Οι εξελίξεις αναμένεται να είναι ραγδαίες, με επίκεντρο την διαχείριση της κρίσιμης εθνικής ατζέντας, σε ένα περιβάλλον που επιβαρύνεται δραματικά μεταξύ άλλων ΚΑΙ από την απροκάλυπτη παρέμβαση των «συμμάχων», που απαιτούν να κλείσουν όπως - όπως τα «ανοικτά» περιφερειακά ζητήματα στα οποία εμπλέκεται η χώρα μας, λόγω των απαράδεκτων απαιτήσεων της επιθετικά αναθεωρητικής Τουρκίας…
Του Κ. Κυριακόπουλου
Αυτή η πιεστική «συμμαχική» παρέμβαση, προφανώς δεν είναι τυχαία. Είναι η φυσική συνέχεια της διαχρονικής εμπλοκής των Αμερικανονατοϊκών στα περιφερειακά δρώμενα. Μόνο που στην συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, αυτή η παρέμβαση συνδέεται ευθέως με την γενικότερη περιφερειακή ανασύνταξη που επιχειρείται στο πλαίσιο της νέας ισορροπίας ισχύος, γι’ αυτό και οι πιέσεις θα είναι ισχυρές, αλλά και τα κέντρα που τις ενορχηστρώνουν θα είναι αμείλικτα.
Η ντόπια αστική τάξη, έχοντας εκφυλιστεί φυσιογνωμικά στο πλαίσιο του κομπραδόρικου χαρακτήρα της, φαίνεται ότι έχει αποσυνδέσει ολοκληρωτικά την παρασιτική πορεία της και τους κοντόφθαλμους βηματισμούς της από το μέλλον της χώρας για το οποίο αδιαφορεί πλήρως. Και αυτό το εκφυλιστικό φαινόμενο, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους ενορχηστρωτές αυτής της επικίνδυνης χορογραφίας, αλλά και για την ευόδωση των απροκάλυπτων και πιεστικών παρεμβάσεών τους σε βάρος του τόπου μας.
Η πρόσφατη αντίδραση Σαμαρά στην επικίνδυνη αλληλουχία των πρωθυπουργικών χειρισμών που εγκλωβίζουν την χώρα σε πολλαπλά αδιέξοδα… Η περαιτέρω κλιμάκωση αυτής της αντίδρασης από τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, ο οποίος είναι στενός συνεργάτης του πρώην πρωθυπουργού, αλλά και...οι λοιπές μεμονωμένες φωνές που ακούγονται μεν αλλά στην συνέχεια ατονούν, πιστοποιούν ότι υπάρχει ακόμη ένα τμήμα - περιθωριοποιημένο κατά βάσην και αποκομμένο από την νομή της εξουσίας - το οποίο αντιδρά στις πολιτικές του καθολικού εθνικού αποσυμβολισμού στις οποίες πρωταγωνιστούν οι συγκεκριμένης κοπής πολιτικοί διαχειριστές αυτής της εξουσίας.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ευθεία εμπλοκή του περιβάλλοντος του πρώην πρωθυπουργού αλλά και του ιδίου προσωπικά, στην δημόσια καταγγελία της αδιέξοδης διαχείρισης την οποία υιοθετεί επισήμως η Ελληνική κυβέρνηση, καθιστά τις ανησυχητικές εξελίξεις μάλλον αυτονόητες, και πιθανότατα προδιαθέτει για διεργασίες που ενδέχεται να ανασυντάξουν το πολιτικό σκηνικό. Η βαρύτητα αυτής της πολιτικής διαπίστωσης, είναι φανερό πως δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί. Σε ότι αφορά τώρα στην ουσία των εξελίξεων…
Η κυβέρνηση ψεύδεται. Όχι μονάχα γιατί αποκρύπτει συνειδητά πως στο περιθώριο των παραδοσιακών διερευνητικών συναντήσεων, συνυπάρχουν πολιτικές και στρατιωτικές διαβουλεύσεις οι οποίες καταλήγουν σε ΜΟΕ τα οποία κατ’ αποκλειστικότητα «κλειδώνουν» σταδιακά αλλά σταθερά συγκεκριμένα σημεία από το συνολικό πακέτο των Τουρκικών απαιτήσεων. Ψεύδεται και διότι αποσιωπά το γεγονός πως αυτές καθ’ εαυτές οι διερευνητικές, έχουν προσλάβει ήδη χαρακτήρα ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Το επιβεβαιώνει το αναβαθμισμένο κύρος που προσέδωσε σε αυτές η συμμετοχή του Καλίν (το τονίσαμε ήδη από την πρώτη μέρα) και φυσικά το πιστοποιούν οι δηλώσεις Τσαβούσογλου τις οποίες ουδείς απετόλμησε να διαψεύσει.
Οι διαπραγματεύσεις αυτές θα οδηγήσουν με την σειρά τους και ταχύτατα, σε συγκεκριμένες ανατροπές του status δεκαετιών και αυτές οι μεταβολές θα είναι επί της ουσίας μη αναστρέψιμες.
Πρόκειται για ανατροπές που δεν θα σηματοδοτήσουν απλά μια διαφορετική (εμφανώς υποβαθμισμένη) θέση της χώρας μέσα στο ζωτικό γεωπολιτικό της περιβάλλον, αλλά θα εγκαινιάσουν παράλληλα με αυτό και μια συνολικά νέα κατάσταση, που θα ενεργοποιήσει μια σειρά από ουσιαστικές μεταβολές στην φυσιογνωμία της χώρας, στην περιφερειακή της υπόσταση, στο μοντέλο μιας ακόμη πιο βαθιάς και εκφυλιστικής εξάρτησης που θα της επιβληθεί και θα διαπεράσει το σύνολο των ζωτικών της λειτουργιών, από τον καθολικό οικονομικό της μεταμορφισμό μέχρι την ολοκληρωτική παραγωγική της αποδιάρθρωση.
Μέσα από αυτές τις ανατροπές, η Ελλάδα οδηγείται σε μια καθολική υποβάθμιση και αυτό το διαβλέπει η μερίδα εκείνη της αστικής τάξης που επιμένει να ταυτίζει την δική της επόμενη μέρα με την στρατηγική επιβίωση της χώρας.
Είναι όμως δεδομένο πως, όσο και αν συνειδητοποιείται αυτή η ολέθρια πορεία, δεν θα γίνει κατορθωτό τελικά να ανακοπεί αυτή η εξέλιξη, εάν η απολύτως δικαιολογημένη οργή, δεν συνδυαστεί με την παρουσία ενός ισχυρού λαϊκού κινήματος, προσανατολισμένου και αποφασισμένου να βάλει την δική του σφραγίδα στις εξελίξεις.
Ο Σαμαράς και η ομάδα του, δεν βαρύνονται μονάχα με την βαριά σκιά του «αμαρτωλού» από την μαύρη εποχή των μνημονιακών κυβερνήσεων, που τους καθιστά ομήρους ενός ερμαφρόδιου παρελθόντος, άρα και εν τοις πράγμασι ανίκανους να διαχειριστούν επιθετικά την πολιτική άρνηση ενός συγκεκριμένου τμήματος της αστικής τάξης, που αντιδρά σε αυτήν την ξέφρενη πορεία του εθνικού αυτοχειριασμού στην οποία σύρεται η χώρα…
Διακατέχονται παράλληλα με αυτό, και από την απόλυτη έλλειψη προσανατολισμού σε πρακτικές και αντιλήψεις που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο της κοινωνίας σε μια τέτοια κατεύθυνση. Και αυτό συνιστά θεμελιώδες πρόβλημα που είναι αδύνατον να ξεπεραστεί, αφού οι ίδιοι παραμένουν δέσμιοι μιας ελιτίστικης αντίληψης που περιχαρακώνει τα πάντα στο γνώριμο παιχνίδι των κοινοβουλευτικών συμψηφισμών που είναι κατά κανόνα και αδιέξοδο.
Την ίδια στιγμή… Η πλειοψηφία της υγιούς στρατηγικής σκέψης στην χώρα, δυστυχώς επιμένει να αρκείται στην διατύπωση προτάσεων, λες και οι πολιτικοί διαχειριστές της καταστροφής, δεν γνωρίζουν το σωστό και το λάθος ή δεν ξέρουν επακριβώς τι πρέπει να κάνουν και περιμένουν να τους υποδειχτεί το σωστό για να αλλάξουν την καταστροφική ρότα που επέλεξαν.
Τα πράγματα όμως, έχουν ήδη οδηγηθεί σε σημείο οριακό. Η διατύπωση προτάσεων δυστυχώς δεν αρκεί. Αυτό που απαιτείται είναι η ανάγκη δημιουργίας πολιτικής δυναμικής που θα είναι ικανή να επιβάλει λύσεις.
Αυτό που απαιτείται, είναι η μεγάλη συνάντηση όλων εκείνων που μπορούν να οριοθετήσουν το πλαίσιο της πολιτικής αντίστασης… Όλων εκείνων που δεν ικανοποιούνται επειδή βγήκε ο Σαμαράς (σάρκα από τις σάρκες αυτής της κυβέρνησης) να καταγγείλει και να προδιαγράψει τον καταστροφικό κατήφορο στον οποίο σύρεται η χώρα κατ’ απαίτηση των «συμμάχων» της.
Το απαραίτητο πολιτικό βήμα, ΔΕΝ μπορεί να το κάνει ο Σαμαράς. ΚΑΙ εξ αιτίας του παρελθόντος που τον βαραίνει…. ΚΑΙ γιατί είναι περιορισμένο το εθνοκεντρικά προσανατολισμένο τμήμα της αστικής τάξης που εκπροσωπεί… Αλλά ΚΑΙ γιατί η αδυναμία του να εκλάβει την διαδικασία της ανατροπής της κυρίαρχης αντίληψης με όρους κινήματος πολιτικής ανατροπής, είναι δεδομένη…
Η πρόκληση είναι πραγματικά ιστορική και μας αφορά όλους…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της
αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια