Ερχεται η στιγμή κατά την οποία πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις, αφού είσαι επίσης αποφασισμένος να μην ακολουθήσεις τον ολισθηρό δρόμο της αντιπαράθεσης.
Γράφει ο Γιώργος Παπαχρήστος
Ανεξάρτητα από τους λόγους, εσωτερικούς και εξωτερικούς που ωθούν την Τουρκία να κλιμακώσει μέσα στον χειμώνα και πάλι την ένταση με την Ελλάδα, είναι σαφές ότι η χώρα μας δεν μπορεί να πορευτεί με το ίδιο σχέδιο. Η κλιμάκωση μπορεί να κορυφώνεται και με διάφορους τρόπους, αλλα δεν μπορεί να κορυφώνεται στο διηνεκές. Είναι ανελαστικό μέγεθος και κάπου εκεί, πιο πέρα, είναι ορισμένο και το τέλος της.
Συνεπώς κανέναν δεν συμφέρει, και εν προκειμένω την Ελλάδα, αυτή η κατάσταση, η οποία, σε ό,τι μας αφορά συγκεκριμένα, έχω την αίσθηση ότι το μόνο που επιτυγχάνει είναι να ρίχνει νερό σε δυο μύλους: πρόδηλα στον μύλο της αδιάλλακτης Τουρκίας και στο εσωτερικό στον μύλο των πατριδοκάπηλων εθνικιστών της Δεξιάς που επιμένουν ότι τη λύση πρέπει να τη δώσουν τα όπλα, αλλά, φευ, ουδείς εξ αυτών είναι σε ηλικία στράτευσης (πρόσφατη «πρωτοβουλία» εν αποστρατεία στελεχών της καραμανλικής Δεξιάς).
Οχι πως θα ενδιέφερε ιδιαίτερα, αλλά οι πληροφορίες τούς φέρνουν να τρίβουν τα χέρια τους, διότι η στάση της κυβέρνησης στρώνει ένα καλό υπόστρωμα για να «ανθήσει» ο δικός τους δρόμος. Και έρχεται η στιγμή κατά την οποία πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις, αφού είσαι επίσης αποφασισμένος να μην ακολουθήσεις τον ολισθηρό δρόμο της αντιπαράθεσης. Για πολλούς, η λύση είναι προς τη Δύση. Προς τις Ηνωμένες Πολιτείες συγκεκριμένα. Αλλά υπάρχουν αρκετοί που βλέπουν με σκεπτικισμό μια τέτοια προοπτική. Αν και το αντιαμερικανικό κλίμα γνωρίζει πρωτοφανή ύφεση για μια χώρα σαν την Ελλάδα, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της επτάχρονης δικτατορίας και ό,τι αυτή επισώρευσε στη χώρα και βάρυνε στο συλλογικό υποσυνείδητο, εν τούτοις το «φονιάδες των λαών, Αμερικανοί» εξακολουθεί να συγκινεί ένα μέρος του εκλογικού σώματος – όχι απαραίτητα της Αριστεράς.
Εμένα δεν με φοβίζει αυτό. Με φοβίζει ότι ποντάροντας τα ρέστα μας στην αμερικανική εξωτερική πολιτική στην περιοχή ίσως βιαζόμαστε. Αυτή την πολιτική ακόμη δεν την έχουμε δει να ξεδιπλώνεται και επιπλέον ξέρουμε όλοι ότι υπάρχει πάντα η γεωστρατηγική θεώρηση του βαθέος αμερικανικού κράτους, που θέλει την Τουρκία σε πρώτο ρόλο στο έργο που παίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο. Ούτε την Ελλάδα ούτε την Αίγυπτο. Την Τουρκία.
Επειδή λοιπόν δεν έχουμε ακούσει κάτι διαφορετικό από αυτό επισήμως και οι όποιες αναφορές της νέας αμερικανικής διοίκησης είναι μόνο λεκτικές και δεν έχουν λάβει ουσιαστικό χαρακτήρα, φρονώ ότι μια συνετή πρωτοβουλία από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης θα ήταν να επιχειρήσει η ίδια να τοποθετηθούν οι Αμερικανοί στα όσα συμβαίνουν τώρα στην περιοχή του Αιγαίου και τη Ανατολικής Μεσογείου. Και μόνο αν λάβει εκείνες τις σοβαρές, χειροπιαστές, διαβεβαιώσεις, να στραφεί οριστικά προς την πλευρά τους.
Μοιάζει ίσως με τυμβωρυχία να επιδιώξει κανείς στις ημέρες μας μια «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», αυτό δηλαδή που είχε επιτύχει ο Ανδρέας Παπανδρέου στη δεκαετία του ’80. Είναι βέβαια διαφορετικές οι συνθήκες, καθώς υπάρχει μία μόνο υπερδύναμη στον πλανήτη, ο κόσμος πλήττεται από μια σκληρή πανδημία, οι οικονομίες καταρρέουν. Είναι ωστόσο μια λύση αυτή την ώρα, έστω και με τις συνθήκες που επικρατούν.
Αλλιώς θα μείνουμε όμηροι στα καπρίτσια ενός Ερντογάν, που κάθε φορά που πιέζεται εξ ανατολών στρέφεται δυτικά και πιέζει εμάς…
0 Σχόλια