ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία (ΝΔ), στη μεγαλύτερη χρονική διαδρομή της μεταδικτατορικής περιόδου, λειτούργησαν εναλλακτικά ως πυλώνες του ελληνικού κοινοβουλευτικού συστήματος, με τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά στοιχεία της κυβερνητικής πρακτικής.
Η ΝΔ, παρά το γεγονός ότι γνώρισε περιόδους εσωτερικών τριβών, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν και σε διαλυτικά φαινόμενα της πολιτικής συνοχής της, εν τούτοις ποτέ δεν διανοήθηκε ν’ αλλάξει ακόμη και τον τίτλο του κόμματος. Ακριβώς, διότι ο τίτλος είναι το δηλωτικό μιας μακράς πορείας με αμφίδρομη σχέση, κόμματος και οπαδών. Γιατί όχι και σταθερής πελατειακής σχέσης των δύο μεγεθών, στο χώρο όλων των κυβερνήσεων (για να λέμε και αυτές τις αλήθειες)…
Η ονομασία ενός κόμματος μοιάζει με το γενετικό του υλικό. Μοναδική εξαίρεση, όπου συνηγορεί η αλλαγή του ονόματος και του εμβλήματός του, είναι η ανάγκη ριζικών αναθεωρήσεων του πολιτικού «πιστεύω» ή και της εναρμόνισης της πολιτικής ενός κουρασμένου, «από τα ίδια» κόμματος, με την εξελικτική πορεία των πολιτικών καταστάσεων.
Κάτι τέτοιο έγινε το 1956, με την αλλαγή του τίτλου του «Ελληνικού Συναγερμού» (με ιδρυτή τον Αλέξανδρο Παπάγο) σε «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση» (ΕΡΕ) με «Εμψυχωτή αυτής της αλλαγής τον Κωνσταντίνο Καραμανλή».
Στη δεκαετία του ’60, ιδρύεται συνασπισμός δυνάμεων με αρχηγό τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου, με τον τίτλο «Ένωσις Κέντρου», που υπήρξε μέχρι το 1967 το διακριτικό σήμα ενός πολυσυλλεκτικού πολιτικού κόμματος, με τάσεις από την κεντροδεξιά έως την κεντροαριστερά.
Συνιστώσες της Ενώσεως Κέντρου ήταν το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα του Γεωργίου Α. Παπανδρέου, το Κόμμα Φιλελευθέρων (Σοφ. Βενιζέλος), ΕΠΕΚ (Σάββας Παπαπολίτης), Λαϊκό Κοινωνικό Κόμμα (Στεφ. Στεφανόπουλος), Δημοκρατική Ένωσις (Ηλ. Τσιριμώκος), Κόμμα Αγροτών και Εργαζομένων (Αλεξ. Μπαλτατζής) και άλλες προσωπικότητες του κεντρώου χώρου (Γεώργιος Μαύρος, Παυσανίας Κατσώτας, κ.α.).
Από μια άποψη, η ιδρυτική πράξη της Ενώσεως Κέντρου, που εξέπνευσε με τον προπομπό της 21ης Απριλίου, δηλαδή με την «Αποστασία», σε μεγάλη αναλογία, ήταν ο διατηρημένος σπόρος της διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη 1974, που μαζί με αρκετά στελέχη της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) διαμόρφωσαν το ΠΑΣΟΚ, που διεδραμάτισε κυρίαρχο πολιτικό ρόλο στην περίοδο 1974-2010 και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση.
Η ανασυγκρότηση του ΠΑΣΟΚ
Η σχετικώς μακρά αυτή ιστορική διαδρομή κρίθηκε αναγκαία, για τη διάπλαση της ιστορικής μνήμης και συνείδησης, διότι χωρίς τις εγγυήσεις αυτές κυοφορείται το φαινόμενο μιας αποπροσανατολιστικής πολιτικής αφασίας.
Η ίδια αυτή αναδρομή προφανώς είναι αδιάφορη έως άγνωστη, στο σεβαστό μεν, αλλά από πλευράς πολιτικού αποτελέσματος, ετερόκλητο από πλευράς δυναμισμού και πείρας στελεχιακό δυναμικό του μεταβαπτισμένου, από ΠΑΣΟΚ σε ΚΙΝΑΛ σημερινού και σε οιονεί χειμέρια νάρκη τελούντος μέχρι το τέλος της εποχής Σημίτη ΠΑΣΟΚ.
Προσωπικά δεν εκπλήττομαι από το φαινόμενο αυτής της αγκύλωσης, στο χώρο του ιστορικού σοσιαλδημοκρατικού κινήματος και αυτό διότι η ίδια χειμέρια νάρκη καλλιεργήθηκε εντέχνως με την απατηλή πλευρά της «παγκοσμιοποίησης» (globalization) σε όλες τις προοδευμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου, αλλά κυρίως στον ίδιο το χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Η Φώφη Γεννηματά μολονότι αναδείχτηκε σε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ με εντυπωσιακά μεγάλο ποσοστό ψήφων από τους οπαδούς του Κινήματος, εν τούτοις δεν άργησε να συνεργήσει στην αμφισβητούμενη μετονομασία του ΠΑΣΟΚ σε ΚΙΝΑΛ.
Το σταθερό αλλά μικρό και με καρκινοβατούντα αυξητικά βήματα ποσοστό του σημερινού ΚΙΝΑΛ (5% έως 5,6%), για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, δεν αντικατοπτρίζει ούτε στο ελάχιστο το σαρωτικό και ταυτόχρονα αναδημιουργικό οικονομικά και κοινωνικά κίνημα του ΠΑΣΟΚ, σε όλες σχεδόν τις κυβερνητικές του φάσεις (Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμός, Αθλητισμός, Δημόσια Έργα, Οικογενειακό Δίκαιο, Ισοτιμία των δύο φύλων, αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, παλιννόστηση πολιτικών προσφύγων κλπ).
Η αφύπνιση, από τη νάρκη αυτή, που πλήττει σχεδόν όλο το πάλαι ποτέ κυρίαρχο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό μέτωπο (δεκαετίες ’70 και ’80), δεν είναι ένα αναποτελεσματικό ευχολόγιο για την … εξ ύψους ευσπλαχνία ή παρηγορία, αλλά το «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Ούτε και συμπεθεριά με τους «κοτσιδέϊρος»* του αποδράσαντος, από τα δύσκολα, ψευδοεπαναστάτη Ιγκλέσιας, για ν’ αποσυρθεί στην προσφιλή ραστώνη της με το τραπεζικό δάνειο 600.000 € της πολυτελούς βίλας του.
Αρκετά χορτάσαμε από τους επίγειους αυτούς ψευδοπαραδείσους της Βενεζουέλας και κάθε λογής… επαναστατικής ψευδοσοσιαλιστικής μπανανίας.
Ο δρόμος λοιπόν ανοιχτός για την επάνοδο στη δοκιμασμένη πορεία του κράτους Δικαίου, Προόδου και Πρόνοιας. Αλλά με θέληση και σύμπνοια. Εκτός εάν κάποιοι βολεύονται με το δρόμο των Ιγκλέσιας…
* Δανείζομαι τη λέξη αυτή από τον δημιουργό της, τον αγαπητό Γιάννη Πρετεντέρη, γνήσιο σε σπαρταριστά σκώμματα τέκνο του αξέχαστου Κώστα Πρετεντέρη.
Πέτρος Μακρής
0 Σχόλια