Βαρύς ο τίτλος του σημερινού μου σημειώματος. Αλλά, προφανώς πιο βαριά και ασήκωτη η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (10-11 Δεκεμβρίου) να μεταθέσει με πρωτοφανή ελαφρότητα για το Μάρτιο το θέμα των κυρώσεων, κατά του Ερντογανικού τζιχαντικού επεκτατισμού στην ανατολική Μεσόγειο και τον Καύκασο.
Όμως, ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο Ερντογάν δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με όλη τη σειρά των προκατόχων του στο προεδρικό αξίωμα. [Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (1923-1938), Ισμέτ Ινονού (1938-1950), Τζελάλ Μπαγιάρ (1950-1960), Τζεμάλ Γκιουρσέλ (1960-1966), Κενάν Εβρέν, δικτάτορας (1982-1989), Τουργκούτ Οζάλ (1989-1993), Αμπντουλάχ Γκιούλ (2007-2014)].
Ο επονομαζόμενος πλέον «νεο-Σουλτάνος», «χαλίφης της Άγκυρας», «αρχιταραξίας της αν. Μεσογείου», «υμνητής των αρχισφαγέων της Αρμενίας, του ποντιακού Ελληνισμού και του κουρδικού έθνους», αυτός λοιπόν ο … εφέντης κυριολεκτικά έχει καταρρακώσει την έννοια της διεθνούς αβροφροσύνης και τελείως απροσχημάτιστα και παρανοϊκά αυτοπροβάλλεται ως νέος Ταμερλάνος, Τζενκίς Χαν, ή ακόμη και Μωάμεθ Πορθητής, γιατί όχι και Σουλεϊμάν Μεγαλοπρεπής!
Με άλλα λόγια, ορισμένοι ατάλαντοι, … και άβουλοι ηγέτες της ΕΕ, χωρίς τον παραμικρότερο αυτοσεβασμό, αναρωτιόμαστε αν θα έλεγαν ένα «όχι» στην ύστατη απόπειρα του Ερντογάν να μετατρέψει την ιστορική μας Ήπειρο σε Ευρώπη Σουλτάνων και Γενίτσαρων.
Προσωπικά φρονώ ότι στην άκριτη στροφή της διεθνούς κοινωνίας, προς την κακώς νοούμενη παγκοσμιοποίηση, (globalization) με άλλα λόγια όχι προς τον πάλαι ποτέ ναυαγισμένο Τροτσκιστικό Διεθνισμό ή το Κίνημα των Αδέσμευτων, αλλά προς την Pax Economica του Τραπεζικού Κεφαλαίου, αυτή λοιπόν η αυτοκτονική μαζική στροφή προς την πιο χυδαία έκφραση του οικονομικού εξανδραποδισμού, άνοιξε διάπλατα το δρόμο προς την τουρκοποίηση της Ευρωπαϊκής Ηπείρου.
Πέρασε πλέον ανεπιστρεπτί η εποχή του καθοδηγητικού ρόλου των προοδευτικών διανοουμένων Μπέρτναντ Ράσελ και Ζαν Πολ Σάρτρ ή των ειρηνιστών Μαχάτμα Γκάντι και Νέλσον Μαντέλα.
Μια προαποφασισμένη απόφαση
Για το ότι η «απόφαση» αυτή της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ ήταν προαποφασισμένη, από τις παραμονές των προηγούμενων Συνόδων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με ένα εκ των θεμάτων, αυτές τις κυρώσεις, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το γνώριζαν ακόμη και οι κότες, ότι κυρώσεις κατά της Τουρκίας από τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία θα ισοδυναμούσαν, με το σταδιακό κλείσιμο των πολεμικών τους βιομηχανιών, χάνοντας έτσι τον πιο πολύφερνο στα κέρδη τους πελάτη. Δηλαδή την Τουρκία. Με άλλα λόγια η ΕΕ ανέχτηκε τη λειτουργία βιομηχανιών που τροφοδοτούν τον Ερντογάν με όπλα μαζικής καταστροφής.
Ο εκ των κορυφαίων Γάλλων συγγραφέων και διανοουμένων, Αλμπέρ Καμύ, μέσα από το σύνολο των έργων του τάχθηκε στο πλευρό του φιλειρηνιστή φιλοσόφου Μπέρτραντ Ράσελ. Άλλος ένας κορυφαίος διανοούμενος που ανήκει στην τελευταία γενιά των διανοουμένων που είναι αμφίβολο αν θα δώσει τη σκυτάλη σε μια νέα γενιά φιλειρηνιστών.
Οι ίδιες αυτές κυρώσεις σταδιακά θ’ άνοιγαν το δρόμο για μια κοινοπραξία παραγωγικής όπλων, αμιγώς διακοινοτική για τις αμυντικές ανάγκες αποκλειστικά των χωρών-μελών της ΕΕ. Και αυτό βεβαίως θα καταργούσε αυτομάτως το ρόλο του ανθέλληνα και φιλότουρκου Γεν. Γραμματέα του ΝΑΤΟ.
Όσο για τον βλακώδη ισχυρισμό, ότι κυρώσεις, κατά του Ερντογανικού καθεστώτος με ψευδοκοινοβουλευτικό μανδύα, θα ξεσηκώσουν τα τρία έως τέσσερα εκατομμύρια πολιτογραφημένων στα γερμανικά μητρώα μεταναστών της Τουρκίας, αυτό πέρα από την ανοησία εκείνων που εφηύραν αυτό το «επιχείρημα», μαρτυρά και πολιτική ανωριμότητα. Διότι η Ομοσπονδιακή Γερμανία, από την εποχή του Κόνραντ Αντενάουερ μέχρι σήμερα, κατατάσσεται στις χώρες υποδοχής του μεταναστευτικού δυναμικού που εντάσσουν στα ευεργετήματα του κράτους πρόνοιας και δικαίου κάθε χρήσιμο, εργατικό και νομοταγή υποψήφιο γερμανό πολίτη.
Όλος αυτός ο παραπάνω συλλογισμός συνοψίζεται στις τέσσερις λέξεις του λατινικού επιγράμματος: Ubi bene-Ibi patria. Όπου κανείς ευημερεί-εκεί και η πατρίδα του. Αυτό το γνωρίζουν και από ευγνωμοσύνη το αποδέχονται και ιταλοί και έλληνες, σέρβοι, κροάτες, μαυροβούνιοι, βόσνιοι και αμέτρητες άλλες εθνότητες μεταναστών της Γερμανίας, αλλά και κάθε άλλης ευνομούμενης Ευρωπαϊκής χώρας.
Έως πότε το τέλος των εμπαιγμών;
Όμως, βασανιστικό και αναπάντητο παραμένει το ερώτημα: Ως πότε θα κρατήσει ο εμπαιγμός των απλών πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την άγαρμπη απόκρυψη, από τις ηγεσίες τους, της πικρής αλήθειας; Ότι δηλαδή στην πραγματικότητα, οι προθεσμίες χάριτος, στον ατιμώρητο αρχιταραξία και εγκληματία πολέμου Ερντογάν, δηλαδή όλο αυτό το θέατρο των διαρκών αναβολών για τις κυρώσεις, συνιστά ωμή και βάναυση παραβίαση της ιδρυτικής πράξης της ΕΕ, αλλά και των προγενέστερων σχηματισμών της (Κοινή Αγορά-ΕΟΚ).
Σύμφωνα με την Πράξη αυτή α) Απαγορεύεται η διάθεση των όπλων από τις κοινοτικές βιομηχανίες για επιθετικούς σκοπούς εναντίον μη μελών της ΕΕ. Και β) Εν ονόματι της αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών-μελών της ΕΕ, εάν ένα από τα μέλη της υποστεί απρόκλητη και άδικη επίθεση από μη μέλος της ΕΕ, τότε τα υπόλοιπα κράτη-μέλη υποχρεούνται να υποστηρίξουν στρατιωτικά τον πληττόμενο εταίρο τους.
Στην δεύτερη αυτή περίπτωση «συμμαχικής» αλληλεγγύης, σχεδόν το σύνολο των χωρών-μελών της ΕΕ αποδεικνύεται επιεικώς κατώτερο των περιστάσεων διότι:
1) Αδιαφορούν για την εισβολή και κατοχή από το 1975 του 40% της Κυπριακής επικράτειας από τα στρατεύματα του τουρκικού Αττίλα 1 και 2. Δηλαδή για την πιο βάρβαρη κατοχή του 21ου αιώνα και μάλιστα εναντίον ενός υποδειγματικά συνεπούς κράτους-μέλους της ΕΕ.
Αν ζούσε σήμερα ο ανεπανάληπτος φιλόσοφος φιλειρηνιστής Μπέρτραντ Ράσελ, θα ήταν ο πρώτος που θα είχε προβάλει μαχητικά και με ακτιβιστικό σθένος την αντίθεσή του στην πολεμοκαπηλική τακτική του Ερντογάν.
2) Στην Κυπριακή ΑΟΖ μπαινοβγαίνουν τα σεισμογραφικά σκάφη της Τουρκίας συνοδευόμενα από ένοπλα τουρκικά πλοία του πολεμικού ναυτικού.
3) Στην ίδια ΑΟΖ εισέρχονται τα τουρκικά γεωτρύπανα για την εξόρυξη υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου.
4) Στην Ελληνική ΑΟΖ του Καρπάθιου Πελάγους αλωνίζει (με μικρές παραπλανητικές παύσεις) το σεισμογραφικό τουρκικό Όρουτς Ρέϊς. Και όχι μόνον αυτό, αλλά το τυχοδιωκτικό τρίο Ερντογάν-Τσαβούσογλου-Ακάρ μας απειλούν με κατάληψη και τουρκοποίηση του Καστελόριζου διακηρύσσοντας ότι είναι ιδιοκτήτες της Γαλάζιας Πατρίδας, δηλαδή του Αιγαίου.
Ε λοιπόν, Αϊ σιχτίρ!
Και μετά απ’ όλα αυτά. Επίλογος.
Δεν αισιοδοξούμε, αλλά επιφυλασσόμαστε για την επιτυχία στη νέα προθεσμία χάριτος προς όχι την Τουρκία και τους Τούρκους γείτονες, αλλά προς τον δικτάτορα της Τουρκίας, τον Ερντογάν. Μακάρι όλες οι επιφυλάξεις μας και η δικαιολογημένη απολύτως οργή μας να διαψευστούν. Αλλά όπως και να το κάνουμε αντιμετωπίζουμε έναν αδιόρθωτο, αυταρχικό ηγέτη με αθεράπευτα ελαττώματα, που μας οδηγούν στο λαϊκό επίγραμμα.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούϊ!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια