Η χώρα συνεχίζει να μετατρέπεται σε ένα απέραντο θέατρο βιασμού της κοινής λογικής που απειλεί τη μελλοντική της πορεία
Γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου
Και ξαφνικά η κοινωνία έπεσε σοκαρισμένη από τα σύννεφα. Σοκαρισμένη, όχι γιατί έμαθε τι γινόταν αλλά γιατί κάποιες και κάποιοι βρήκαν το κουράγιο να μιλήσουν για αυτό που γινόταν. Αυτό που ήξεραν τα θύματα και οι θύτες, αυτό που έβλεπαν γνωστοί και φίλοι, αυτό που υποψιαζόντουσαν συνάδελφοι και συνεργάτες, αυτό που άκουγαν και συζητούσαν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του δημόσιου βίου. Ότι δηλαδή, το πάθος για διάκριση στην τέχνη και τον αθλητισμό, το δικαίωμα στην εργασία και την εκπαίδευση πέρναγε συχνά μέσα από ψυχικό και σωματικό βιασμό. Ότι τα φτερά που άνοιγαν τα νέα παιδιά στη ζωή ήταν πολλές φορές βαριά πληγωμένα εξ αρχής.
Άμεση ήταν, μετά την πρώτη παγωμάρα, η αντίδραση των διάφορων «διαμορφωτών» της κοινής γνώμης. «Και γιατί δεν άνοιγαν τόσο καιρό το στόμα τους;», «άμα δεν ήθελαν, ας μην πήγαιναν στο χώρο τους», «είναι δύσκολοι και ιδιόμορφοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες», «θέλει θυσίες ο αθλητισμός», «δεν θα κόψουμε και το φλερτ στη δουλειά μας τώρα», «δεν θα μας πουν και πως θα φερνόμαστε στο σπίτι μας», ήταν μερικά από τα «επιχειρήματα» που τέθηκαν στην υπηρεσία των κάθε λογής βιαστών. Η αμφισβήτηση της εξουσίας του, γιατί περί αυτού πρόκειται, ερέθισε τα αντανακλαστικά ενός κατεστημένου που κρυβόταν στη σκιά της ένοχης σιωπής.
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κοινωνίας ενεργοποιήθηκαν κι αυτοί. Όχι βέβαια για να αποδεχτούν τις δικές τους, σημερινές και διαχρονικές ευθύνες και να ζητήσουν συγγνώμη, αλλά για να καταγγείλουν τις ευθύνες των άλλων. Λες και δεν πέρασαν όλοι από το τιμόνι της χώρας, λες και δεν έκλεισαν τ’ αυτιά τους στις «φήμες», λες και δεν επωφελήθηκαν από τη στήριξη ανθρώπων που σήμερα βαρύνονται με καταγγελίες που διερευνά η δικαιοσύνη, λες και παραιτήθηκε ποτέ κανένας για λόγους συγκάλυψης τέτοιων εγκλημάτων. Ακόμα και σε τόσο κρίσιμα θέματα που απειλούν να κλονίσουν τα ηθικά θεμέλια της κοινωνίας, το πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να βάλει το δάχτυλο στην ανοιχτή πληγή, κάνοντας την ουσιαστική και επώδυνη αυτοκριτική του. Τα πάντα θυσιάζονται στον βωμό της κάλπης.
Η δήθεν έκπληξη για όσα ανατριχιαστικά ήρθαν στο φως της δημοσιότητας με αφορμή την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, έρχεται να προσθέσει έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της υποκρισίας που χαρακτηρίζει διαχρονικά ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι οι πολίτες που βολεύονται στην ακινησία, τη σιωπή και τη συγκάλυψη των ευθυνών και φοβούνται ότι η πρόοδος και ο εκσυγχρονισμός των θεσμικών και λειτουργικών κανόνων θα θίξει τα κεκτημένα συμφέροντά τους, αδιαφορώντας για τις τραγικές συνέπειες. Η χώρα συνεχίζει να μετατρέπεται σε ένα απέραντο θέατρο βιασμού της κοινής λογικής που απειλεί τη μελλοντική της πορεία.
0 Σχόλια