Η μάχη με την αρρώστια είναι άνιση τις περισσότερες φορές. Όμως, αξίζει να γίνει. Γιατί ο άνθρωπος δεν πρέπει να παραδίνεται, γιατί το χρωστάμε στα εκατομμύρια θύματα της ασθένειας
Γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης
Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου η 4η Φεβρουαρίου, όμως, τι χρειάζεται μια επέτειος όταν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι χάνονται από την επάρατη νόσο;
Υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος που να μην έχει χάσει έναν δικό του, ένα φίλο του από καρκίνο;
Που να μην έχει ζήσει την άνιση μάχη που δίνουν καθημερινά χιλιάδες καρκινοπαθείς, όχι μόνο με την ασθένεια, αλλά και με το φόβο για την επόμενη ημέρα.
Οποιος γνωρίζει έναν τέτοιον ασθενή βλέπει στα μάτια του εκείνη την θλίψη και το ερωτηματικό «γιατί με βρήκε εμένα» και «πόσο χρόνο έχω».
Η επιστήμη κάνει θαύματα. Πριν μερικές δεκαετίες ο καρκίνος θέριζε, τώρα υπάρχουν μορφές του που θεραπεύονται. Ανδρες και γυναίκες έχουν κερδίσει τη μάχη για τη ζωή, έχουν χαρεί τα παιδιά και τα εγγόνια τους, έχουν μια ποιοτική ζωή.
Όμως, εκατομμύρια άλλοι αγωνίζονται σε έναν αγώνα χωρίς αύριο. Και είναι πολύ επώδυνο και για τους ίδιους, αλλά και για τους συγγενείς τους, αυτή η καθημερινή μάχη.
Κυρίως όταν ο ασθενής είναι μικρός σε ηλικία, ο καθημερινός πόνος είναι δυσβάσταχτος.
Στα νοσοκομεία που νοσηλεύουν παιδιά με καρκίνο, όσοι τα έχουν δει, μιλούν για συγκλονιστικές στιγμές. Μιλούν και κλαίνε για τους αγώνες που δίνουν 5χρονα και 10χρονα με τον καρκίνο.
Όμως, ποιος δεν θέλει να ζήσει κι άλλο; Ακόμη κι ένας 80χρονος με καρκίνο παλεύει κάθε μέρα για να ζήσει ένα 24ωρο περισσότερο.
Θυμάμαι τρεις δικούς μου ανθρώπους που έχασαν τη μάχη. Θυμάμαι μόνο τα μάτια τους, αυτά τα υγρά, γεμάτα πόνο αλλά και κρυφή ελπίδα μάτια. Μέχρι την τελευταία στιγμή να ελπίζουν, να προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή.
Θυμάμαι κάποιον φίλο με καρκίνο, που μέρα με τη μέρα έχανε τη λειτουργικότητά του. Τον ακολουθούσα κρυφά μη τυχόν και πέσει για να τον σηκώσω, μέχρι να φτάσει σπίτι του.
Δεν του το είπα ποτέ. Και μέχρι το τέλος με κοίταζε με τη λαμπρή του ματιά, αυτή που ο καρκίνος δεν του πήρε, όπως και το φωτεινό του μυαλό.
Και στις τελευταίες του ώρες σε κοίταζε και είχε ελπίδα. Σαν να σου έλεγε: «Παλεύω, άρα υπάρχω».
Θυμάμαι έναν άλλο φίλο. Εμφάνισε καρκίνο, πάλεψε, νίκησε προσωρινά, νικήθηκε στο τέλος. Όμως, κάθε μέρα που περνούσε πάλευε σα θεριό. Κι αυτό ήταν μια νίκη καθημερινή απέναντι στον εχθρό.
Τον θυμάμαι να μου λέει «θα πεθάνω, δεν γλιτώνω». Και τι να πεις σε κάποιον που έβλεπε την προδιαγεγραμμένη πορεία;
Θυμάμαι ακόμη και τον πατέρα μου. Μάχη μέχρι την τελευταία ώρα της διασωλήνωσης. Μάχη και στην Εντατική από έναν περήφανο άνθρωπο, από έναν αγωνιστή της ζωής που την έφαγε με το κουτάλι.
Ο καρκίνος είναι εδώ, μας αφορά όλους. Δεν είναι η «αρρώστια», ένας χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούμε για να ξορκίσουμε το κακό.
Είναι ο καρκίνος και πρέπει να τον νικήσουμε. Ισως όχι τώρα, ίσως πολύ αργότερα. Όμως, οι καθημερινές νίκες είναι αυτές που φτιάχνουν χαρακτήρες.
Η νίκη της χημειοθεραπείας, η νίκη της ημέρας που κέρδισε, η νίκη των συγγενών και φίλων που δεν εγκαταλείπουν ποτέ τον ασθενή.
«Δεν είναι τα χρόνια στη ζωή σου που μετράνε. Είναι η ζωή στα χρόνια σου», έχει πει ο Αβραάμ Λίνκολν. Ας σκεφτούμε λοιπόν, πώς θα κάνουμε τη ζωή των καρκινοπαθών καλύτερη.
0 Σχόλια