Η κυβέρνηση έχει κάνει μέχρι τώρα το εξής, στρατηγικής σημασίας, λάθος στον τρόπο με τον οποίο κινείται και αντιμετωπίζει τα προβλήματα: Πιστεύει ότι όλα λύνονται επικοινωνιακά και δεύτερον, για ό,τι δεν λύνεται επικοινωνιακά φταίει ο… ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό γενικά πέτυχε ως τώρα. Μέχρι ενός σημείου και με αρκετές προϋποθέσεις βέβαια, αλλά ως τώρα έδειχνε να πετυχαίνει! Αυτή η «επιτυχία» ήταν με την …πιστοποίηση μάλιστα των γκάλοπ, τα οποία έχουν την παραδοξότητα ότι, όταν είναι καλά για μία κυβέρνηση λειτουργούν σε βάρος της, ενώ μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμα μόνο όταν είναι αρνητικά.
Όλο το προηγούμενο διάστημα η καταστροφική διαχείριση της πανδημίας κρυβόταν πίσω από την γενικευμένη αποτυχία της Ευρώπης σε αυτό το θέμα και αρκούσε μία καλή επικοινωνιακή τακτική για να μην εισπράξει η ίδια πολιτικό κόστος.
Στα δε θέματα της καταστολής και της αστυνομικής βίας, αρκούσε η συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, λόγω χρόνιων προβλημάτων ανομίας σε διάφορους χώρους. Και βεβαίως η κατά το δυνατόν συγκάλυψη του προβλήματος με κάθε δυνατό μέσο – το διαπίστωσε ως και η επιτροπή Αλιβιζάτου.
Όταν δεν αρκούσαν όλα αυτά, ερχόταν η επίκληση της «κακής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ». Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα πρόβλημα τους τελευταίους είκοσι μήνες, για το οποίο να μην φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο, που ακόμα κι αν υπάρχουν πεδία στα οποία ως αξιωματική αντιπολίτευση φέρει ευθύνες, να μην πιστεύει πλέον κανείς αυτή τη ρητορική – εκτός από εκείνους που βολεύονται με τη θεωρία ότι τις χώρες τις κυβερνούν οι αντιπολιτεύσεις και όχι οι κυβερνήσεις.
Η κυβέρνηση λοιπόν αντί να ασχοληθεί με την ουσία των προβλημάτων, να τα αναλύσει σε βάθος ως όφειλε και να βρει με κοπιαστικό τρόπο λύσεις, στηρίχθηκε στην επικοινωνία, στο ξύλο και τον… ΣΥΡΙΖΑ και κατέληξε να κάνει καταστροφικές επιλογές.
Για την πανδημία, θεώρησε ότι αρκούσε η τακτική των Lockdown και το εμβόλιο, συν το δόγμα της ατομικής ευθύνης και η επίρριψη ευθυνών στις «ένοχες» διαδηλώσεις. Τα Lockdown αποδείχθηκαν αδιέξοδος δρόμος, τα εμβόλια φρούδες ελπίδες, λόγω του γενικευμένου διεθνούς πολέμου και της παροιμιώδους αδυναμίας της Κομισιόν, η ατομική ευθύνη πνίγηκε στο βάλτο των κυβερνητικών παλινωδιών και οι διαδηλώσεις πυροδοτήθηκαν κυρίως από τις δικές της απρονοησίες. Δεν αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να ρίξει το βάρος στην οργάνωση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής μέσα στην πανδημία, στη στήριξη επίσης του συστήματος υγείας, αλλά και στην ενίσχυση της σχέσης της Πολιτείας με τους πολίτες και όχι στον τραυματισμό αυτής της σχέσης.
Από την άλλη το δόγμα «νόμος και τάξη» ελλοχεύει τον κίνδυνο για την κυβέρνηση να εξελιχθεί σε θρυαλλίδα μίας κοινωνικής εξέγερσης, τουλάχιστον των νέων και των προοδευτικών πολιτών κάθε ηλικίας. Το ξύλο που πέφτει αδιακρίτως δεν μπορεί ποτέ να είναι λύση, μόνο προβλήματα γεννά. Οι αμφιλεγόμενες και έωλες θεωρίες ότι «την κοινωνική ειρήνη την εγγυάται μόνο η αστυνομία» μπορεί να αποδειχθούν ναυάγιο για το κυβερνητικό σκάφος. Μία κοινωνία που δεινοπαθεί και οι συνέπειες της πανδημίας θα είναι δραματικές και μακροχρόνιες, το τελευταίο που μπορεί να δεχθεί είναι ο αυταρχισμός.
Γιάννης Μακρυγιάννης
0 Σχόλια