Τα «μεγάλα μαγαζιά» στην ελληνική πρωτεύουσα βλέπουν εκλογές. Και μάλιστα σχετικά σύντομα
Γράφει ο Νίκος Γεωργιάδης
Η σαρωτική επέλαση του δεύτερου κύματος Covid-19 στην Ινδία και οι εικόνες μαζικού θρήνου που έκαναν τον γύρο της Γης ακύρωσε όλες τις εύκολες προσεγγίσεις και τις υπεραισιόδοξες θεωρίες περί «ανοσίας της αγέλης» τις οποίες με τόση ευκολία κοινοποιούσαν επιστήμονες και μη τους τελευταίους μήνες. Τα πράγματα είναι απλά. Η ισπανική γρίπη υπό άλλες συνθήκες και υγειονομικά δεδομένα χρειάστηκε πολλά χρόνια για να υποχωρήσει, αφήνοντας εστίες και πυρήνες αρρώστιας για μία μακρά χρονική περίοδο. Με τα σημερινά δεδομένα και κυρίως με την επιστημονική πρόοδο που έχει επιτευχθεί στην τεχνολογία των εμβολίων η χρονική αυτή περίοδος θα είναι σαφώς και κατά πολύ μικρότερη, ωστόσο η ανθρωπότητα δεν πρόκειται να βιώσει καταστάσεις όπου η πανδημία θα εξαφανιστεί από την μία μέρα στην άλλη. Η σταδιακή οικοδόμηση ενός τείχους συλλογικής ανοσίας από τους εμβολιασμούς θα χρειαστεί μία μακρά περίοδο για να ολοκληρωθεί. Η περίοδος αυτή θα είναι προφανώς μακρύτερη στις πτωχότερες περιοχές του πλανήτη. Το παράδειγμα της Ινδίας είναι κραυγαλέο. Η χώρα αυτή διαθέτει υποδομές μαζικής παρασκευής των εμβολίων. Όλων των εμβολίων που έχουν παρασκευαστεί κατά της Covid-19. Μαζί με το Πακιστάν διαθέτουν αποτελεσματικές υποδομές παραγωγής και διάθεσης αυτού του προϊόντος. Παρ' όλα αυτά και οι δύο αυτές χώρες είναι πίσω στους εμβολιασμούς των πολιτών τους. Ο λόγος είναι απλός. Η Δύση και οι πλουσιότερες χώρες επέβαλαν προτεραιότητες στη διάθεση των εμβολίων. Η κατάργηση των πατεντών θα μπορούσε να επιφέρει μία οριστική λύση και συντόμευση της οικοδόμησης παγκόσμιου τείχους ανοσίας. Θα έδινε το δικαίωμα σε παραγωγικές φαρμακευτικές δομές να παρασκευάσουν άμεσα τις δισεκατομμύρια δόσεις που έχει ανάγκη ο πλανήτης. Θα έπρεπε λοιπόν οι φαρμακευτικοί κολοσσοί να παραιτηθούν των δικαιωμάτων τους. Τα μαζικά κρεματόρια στην Ινδία και το Νεπάλ κατέδειξαν με τόσο ρεαλιστικό τρόπο που προκαλεί τη φρίκη την πραγματική εικόνα των ανισοτήτων που μαστίζουν τη διεθνή κοινότητα.
Με αυτά τα δεδομένα αλλά και τις προβλέψεις των ειδικών η ανθρωπότητα θα καταφέρει να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες ισορροπίες περί τα τέλη του 2022. Μέχρι τότε οι κυβερνήσεις των ισχυρών χωρών θα επιδίδονται σε ασκήσεις διαχείρισης των αλλεπάλληλων κυμάτων επιδημικών ή πανδημικών φαινομένων. Αυτό σημαίνει πως θα υπάρξουν πισωγυρίσματα και επανυπολογισμοί. Πολλά από τα μέτρα που τώρα αίρονται κατά πάσα πιθανότητα θα επανέλθουν και βεβαιότητες που τώρα εκφράζονται θα διαψευστούν. Ως εκ τούτου οι εκτιμήσεις των ειδικών οικονομικών αναλυτών, οι οποίοι μάλιστα διακινδυνεύουν να αναφερθούν σε συγκεκριμένα αριθμητικά μεγέθη ανάπτυξης ή διόγκωσης του Ακαθαρίστου Εθνικού Εισοδήματος, μάλλον προτίμησαν να κολυμπήσουν σε πολύ «θολά νερά».
Για να επανέλθουμε λοιπόν στα δικά μας. Ούτε οι κρατήσεις στις αεροπορικές εταιρείες, ούτε οι κρατήσεις σε ξενοδοχεία και ξενώνες αλλά ούτε και οι εκδοθείσες ταξιδιωτικές οδηγίες από τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία ή τη Γαλλία δικαιολογούν στο ελάχιστο τη διατήρηση με οποιοδήποτε κόστος μίας υπεραισιόδοξης προοπτικής για το άνοιγμα του Τουρισμού στην πολύπαθη Νότιο Ευρώπη, Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει αν κανείς προσεγγίσει με τη δέουσα σοβαρότητα τα πραγματικά δεδομένα. Φαίνεται πως οι περιορισμένες δυνατότητες μετακίνησης πολιτών θα αποτελέσουν το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό για την ευρωπαϊκή τουριστική αγορά και φέτος το καλοκαίρι.
Η ελληνική οικονομία δηλαδή θα εξακολουθήσει να κινείται εγκλωβισμένη σε ένα κέλυφος το οποίο λειτουργεί σε ένα βαθμό προστατευτικά με την επιδοματική πολιτική που ακολουθείται (και ορθώς), ενώ παράλληλα θα εξακολουθήσει να κερδίζει έδαφος και να επεκτείνει τη δραστηριότητά της η «Γκρίζα Οικονομία», ή αλλιώς Παραοικονομία, η οποία τον τελευταίο χρόνο είναι και η βασική κινητήριος δύναμη στην ντόπια αγορά. Κακά τα ψέματα. Απλώς κανένας δεν μιλά γι’ αυτό διότι ουδείς επιθυμεί να ομιλήσει γι’ αυτό. Οι πάντες, ωστόσο, γνωρίζουν πως κινείται το χρήμα στην κοινωνία κάτω από το τραπέζι.
Όλα τα παραπάνω ειπώθηκαν για να στηρίξουν μία πολιτική συλλογιστική. Πως αν παρακολουθήσουμε εκ του σύνεγγυς τις κυβερνητικές κινήσεις κατά την πολύ πρόσφατη περίοδο, θα διαπιστώσουμε πως κρίσιμα ζητήματα όπως το Φορολογικό, οι Αντικειμενικές Αξίες, θέματα του ΕΝΦΙΑ αλλά και άλλα προβλήματα «λαϊκού ενδιαφέροντος» με κυβερνητική πρωτοβουλία «μετατέθηκαν» για επίλυση στο μέλλον και πάντως μετά από ένα εξάμηνο ή οκτάμηνο. Επίσης, με τη συνειδητή επιλογή της κυβέρνησης, επιχειρήθηκε και επιτεύχθηκε η «ουδετεροποίηση» του ναρκοπεδίου των ελληνοτουρκικών ζητημάτων μέχρι νεωτέρας. Το μόνο θέμα που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι οι εξοπλισμοί. Που σημαίνει πως πολλά κέντρα διαχείρισης πλούτου και οικοδόμησης συμμαχιών, δηλαδή πολλά λόμπι εξουσίας, θα είναι απασχολημένα για την ικανοποίηση ιδίων προσδοκιών από άλλο ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα του αιώνα. Γάλλοι, Άγγλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί και Κεντροευρωπαίοι στοιχίζονται πίσω από τα δισεκατομμύρια των Φρεγατών, των Μαχητικών, των αναλωσίμων και των εξειδικευμένων αμυντικών υλικών. Μιλάμε για πάρτι.
Όλα αυτά όμως συγκλίνουν προς μία κατεύθυνση η οποία δύσκολα μεν αναγνωρίζεται μέσα στη θολή ατμόσφαιρα που δημιουργεί η «Αφρικανική Σκόνη» της Κεντρικής και Ανατολικής Μεσογείου, πλην όμως στο βάθος του ορίζοντα φαίνεται να χαράσσεται μία προοπτική η οποία δεν διαφεύγει της προσοχής των «δραστήριων» Πρεσβειών στην Αθήνα. Εκλογές. Ε ναι, λοιπόν, τα «μεγάλα μαγαζιά» στην ελληνική πρωτεύουσα που στοιχίζονται κατά μήκος της Βασιλίσσης Σοφίας (δεξιά μας κατεβαίνοντας από Αμπελοκήπους για το Κέντρο), βλέπουν εκλογές. Και μάλιστα σχετικά σύντομα. Κάποια από αυτά τα κέντρα διασποράς πληροφοριών βλέπουν εκλογές τον Οκτώβριο και κάποια άλλα νωρίτερα. Το σκεπτικό που κυριαρχεί στους διπλωματικούς διαδρόμους είναι αφοπλιστικά αληθοφανές. Με τους σημερινούς ρυθμούς καταμέτρησης των δεδομένων της πανδημίας, η Ελλάδα στα μέσα με τα τέλη του καλοκαιριού θα έχει καταγράψει περίπου τον ίδιο αριθμό νεκρών που έπεσαν στα μέτωπα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγο παραπάνω από 14.000 ψυχές χάθηκαν στο Αλβανικό Μέτωπο και το Ρούπελ από τον Οκτώβριο του 1940 έως τον Απρίλιο του 1941. Με τους σημερινούς ρυθμούς θανάτων από Covid-19 δυστυχώς σε μερικούς μήνες ο τραγικός απολογισμός θα πλησιάζει αυτόν το αριθμό. Η Ελλάδα δυστυχώς βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς τη διαχείριση της Πανδημίας (μας περνά σίγουρα η Βουλγαρία), στις τελευταίες θέσεις των χωρών μελών του ΟΟΣΑ ως προς αυτή τη διαχείριση και στις τελευταίες θέσεις των Δυτικών Χωρών γενικώς. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο σημαντικό επίτευγμα το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως αξιόπιστη κινητήριος πολιτική δύναμη για να επιμηκυνθεί η κυβερνητική θητεία. Το Ταμείο Ανάκαμψης και όσα το συνοδεύουν αφορούν το μέλλον και όχι το πολιτικό παρόν. Αν λοιπόν η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία προκρίνει τελικά την ανανέωση της λαϊκής εντολής ώστε να διαχειριστεί με άνεση χρόνου και ελιγμών το πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης, το πρόγραμμα εξοπλισμών και άλλα συναφή θέματα, τότε θα πρέπει να προσφύγει στην κάλπη το συντομότερο δυνατόν διότι θα έχει να αντιμετωπίσει δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Την πρώτη με την «επάρατο» απλή αναλογική και τη δεύτερη με την «καλοδεχούμενη» ενισχυμένη αναλογική. Αυτές είναι οι εκτιμήσεις των δυτικών διπλωματικών παρατηρητών οι οποίοι συνευρίσκονται στο αθηναϊκό κέντρο με ανοιξιάτικες πια θερμοκρασίες. Αλλά πάντα φορώντας μάσκες για καλό και για κακό.
0 Σχόλια