Του Γιώργου Κράλογλου
Η ευκαιρία να αποβάλλουμε τη μιζέρια στην οικονομική πολιτική είναι μοναδική. Την δίνει το Ταμείο Ανάκαμψης. Τα πολλά λόγια είναι που μας ανησυχούν...
Η κυβέρνηση έχει και την πρόθεση και τη γνώση και την ικανότητα να φέρει τα πάνω κάτω στην οικονομία, με τα προγράμματα που θα χρηματοδοτήσουν τα δεκάδες δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, χωρίς ταλαιπωρίες και κυρίως χωρίς πισωγυρίσματα.
Το σημειώνουμε αυτό για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί ευθέως ταυτιζόμαστε με την (ορθότατη) τοποθέτηση της πλειοψηφικής πλευράς της κυβέρνησης που επιμένει ότι ο λαϊκισμός και η παλαιομοδίτικη συμπεριφορά της αντιπολίτευσης (της αξιωματικής ιδίως) κονιορτοποιήθηκε στον κύκλο "πολέμου" που έκανε να ακυρώσει την εργασιακή μεταρρύθμιση, καθώς "προδόθηκε" από τον ίδιο τον μηχανισμό του κρατικού εργατοπατερισμού. Και επειδή όντως έτσι έχουν τα πράγματα, η κυβέρνηση δεν έχει κανένα πειστικό επιχείρημα να μην επιβάλλει αυτά που πραγματικά πιστεύει ότι έχει ανάγκη η οικονομία και η κοινωνία, η οποία εμφανέστατα αρνείται να περιβάλλεται από τη γνωστή κομματική φτήνια.
Δεύτερον, γιατί ταυτιζόμαστε επίσης με την κυριαρχούσα αντίληψη (στις συζητήσεις για τη διαχείριση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης), ότι αν η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη να ανακάμψει από κάτι δεν είναι τόσο από τη δημοσιονομική της κρίση και τις συνέπειες της πανδημίας, αλλά από τη μιζέρια της. Προέχει να ξεπεράσει την ατολμία της. Τα επίπεδα άμυνας στον ανταγωνισμό. Να δώσει ευκαιρίες στην παλαιά και ιδίως νέα ελληνική επιχειρηματικότητα να βγει στην επίθεση. Να δείξει δρόμους στην ελληνική οικονομία με χαρακτηριστικά τόλμης και καινοτομίας. Να ανοίξει τις πόρτες και να καλωσορίσει για μια φορά ακόμη το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο που ξέρει να τολμά αλλά ζητάει το κράτος δίπλα του και όχι απέναντί του.
Τι μας παρακινεί, τώρα, να κάνουμε τις δύο παραπάνω τοποθετήσεις.
Κυρίως τα πολλά περίσσια λόγια στην ανταλλαγή απόψεων για το είδος των επενδύσεων, που πρέπει να κυριαρχήσουν στις επιλογές χρηματοδοτήσεων του Ταμείου Ανάκαμψης.
Και ιδίως ο ανεπίτρεπτος (κατά τη γνώμη μας) υπερμεγέθης συντηρητισμός, από την πλευρά των Τραπεζών, για ιδιαιτέρως αυστηρά (τραπεζικής μορφής) κριτήρια, στις ενισχύσεις και στις χρηματοδοτήσεις.
Πρόκειται για συντηρητισμό που πνίγει όμως επιχειρηματικές πρωτοβουλίες και σχέδια νέων επιχειρηματιών.
Επιχειρηματιών τα οράματα των οποίων πατάνε στη γη, αλλά οι προϋποθέσεις να γίνουν πράξη θέλουν ρίσκο από όλους. Και ιδίως από τις Τράπεζες. Θέλουν το κράτος να αγκαλιάσει κυριολεκτικά τις πρωτοβουλίες και τα σχέδιά τους. Να τους δώσει ευκαιρίες.
Οι περιπτώσεις νέων επιχειρηματιών με προτάσεις για ένταξη στις επενδύσεις που θα επιλεγούν από την κυβέρνηση να χρηματοδοτηθούν μέσω των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης (μέσω του ελληνικού σχεδίου ανάκαμψης) είναι πολλές. Και είναι οι πλέον ενδιαφέρουσες.
Είναι, κατά την άποψή μας, αυτές που θα στρώσουν τα πρώτα χαλίκια στον δρόμο για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο στην οικονομία μας.
Το νέο μοντέλο που έχουμε ανάγκη για να παρουσιάσουμε και κάτι άλλο από την αντιπαραγωγική μας εικόνα με τις αξεπέραστες αδυναμίες στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού. Του ευρωπαϊκού ανταγωνισμού. Για να μην πάμε και παραπέρα...
Τι θα προταχθεί τελικά στις επιλογές. Εμάς μας κάνουν να ανησυχούμε τα πολλά λόγια για το τι εννοούμε ανάκαμψη στην ελληνική οικονομία. Τι θεωρούμε προτεραιότητα στην αξιοποίηση των πραγματικά μοναδικών δυνατοτήτων των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Ανησυχούμε, καθώς δεν διακρίνουμε να επικρατεί κεντρική αντίληψη τι ψάχνουμε να βρούμε, ως ανάκαμψη στην Ελλάδα.
Να ανακάμψουμε ως τι; Ως μικρομεσαία βιοτεχνική οικονομία, κατάλοιπο της βιομηχανικής εποχής της χώρας ή ως μοντέλο φασόν και προσθήκη στην ευρωπαϊκή βιομηχανία που προσανατολίζεται να διαθέσει τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης για προσαρμογή στην 4η βιομηχανική επανάσταση και στον στόχο αύξησης της συμμετοχής της βιομηχανίας στο ΑΕΠ της Ε.Ε.
Ας αναλάβουμε λοιπόν, ακόμη μια φορά στην ιστορία της διαδρομής της οικονομίας μας, το ρίσκο εκείνο που πήραμε ως χώρα και μεταπολεμικά, ανοίγοντας όμως δρόμους στην επιχειρηματικότητα από τα κονδύλια του σχεδίου Μάρσαλ. Γιατί, σε αντίθεση με την φτιασιδωμένη αριστερή προπαγάνδα, για "ληστεία" στα κονδύλια του σχεδίου Μάρσαλ από τα συμφέροντα, το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο τότε έστησε τη βιομηχανία και την παραγωγή, που μαδήσαμε εμείς με τους ιδεολογικούς θεατρινισμούς της μεταπολίτευσης.
Δίδεται τώρα μια νέα ευκαιρία να ξαναχτίσουμε επιχειρείν, με δικούς μας νέους επιχειρηματίες. Είναι λάθος να τους αγνοήσουμε.
0 Σχόλια