Κάποιος, με χαμόγελο που έσταζε πονηριά και καπατσοσύνη, μου έλεγε ότι φίλος γιατρός έστειλε μήνυμα με περιεχόμενο «η μανούλα σου βρίσκεται στα τελευταία της». Κάπως έτσι την κοπάνησε για το χωριό του και για την σωτηρία της ψυχή του αμνοεριφίου του!
Κάποιος άλλος, επίσης με χαμόγελο πονηριάς και συγκρατημένης «επαναστατικής» ηδονής, μου έλεγε ότι φίλος του που παριστάνει τον υδραυλικό του έστειλε μήνυμα SOS για τις σωλήνες που έσπασαν και πλημύρισαν την εξοχική του βιλάρα. Κάπως έτσι την κοπάνησε προς δημοφιλέστατο τουριστικό προορισμό.
Κάποιος τρίτος, «επαναστάτης» αμνοεριφίων, γαρδούμπας, κοκορετσίου και άλλων πιάτων, μου έστειλε μήνυμα χαράς λέγοντάς μου «έλα κι εσύ στο χωριό αρκεί να την κοπανήσεις χαράματα από την παλιά εθνική, οι μπάτσοι αυτή την ώρα ροχαλίζουν του καλού καιρού».
Κάποιος τέταρτος, το ίδιο «επαναστάτης» αλλά περισσότερο επινοητικός και τολμηρός μου έλεγε, με βλέμμα που χοροπηδούσε σε στυλ «τώρα θα τους δείξω εγώ» πως η κοπάνα είναι ζήτημα στατιστικής. Δηλαδή; Ρώτησα εγώ ο αφελής. Απλό. Πόσα οχήματα επιστρέφονται από τους ελεγκτές των διοδίων; Εκατό, διακόσια την ημέρα; Ε λοιπόν εγώ θα είμαι ένας από τους χιλιάδες που θα καταφέρω να την κάνω και να τους τη φέρω κανονικά. Προσθέτοντας, με αγανάκτηση νεοέλληνα που δεν αντέχει τους άθλιους, διεφθαρμένους και τεμπέληδες πολιτικούς «αμ τι νομίζεις, τρώει κουτόχορτο ο Γιώργος;»
Η εικόνα μιας Αθήνας που κάθε μέρα μετράει λιγότερο αριθμό οχημάτων τα λέει όλα. Οι καπάτσοι, οι πονηροί, οι «επαναστάτες» και οι «τολμηροί» όπου φύγει φύγει. Μωρέ δε πα να ο Covid να μεταδοθεί. Μωρέ δε πα να κινδυνεύουν οι άλλοι. Στα παλαιότερα των υποδημάτων μας.
Κι οι υπόλοιποι να αισθάνονται κορόιδια. Τα συνήθη χαιβάνια. Οι διαφορές δεν αρχίζουν ούτε τελειώνουν με το χρήμα. Εσύ πλούσιος, εγώ φτωχός. Αυτή είναι η μία κατηγορία. Υπάρχουν κι άλλες. Οι πονηροί. Οι «οργισμένοι». Οι κοπανατζήδες. Και προσφάτως οι επαναστάτες αμνοεριφίων, γαρδούμπας και κοκορετσίου!
Ούτε η πανδημία, ούτε ο Covid-19 πρόκειται να αλλάξουν, έστω να ενσταλάξουν κάποια ίχνη αμφιβολίας. Κάθε άνθρωπος είναι προγραμματισμένος. Ούτε χαίρεται τη στιγμή. Πάντα το μυαλό του κουρδισμένο να προγραμματίζει το επόμενο βήμα το επόμενο ραντεβού. Και φυσικά τα κλασικά χαρακτηριστικά εγωπάθειας, συμφέροντος και ιδιοτέλειας παραμένουν σταθερά
Τι περιμένουμε όλοι; Κι εγώ μαζί με τους άλλους. Την επιστροφή στην κανονικότητα. Να ξεσαλώσουμε. Να επανέλθουμε. Να καταναλώσουμε. Ο καθείς ανάλογα με τον οβολό του. Το κακό να το ξορκίσουμε. Και φυσικά να εφορμήσουμε!
Πάντα με την ευχή «καλό Πάσχα». Πάντα Θα κάνουμε το σταυρό μας σαν καλοί χριστιανοί. Και πάντα με το μυαλό μας εγκαταστημένο στο στομάχι μας. Και αφού καταβροχθίσουμε σουβλιστό αρνάκι, γαρδούμπα και κοκορέτσι. Και αφού καταναλώσουμε κάμποσα μπυρόνια και κάμποσες κανάτες κρασί. Και αφού προσπαθήσουμε να χωνέψουμε με μπόλικες σόδες. Στο τέλος θα πούμε εκείνο το γνωστό «ευτυχώς που έχουμε την υγειά μας»!
Μερικές φορές, ελάχιστες πρέπει να ομολογήσω, λέω στον εαυτό μου «Δημητράκη προσπάθησε να ρίξεις κάπως το εγώ σου» Αντε παιδιά λίγο ψηλότερα πνευματικά και λίγο χαμηλότερα εγωιστικά!
Δημήτρης Δανίκας
0 Σχόλια