Όποιος είχε παρακολουθήσει τα 35 λεπτά της λεκτικής αντιπαράθεσης του Νίκου Δένδια με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου στις 15 Απριλίου στην Άγκυρα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι ανέμενε κάτι διαφορετικό από τη συνέντευξη Τύπου της 31ης Μαϊου στην Αθήνα που διήρκεσε κάτι λιγότερο από 8‘30’’.
Ουδείς ξεχνά, προφανώς, ότι πρόκειται για υπουργούς Εξωτερικών, δηλαδή επικεφαλής διπλωματικών υπηρεσιών, που είναι προορισμένες να προστατεύουν τα εθνικά συμφέροντα και να επιλύουν τα δυσκολότερα προβλήματα μέσω διαλόγου, διαπραγματεύσεων, με ειρηνικά μέσα και χωρίς την απειλή ή την χρήση στρατιωτικής ισχύος.
Βλέποντας όμως τους ίδιους ανθρώπους να συνομιλούν κρύβοντας κάτω από το χαλί προβλήματα όπως το τουρκολιβυκό μνημόνιο -με το οποίο η Τουρκία επιχειρεί να σφετεριστεί ελληνική κυριαρχία σε θαλάσσιες ζώνες- ή την απειλή πολέμου σε περίπτωση που η Αθήνα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια όπως δικαιούται από την UNCLOS, να μην λένε κουβέντα για τις παραβιάσεις από τουρκικά μαχητικά που συχνά-πυκνά πετούν πάνω από ελληνικά νησιά, την προσπάθεια εισβολής δεκάδων χιλιάδων μεταναστών στην ελληνική επικράτεια, ή τον ισχυρισμό ότι τα νησιά έχουν οικονομική ζώνη αποκλειστικά στα 6 μίλια από τις ακτές τους, αναρωτιέται τι πραγματικά συνέβη.
Μήπως ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου έκανε ολόκληρη διήμερη επίσκεψη για να ανακοινώσει την αμοιβαία αναγνώριση των εμβολιασμένων κατά της Covid ή όσων έχουν αρνητικό τεστ για κορωνοϊό, ώστε οι Έλληνες και οι Τούρκοι να μπορούν να κάνουν τουρισμό ο ένας στη χώρα του άλλου; Ή μήπως οι συζητήσεις των δύο υπουργών Εξωτερικών περιορίστηκαν στη συμφωνία να συναντηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον Ταγίπ Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις 14 Ιουνίου στις Βρυξέλλες που θα μπορούσε να γνωστοποιηθεί με μια απλή ανακοίνωση;
Τι μεσολάβησε από τις 15 Απριλίου μέχρι τις 31 Μαϊου και η ελληνική κυβέρνηση απλώς σημείωσε ότι έχει «πλήρη επίγνωση των διαφορετικών και σε αρκετά, ιδιαίτερα σοβαρά θέματα, των διαμετρικά αντίθετων θέσεων που πρεσβεύουμε, εμείς και η Τουρκία», όπως δήλωσε ο Νίκος Δένδιας;
Αναρωτιέμαι: Ουδείς από τους αρμόδιους σημείωσε ότι μόνο τις τελευταίες τρεις ημέρες –Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα- τουρκικά μαχητικά και κατασκοπευτικά αεροσκάφη έκαναν αθροιστικά 148 παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου των 10 ναυτικών μιλίων που η Τουρκία επιδιώκει να περιορίσει στα 6 μίλια;
Διέλαθε μήπως της προσοχής των αρμοδίων ότι ο Τσαβούσογλου έφτασε στην Αθήνα προερχόμενος από τη Θράκη όπου πραγματοποίησε –ο Θεός να την κάνει- ιδιωτική, δήθεν, επίσκεψη στην οποία συνοδευόταν από δεκάδες διπλωμάτες, δημοσιογράφους και αστυνομικούς και στην οποία δεν έχανε την ευκαιρία να ομιλεί περί τουρκικής μειονότητας;
Προσέξτε: Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο τσακωμός του Νίκου Δένδια με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου στην Άγκυρα ξεκίνησε όταν ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών κατήγγειλε την Αθήνα ότι δεν αποδέχεται την ταυτότητα των «Τούρκων πολιτών» και την υποτιθέμενη τουρκική μειονότητα της Θράκης!
Αντί απάντησης στους ανυπόστατους τουρκικούς ισχυρισμούς περί δήθεν καταπίεσης της μειονότητας και καταπάτησης, λέει, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών της μουσουλμανικής μειονότητας, οι προσεκτικοί παρατηρητές έβλεπαν εναγκαλισμούς του Νίκου Δένδια με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου. Τι άλλαξε; Μήπως οι Τούρκοι πολιτικοί, δηλαδή ο Ερντογάν, ο συνοδοιπόρος του Μπαχτσελί και οι υπουργοί που βρίσκονται στο απαράτ του προέδρου της Τουρκίας άλλαξαν ρότα ή μαλάκωσαν και σταμάτησαν να προβάλλουν τις αξιώσεις τους έναντι της Ελλάδας;
Πώς δικαιολογείται μια τόσο μεγάλη μεταστροφή; Πώς φτάσαμε από τον ανοιχτό, δημόσιο καβγά για την μειονότητα της Θράκης, το casus belli που πρέπει να αποσυρθεί, τις υπερπτήσεις και τις παραβιάσεις, το τουρκολιβυκό μνημόνιο στους εναγκαλισμούς και τα συγχαρητήρια στην Αναντολού Εφές για την κατάκτηση της Euroleague;
Τι άλλαξε; Θα μπορούσε κάποιος εκ των αρμοδίων να το εξηγήσει απλά και καθαρά για να το αντιληφθούν οι Έλληνες πολίτες που χειροκροτούσαν τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών για την καθαρή γλώσσα που χρησιμοποίησε επί τουρκικού εδάφους;
Μήπως συνηθίσαμε να θεωρούμε λογικές τις διεκδικήσεις των Τούρκων που όλο και αυξάνονται; Έχουμε αραγε αρχίσει να εθιζόμαστε με το γεγονός ότι οι Τούρκοι διεκδικούν και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η επιθετικότητα της Άγκυρας θα μείνει για πάντα σε επίπεδο ρητορικό; Μήπως σταδιακά αρχίζουμε και αποκτούμε ανοσία στις προβοκάτσιες των Τούρκων, στην προβολή των αξιώσεών τους, στην αποψή τους ότι δεν έχουν σημασία όσα προβλέπονται από το Διεθνές Δίκαιο αλλά προέχει η συμφωνία για «δίκαιο διαμοιρασμό»; Αληθεύουν οι πληροφορίες ότι για να στηρίξουν τους ισχυρισμούς τους έβγαλαν και χάρτες για να πείσουν τους Έλληνες διπλωμάτες ότι τα νησιά μας ανήκουν -δήθεν- στη λάθος πλευρά της γεωγραφίας;
Αν έχουμε αρχίσει και εξοικειωνόμαστε με την προβολή των τουρκικών αξιώσεων και της δηλητηριώδους προπαγάνδας της Άγκυρας, αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι παραπέμπει σε... μιθριδατισμό και σίγουρα δεν μπορεί να καλυφθεί από κανενός είδους θετική ατζέντα από την οποία κυρίως θα επωφεληθούν οι Τούρκοι. Κι εμείς θα βρεθούμε πάλι να απολογούμαστε και να εξηγούμε στους Ευρωπαίους γιατί διαμαρτυρόμαστε και καταγγέλλουμε την τουρκική επιθετικότητα όταν σχεδιάζουμε business χωρίς να έχουν αλλάξει τις σκληρές τους θέσεις στα ελληνοτουρκικά, ούτε κατά κεραία.
Μάκης Πολλάτος
0 Σχόλια