Voyager 1: Η NASA ανίχνευσε ένα βουητό πέρα από το ηλιακό σύστημα

Το Voyager 1 της NASA, που είναι αυτή τη στιγμή το πιο απομακρυσμένο διαστημικό σκάφος από τη Γη, βγήκε από το ηλιακό μας σύστημα πριν από μια δεκαετία, ξεπερνώντας τα 11 δισεκατομμύρια μίλια από τη Γη και διασχίζοντας το διάστημα. Από τότε, βρίσκεται σε απόσταση 3 δισεκατομμυρίων μιλίων και εξακολουθεί να στέλνει δεδομένα στη Γη, επιτρέποντας στους επιστήμονες να διερευνήσουν το διάστημα πέρα από το δικό μας ηλιακό σύστημα.

Σε μια δημοσίευση στο περιοδικό Nature Astronomy τη Δευτέρα, οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα που ήρθαν από το σύστημα Plasma Wave του Voyager 1 σχετικά με το ταξίδι του, αλλά ειδικότερα αφού πέρασε από τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος.

 

Το όριο μεταξύ του ηλιακού συστήματος και του διαστήματος είναι ένα “άκρο” όπου η επιρροή του ήλιου εξαφανίζεται και ξεκινά το διαστρικό μέσο. Το μέσο χαρακτηρίζεται τυπικά ως άδειο, έρημο και σκοτεινό, αλλά το PWS στο Voyager 1 εντόπισε ένα χαμηλό, συνεχή ήχο στον ανιχνευτή του, σαν σταγόνες βροχής του διαστήματος που πέφτουν απαλά σε ένα παράθυρο. Αυτές οι σταγόνες είναι  κύματα πλάσματος ή διαστρικό αέριο.

“Διαπιστώσαμε το αχνό, επίμονο βουητό του διαστρικού αερίου“, δήλωσε η Stella Koch Ocker, φοιτήτρια διδακτορικού του Πανεπιστημίου Cornell που ηγείται της έρευνας. “Είναι πολύ αχνό και μονότονο, επειδή βρίσκεται σε εύρος ζώνης στενής συχνότητας.“

Για σχεδόν ένα δισεκατομμύριο μίλια, το Voyager 1 μπορούσε να ακούσει το μονότονο βουητό και οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτά τα αδύναμα κύματα πλάσματος διαφέρουν από άλλες ανιχνεύσεις που έγιναν στην τεράστια ανυπαρξία του διαστρικού χώρου. Για παράδειγμα, μερικές φορές ο ήλιος εκρήγνυται, απελευθερώνοντας σωματίδια στο διάστημα. Οι εκρήξεις έχουν έναν χαρακτηριστικό ήχο που ο James Cordes, ένας αστρονόμος στο Cornell, παρομοιάζει με μια αστραπή.

Αυτές οι εκρήξεις κάποτε χρησιμοποιήθηκαν για τον προσδιορισμό της πυκνότητας του διαστρικού πλάσματος, αλλά αυτό το χαμηλό, σταθερό βουητό δείχνει ότι το Voyager συλλέγει πολλές πληροφορίες που δεν έχουν να κάνουν με ηλιακές εκρήξεις.

“Τώρα ξέρουμε ότι δεν χρειαζόμαστε ένα τυχαίο γεγονός που να σχετίζεται με τον ήλιο για τη μέτρηση του διαστρικού πλάσματος“, δήλωσε ο Shami Chatterjee, ερευνητής στο Cornell και συν-συγγραφέας του συγγράμματος.

 

Οι μελλοντικές αποστολές στο διαστρικό διάστημα θα βοηθήσουν να διευκρινιστεί τι συμβαίνει εκεί έξω και η NASA έχει σχέδια για μια τέτοια αποστολή, τη δεκαετία του 2030.

Το Voyager 1 έχει κι έναν αδελφό ανιχνευτή, τον Voyager 2, το οποίο ταξιδεύει έξω από το ηλιακό σύστημα σε διαφορετική κατεύθυνση. Το 2020, ενώ έγιναν αναβαθμίσεις σε ένα από τα πιάτα επικοινωνίας του Deep Space Network, το Voyager II περιπλανήθηκε στο χώρο μόνο του. Τον Νοέμβριο, στάλθηκε σήμα στο διαστημικό σκάφος για πρώτη φορά μετά από οκτώ μήνες και ευτυχώς λήφθηκε απάντηση.

Τα δύο σκάφη εκτοξεύτηκαν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1977 και έκτοτε απομακρύνθηκαν από τη Γη. Το Voyager 2 εγκατέλειψε το ηλιακό σύστημα το 2018 σε ένα εντελώς διαφορετικό σημείο από το Voyager 1. Η διέλευση επέτρεψε στους ερευνητές να διερευνήσουν περαιτέρω την ηλιόσφαιρα, τη γιγαντιαία, προστατευτική φυσαλίδα ηλιακού ανέμου που εγκλείει το ηλιακό μας σύστημα.

Πηγή secnews.gr

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.