξιοποιήσει δυνατότητες στην αναδιαμορφούμενη σκακιέρα της Ευρασίας. Προφανώς δεν είναι μια στρατηγική που αποπνέει αυτοπεποίθηση. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια είναι διάχυτες στους Αμερικανικούς χειρισμούς και οι διακριτές αποστάσεις ισχυρών συμμάχων Γερμανία, Γαλλία το επιβεβαιώνουν. Και φυσικά η συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον Πούτιν, μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί και πρέπει να προσεγγίζεται. Οφείλουμε ωστόσο να είμαστε απολύτως σαφείς. Οι Αμερικανοί διαχειρίζονται αδιέξοδα και τα Αμερικανικά αδιέξοδα τροφοδοτούν επικίνδυνες ανατροπές σε ολόκληρη την Ευρασία. Ημείς βεβαίως άδωμεν, αλλά θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως...
Οι διαθέτοντες λόγο, διεκδικούν ρόλο σε αυτήν την διεργασία που παραμένει διαρκής και εξαιρετικά δυναμική ως προς τις μεταβλητές της. Σε αυτήν λοιπόν την πολυπαραγοντική (ακόμη και στο περιβάλλον των ανταγωνισμών της) διαδικασία, η Τουρκία υπήρξε αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής και όσα ήθελε τα πήρε από όλους.
Δυστυχώς η πατρίδα μας απέδειξε γι’ ακόμη μία φορά ότι διαθέτει μέση και εξειδικεύεται στις επικύψεις. Γι αυτό και ήταν ο μεγάλος χαμένος σε μια παρτίδα που είχε τα φόντα να αναδειχτεί σε παρουσία πρωταγωνιστική.
Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίο το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που η Τουρκία εξασφάλισε όρους και χρόνο για να οργανώσει τους αναθεωρητικούς της βηματισμούς, στην πατρίδα μας οι πολιτικοί χαριεντίζονται για τις ξένοιαστες καλοκαιρινές ξαπλώστρες (που απ ότι φαίνεται δεν θα γεμίζουν λιοκαμμένους πισινούς) ενώ οι σκεπτόμενοι πολίτες συνειδητοποιούν με θλίψη πως ένας τραγικός και μοιραίος πρωθυπουργός, επιδίδεται σε παραλήρημα μυστικής διπλωματίας ακόμη και πίσω από την πλάτη και εν αγνοία του καθ’ ύλην αρμοδίου Υπουργού του επί των Εξωτερικών.
Τελικά η κατάντια είναι λέξη Ελληνική και κάτι ήξερε η ρουφιάνα η Ιστορία που μας την χάρισε…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της
αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια