Όταν η πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί τις πολιτικές μας σκοπιμότητες, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα...
Γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου
Η μεταχρονολογημένη ερμηνεία των στίχων του Οδυσσέα Ελύτη, για τις ανάγκες της αντιπολιτευτικής τακτικής του Αλέξη Τσίπρα, επισκίασαν μια άλλη, απαξιωτική για τους πολίτες, αποστροφή της ομιλίας του στη διάρκεια της συζήτησης για την Παιδεία. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι απευθύνεται στους Έλληνες και τις Ελληνίδες «παρά το ότι είναι αποχαυνωμένοι». Προφανώς, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν βρίσκει άλλη, πιο βολική, εξήγηση για τη μονιμοποίηση της δημοσκοπικής καθήλωσης του κόμματός του πέραν του ότι η κοινωνία είναι ναρκωμένη, χωρίς αντίληψη και κρίση. Όταν η πραγματικότητα δεν εξυπηρετεί τις πολιτικές μας σκοπιμότητες, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα...
Οι Έλληνες πολίτες δεν είναι καθόλου αποχαυνωμένοι. Είναι όμως τσακισμένοι από την ατέλειωτη οικονομική κρίση που, με τις υγειονομικές διαστάσεις που πήρε τον τελευταίο χρόνο και τις ανθρώπινες απώλειες που στοιχίζει, έγινε ακόμα πιο απρόβλεπτη και οδυνηρή. Και είναι ακόμα αγανακτισμένοι με τους κάθε λογής «αγανακτισμένους» και όσους πόνταραν και ποντάρουν στην αγανάκτηση για να υλοποιήσουν τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς, αδιαφορώντας για τις δυσμενείς συνέπειες για τη χώρα. Οι μεγάλες κρίσεις ήταν πάντα οι ανοιχτές κερκόπορτες της κοινωνίας απ’ όπου εισέβαλαν οι χυδαίοι εκφραστές του διακομματικού λαϊκισμού.
Η κοινωνία είναι κουρασμένη και απογοητευμένη από ένα παρωχημένο πολιτικό σύστημα που αντιστέκεται πεισματικά στην παραμικρή προσπάθεια αμφισβήτησής του. Οι πολιτικοί γατόπαρδοι, που θέλουν «να αλλάξουν όλα για να μην αλλάξει τίποτα», περισσεύουν. Οι προσπάθειες στελεχών της κυβέρνησης για τον αναγκαίο θεσμικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό προσκρούουν στους θεματοφύλακες των εθνικιστικών και συντηρητικών παραδόσεων της δεξιάς παράταξης. Από την άλλη, οι προσπάθειες στελεχών της αντιπολίτευσης για δομημένο προγραμματικό λόγο ακυρώνονται από τη στείρα αντιδεξιά ρητορική της κεντροαριστεράς. Η ουσιαστική ανανέωση της πολιτικής ζωής παραμένει ως κύρια απαίτηση αλλά και βασική προϋπόθεση για την αλλαγή σελίδας στην πορεία της χώρας.
Οι Έλληνες πολίτες είναι εξοργισμένοι με τη συνέχιση πρακτικών που ευθύνονται για τη δύσκολη σημερινή πραγματικότητα. Ακόμα και στις συνθήκες της πανδημίας, η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται από πολιτικούς που αναγνωρίζουν το ρίσκο της απώλειάς της, μόνο και μόνο για να το επιρρίψουν στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Είναι εξοργισμένοι με τους κατ’ επάγγελμα συνδικαλιστές που δεν διστάζουν να παραδεχτούν δημόσια ότι είναι απατεώνες. Είναι εξοργισμένοι με εκείνους που στο όνομα διαφόρων κοινωνικών προκαταλήψεων και «αβάτων», υπερασπίζονται σθεναρά την ασυλία των προσωπικών τους διαδρομών.
Η ελληνική κοινωνία δεν είναι αποχαυνωμένη, όπως σας βολεύει ίσως να πιστεύετε κ. Τσίπρα. Είναι μια ζωντανή κοινωνία που μπορεί, παρά τα ισχυρά χτυπήματα που δέχτηκε όλα αυτά τα χρόνια, να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, να κρίνει και να επικρίνει πολιτικές πρακτικές. Είναι μια κοινωνία που μπορεί να κουράζεται, να απογοητεύεται, να εξοργίζεται, αλλά είναι σε θέση, ακόμα και όταν παρασύρεται σε λάθη, να τα συνειδητοποιεί και να τα διορθώνει. Κι αυτό, δεν είναι δείγμα αποχαύνωσης αλλά ωριμότητας.
0 Σχόλια