Του Κώστα Στούπα
Αυτά που λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες μέρες στις ΗΠΑ, την πρωτεύουσα των δημοκρατιών του δυτικού κόσμου, μοιάζουν με τα συμπτώματα του τέλους μιας εποχής χωρίς ακόμη να έχουμε τα σημάδια για αυτό που ακολουθεί...
Ο Ντόναλντ Τραμπ, πολύ καιρό πριν γίνει πρόεδρος, είχε εμφανίσει δείγματα μιας ψυχοπαθολογικής προσωπικότητας με ταλέντο να διακρίνεται στα τηλεοπτικά ριάλιτι σαν "παρατράγουδο"...
Το γεγονός πως ήταν δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας δεν σημαίνει πολλά πράγματα, ιδίως αν κάποιος ξεκίνησε σαν πλούσιος κληρονόμος. Επιπλέον, όσοι παρακολουθούν τον κόσμο των αγορών θα έχουν διαπιστώσει πως αρκετοί άσχετοι έχουν καταφέρει να γίνουν πλούσιοι από μια εμφανώς παράλογη επιλογή όπως άλλωστε συχνά και αρκετοί πλούσιοι καταλήγουν στον... άσσο.
Το πρόβλημα δεν είναι πως κάποιος συναισθηματικά "ανισόρροπος" και πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά αναλφάβητος έγινε διάσημος μέσω των ριάλιτι, αλλά πώς κατάφερε να γίνει πρόεδρος της ισχυρότερης δημοκρατίας μέχρι σήμερα.
Δηλαδή, πώς το Ρεπουμπλικανικό κόμμα με τους μηχανισμούς και τους τυπικούς και άτυπους θεσμούς τους οποίους διαθέτει, επέτρεψε σε έναν πλούσιο αγύρτη να κρατάει επί τέσσερα χρόνια τους κωδικούς με το ισχυρότερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον πλανήτη και το γνωστό σύμπαν.
Το πραξικόπημα...
Ο Ντόναλντ Τραμπ τους τελευταίους μήνες ήταν φανερό πως μεθόδευε ένα πραξικόπημα το οποίο απέτυχε μόνο και μόνο γιατί μεθοδεύτηκε με την ανεπαρκή σχεδίαση ενός χαοτικού εγκεφάλου.
Σε μια δημοκρατία αν πιστεύεις πως αδικήθηκες από εκλογική νοθεία προσφεύγεις στα δικαστήρια, τα οποία ερευνούν τις καταγγελίες. Τα αμερικανικά δικαστήρια απέρριψαν πάνω από 60 προσφυγές της πλευράς Τραμπ.
Ακόμη και το Ανώτατο Δικαστήριο, η πλειοψηφία του οποίου επί προεδρίας Τραμπ έχει αλλάξει, στις αρχές Δεκεμβρίου απέρριψε σχετική προσφυγή σαν ανυπόστατη.
Αντί ο Ντόναλντ Τραμπ να αποδεχτεί την ήττα του, ως καρικατούρα του Λένιν, κάλεσε τον κόσμο να εκφοβίσει τους γερουσιαστές την ώρα που θα επικύρωναν τυπικά την απόφαση των εκλεκτόρων. Τουτέστιν, παρότρυνε κάποιες ορδές θυμωμένων να καταλάβουν τα "Χειμερινά Ανάκτορα", χωρίς να έχει δημιουργήσει κάποιο παρακρατικό μηχανισμό που θα τους κατευθύνει.
Το πιθανότερο είναι πως ο Ντόναλντ Τραμπ και ο "βίος και πολιτεία" του στην Προεδρία των ΗΠΑ θα απασχολήσουν την αμερικάνικη δικαιοσύνη τα επόμενα χρόνια.
Συμπτώματα παρακμής...
Το ζήτημα που αναδύεται όμως έχει να κάνει με το ερώτημα πώς και γιατί ένα εμφανώς διαταραγμένο "παρατράγουδο" της "trash tv” μπορεί να καταφέρει να γοητέψει το μισό εκλογικό σώμα των ΗΠΑ και εκατομμύρια σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Σε γενικές γραμμές διάγουμε μια περίοδο κοινωνικής κρίσης ταυτότητας "κακομαθημένων" μεταπολεμικών γενεών οι οποίες μεγάλωσαν με τις επιθυμίες να ικανοποιούνται πριν καν γεννηθούν... Η ευημερία χωρίς προσπάθεια δημιουργεί ανθρώπους που δεν ικανοποιούνται με τίποτα, τα θεωρούν όλα δεδομένα και δεν έχουν μάθει να συνυπάρχουν.
Εδώ και αρκετές δεκαετίες η άνοδος του βιοτικού επιπέδου του υπόλοιπου πλανήτη και η δημογραφική γήρανση της Δύσης σηματοδοτούσε την αναπροσαρμογή της υλικής ευημερίας στα νέα δεδομένα.
Οι κυβερνήσεις αντί της λιτότητας επέλεξαν τη συνέχιση της βελτίωσης της ευημερίας με δανεικά και όταν δεν υπήρχαν πια άλλα δανεικά με την εκτύπωση χρήματος. Η συγκυρία κάποιων παραγόντων με κύριο την ύπαρξη απεριόριστου εργατικού δυναμικού στις αναδυόμενες οικονομίες, δεν εκτόξευσε τον πληθωρισμό στη στρατόσφαιρα για να ανακοπεί η αύξηση του χρέους.
Οι πληθυσμοί της Δύσης είναι τόσο "κακομαθημένοι" πλέον που όση και ευημερία και να τους παραχωρηθεί δεν θα νιώθουν ικανοποίηση.
Η αμερικάνικη κοινωνία (όπως και οι κοινωνίες της υπόλοιπης Δύσης) είναι δυσαρεστημένη και εκφράζει αυτή τη δυσαρέσκεια αμφισβητώντας τις ελίτ (οι οποίες επίσης αποδεικνύονται ανάλογα αδιάφορες και άπληστες) εκλέγοντας "παρατράγουδα", τα οποία χειραγωγούν τα θολά αντισυστημικά τους συναισθήματα.
Παράλληλα υπάρχει ένας βαθύς διχασμός μεταξύ δεξιών εθνολαϊκιστών και αριστερών "δικαιωματιστών".
Ο Ντόναλντ Τραμπ "μιλούσε" σε ένα διευρυνόμενο ακροατήριο της δυνητικής εκλογικής βάσης του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Η ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος προκειμένου να κερδίσει τους Δημοκρατικούς στους οποίους αυξανόταν η επιρροή των αριστεριστών και "δικαιωματιστών" έδωσε γη και ύδωρ στον Τραμπ, παραβλέποντας πως ο άνθρωπος τις περισσότερες από τις "παλαβομάρες" που έλεγε τις πίστευε και δεν το έκανε απλά για να χαϊδέψει τα αυτιά αυτών που ήθελαν να τις ακούσουν.
Η δημιουργία του μετώπου των ακροδεξιών "μπαχαλάκηδων" που ακολουθούν τον Τραμπ διευρύνθηκε και πύκνωσε ως αντίδραση στους αριστερούς "μπαχαλάκηδες" που κατέκαψαν τις ΗΠΑ το καλοκαίρι ως αντίδραση στη δολοφονία από αστυνομικούς ενός υπόπτου για μικροεγκληματικές πράξεις μαύρου πολίτη.
Το γεγονός πως "κάτι τρέχει με τον Πρόεδρο" φάνηκε από την αρχή της θητείας όταν άλλαζε συνεργάτες και υπουργούς σαν τα... πουκάμισα. Οι άνθρωποι που τον έζησαν από κοντά σαν συνεργάτες του, περιγράφουν μια εμφανώς ψυχοπαθολογική περίπτωση ατόμου, η οποία όμως γοήτευε ένα πλήθος με ανάλογα χαρακτηριστικά.
Το "παρατράγουδο" Τραμπ καθρέφτιζε μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας που βρίσκεται σε παρακμή.
Τα προχθεσινά γεγονότα με την κατάληψη του Καπιτωλίου από ακροδεξιούς "μπαχαλάκηδες" μάλλον τερματίζουν τις πολιτικές φιλοδοξίες του ιδίου του Τραμπ και της οικογένειάς του για παραμονή ή επάνοδο στην εξουσία.
Η προεδρία Μπάιντεν όμως δύσκολα θα επουλώσει το διευρυνόμενο ρήγμα μεταξύ τεκτονικών πλακών στις οποίες έχουν χωριστεί οι ΗΠΑ.
Όσο όμως το ρήγμα θα παραμένει, ο διχαστικός λόγος θα είναι κυρίαρχος και από τις δύο πλευρές.
Όσο ο διχαστικός λόγος θα κυριαρχεί θα είναι θέμα χρόνου να εμφανιστεί ο νέος δημαγωγός που θα υποσχεθεί "μαγικές" απλοϊκές λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα.
Ο επόμενος δημαγωγός μπορεί να μην είναι συναισθηματικά "ανισόρροπος" και οργανωτικά ανεπαρκής όπως ο Τραμπ και να καταφέρει να κάνει το Καπιτώλιο μουσείο όπως το κατάφερε ο Κάστρο στην Κούβα ή είχε καταφέρει ο Αδόλφος με το Ράιχσταγκ...
Τα προχθεσινά γεγονότα μοιάζουν με το τέλος της αρχής μιας ιστορικής περιόδου παρά με την αρχή του τέλους της...
0 Σχόλια