Του Strange Attractor
Μεταξύ άλλων πολλών ιδιοτροπιών μου, αρέσκομαι να παρακολουθώ το παιχνίδι γνώσεων «Αδύναμος Κρίκος».
Όχι τόσο για την ιδιάζουσα περίπτωση του παρουσιαστή (είναι καταπληκτικός), όσο διότι θέλω να βλέπω το επίπεδο άγνοιας των ανθρώπων (που παρεμπιπτόντως ψηφίζουν κιόλας).
Και δεν μιλάω για τον μέσο πολίτη, αλλά για όλους εκείνους (ελάχιστοι σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό) που έχουν το θάρρος ή το θράσος να εκτεθούν σε πανελλήνια εμβέλεια, προβάλλοντας τις «γνώσεις» τους.
Και επειδή το παρακολουθώ συστηματικά, έχω ακούσει κατά καιρούς τρομερά μαργαριτάρια.
Από συνέλληνες, επαναλαμβάνω, που θεωρούν εαυτούς ικανούς να διαγωνισθούν στην τηλεόραση για τις γνώσεις τους.
Και τι δεν έχω ακούσει…
Με τρεις περιπτώσεις συγκεκριμένα, που σπάνε τα κοντέρ της άγνοιας.
Παραδείγματος χάριν:
«Ποιος διαδέχτηκε τον Χρουστσόφ στην ηγεσία της ΕΣΣΔ;»
«Ο Νίξον»…
«Ποιοι βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ το 1941;»
«Οι Σέρβοι»…
«Ποιος πρωθυπουργός της Ελλάδας καθιέρωσε πρώτος τα 12 μίλια εθνικού εναέριου χώρου;»
«Ο Καποδίστριας»…
Και ούτω καθεξής…
Με αποκορύφωμα διάφορους(ες) που όταν δεν γνωρίζουν την απάντηση σε μια απλή ερώτηση ιστορίας, ακόμη και νεοελληνικής, όπως π.χ. «Ποιος ίδρυσε το Πασόκ το 1974;», να απαντούν με φυσικότητα «Που να το ξέρω; Εγώ τότε δεν είχα γεννηθεί».
Ένας καθρέφτης δηλαδή της κοινωνίας, και μάλιστα εκείνου του κομματιού της που έχει, ή θέλει να πιστεύει πως έχει, γνώσεις.
Κάτι σαν τα αμερικανάκια, που τα κοροϊδεύουμε επειδή ένα σταθερό ποσοστό 20-30% διαχρονικά δεν γνωρίζει το όνομα του προέδρου των ΗΠΑ, θεωρεί τον Ποπάι ιστορικό πρόσωπο και αγνοεί το κατά που πέφτει η Αμερική στον παγκόσμιο χάρτη.
Ναι, αλλά εμείς υποτίθεται ότι είμαστε έθνος τσάκαλων, που όλα τα σφάζουμε κι όλα τα μαχαιρώνουμε.
Που χτίσαμε Παρθενώνες.
Που όλοι ανεξαιρέτως καταγόμαστε από τον Περικλή ή τον Λεωνίδα (κανένας μας δεν κατάγεται από τους δούλους ή τους βάρβαρους εισβολείς της αρχαιότητας, όχι).
Αυτά όλα τα θυμήθηκα σήμερα το πρωί, που πάνω στον καφέ είχα μια έντονη πολιτική συζήτηση με έναν ημιπιτσιρικά συνάδελφο (35αρη), φανατικό ψηφοφόρο και υποστηρικτή της ΝΔ. Του Κυριάκου πιο συγκεκριμένα.
Ο οποίος με μάλωσε επειδή όλο γκρινιάζω και δεν συμμερίζομαι το μεγαλείο του ανδρός, που παλεύει με τα θηρία για να μας σώσει.
Θυμίζοντάς μου δεκάδες (ίσως εκατοντάδες) παρόμοιες συζητήσεις με συριζοφύλακες (συνήθως πρώην πασόκους) που τα μαύρα χρόνια του Αλέξη μου έκοβαν την καλημέρα και με καταριόντουσαν διότι και τότε δεν συμμεριζόμουν το όραμα…
Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση με τον ημιπιτσιρικά ήταν η άγνοιά του για βασικά ζητήματα του κόμματος που υποστηρίζει σθεναρά, παιδιόθεν μάλιστα, όπως μου είπε.
Και βέβαια, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές, δεν το υποστηρίζει λόγω ιδεολογίας, ή επειδή τα έβαλε κάτω, έκρινε, σύγκρινε κι αποφάσισε να γίνει νεοδημοκράτης, αλλά επειδή οι «συμμορίτες» σκότωσαν τον παππού του ή τον προπάππου του, αν κατάλαβα σωστά.
Μέχρι εδώ, όλα καλά. Έτσι γίνεται συχνά, όπως είπα.
Έτσι συνήθως διαλέγουμε ομάδα να υποστηρίξουμε, ή κόμμα να ψηφίσουμε.
Επειδή έτσι μας έμαθαν οι γονείς μας.
Όμως επαναλαμβάνω. Εκείνο που με εξέπληξε δυσάρεστα στην περίπτωση του θερμού υποστηρικτή της ΝΔ, κι όχι απλά ενός απολιτίκ τύπου που είδε φως και μπήκε, ήταν η άγνοιά του για βασικά θέματα του συγκεκριμένου κόμματος.
Όλα άρχισαν όταν πάνω στη συζήτηση μου πέταξε το «έχεις και τον Σαμαρά που βγάζει γλώσσα, αντί να κουρνιάσει στη γωνία…».
«Μα γιατί το λες αυτό;»
«Γιατί είναι χθεσινός στη ΝΔ, ξένο σώμα».
«Τι εννοείς;»
«Καλά, δεν ξέρεις πως είχε δικό του αποτυχημένο κόμμα και τον μάζεψε ο Καραμανλής και μας τον έφερε;»
«Ναι, αλλά ήταν υπουργός και μάλιστα προβεβλημένος της ΝΔ πριν κάνει κόμμα. Ήταν και στην ΟΝΝΕΔ από έφηβος».
«Ναι καλά, αλλά έριξε τη ΝΔ από κυβέρνηση τότε επί Μητσοτάκη».
«Ο Μητσοτάκης δεν ήταν ξένο σώμα;»
«Τι λες μωρέ;»
«Δεν ξέρεις ότι ήταν υπουργός και κολλητός του Παπανδρέου κάποτε;»
«Ο Μητσοτάκης στο Πασόκ; Θα μας τρελάνεις;»
«Όχι του Αντρέα ρε, του μπαμπά του… του Γεώργιου, στην Ένωση Κέντρου».
«Ε καλά, εγώ τότε δεν είχα γεννηθεί…».
«Και είχε κι αυτός δικό του κόμμα, με το οποίο πολεμούσε τη ΝΔ του Καραμανλή και μετά όταν πάτωσε στις εκλογές τον έφερε ο Καραμανλής στη ΝΔ, τον έκανε υπουργό, κι αργότερα έγινε και πρωθυπουργός».
Ο ημιπιτσιρικάς με κοιτούσε σαν χάνος…
«Δηλαδή και αυτόν ο Καραμανλής μας τον έφερε;»
«Όχι ο νεότερος, αλλά ο θείος του… όπως είχε φέρει και τον Ανδρέα από την Αμερική και τον έβαλε στην τράπεζα και όπως ο Σημίτης έφερε από την Αμερική τον Κυριάκο και τον έβαλε κι αυτόν στην τράπεζα…».
Συνέχισε να με κοιτάει… σαν να μιλούσα κινέζικα.
«Θέλεις να σου πω και για τη Ντόρα; Που και αυτή έκανε δικό της κόμμα και πολεμούσε τη ΝΔ του Σαμαρά; Και την ξανάφερε ο Σαμαράς στο κόμμα; Η οποία τώρα τον κατακρίνει και είναι σε αγαστή συνεργασία με τον Παπανδρέου;»
«Πάλι ο Παπανδρέου;»
«Ο 3ος ρε, όχι ο Αντρέας».
Εκεί δεν άντεξε… ψέλλισε κάτι για την παράταξη που την πολεμάνε οι συριζαίοι, πέταξε κι ένα «πας να μας τρελάνεις με τις συριζέικες μακακίες σου» και έφυγε…
Μόνο «μπεεεε» δεν μου είπε…
Αφήνοντάς με μόνο, να σκέφτομαι το πώς και το γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Δικαιολογώντας ακόμη και τους πρόσφατους προγόνους μας, που σαφώς πιο ελλιπώς ενημερωμένοι, πολλοί χωρίς καν να έχουν πάει σχολείο, χωρίς ΜΜΕ, χωρίς ίντερνετ, πήραν τα όπλα ο ένας εναντίον του άλλου, έγιναν «αδερφοφάδες», για ένα λάθος, για μια παραπληροφόρηση, από άγνοια…
Που να του μιλούσα δηλαδή και για τον Βενιζέλο…
«Τον Ευάγγελο»;
«Όχι, τον Ελευθέριο…»
«Ε καλά, εγώ δεν είχα γεννηθεί τότε…».
0 Σχόλια