Του Κώστα Στούπα
Από την κατάληξη των πραγμάτων οι υπερπατριώτες της Αρμενίας αποδείχτηκαν οι "χρήσιμοι ηλίθιοι" οι οποίοι συνέβαλαν ώστε οι Αζέροι υπό την επίβλεψη Τουρκίας και Ρωσίας να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους.
Η συμφωνία στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ ενδυναμώνει την θέση της Ρωσίας και της Τουρκίας στον Νότιο Καύκασο ως εγγυητών της συμφωνίας μεταξύ της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν.
Η Αρμενία είναι ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης καθώς υπέστη πολύ μεγαλύτερες απώλειες απ’ ό,τι θα είχε υποστεί αν είχε δεχτεί νωρίτερα οποιοδήποτε από τα σχέδια συμβιβασμού. Η παρουσία όμως ισχυρού εθνικιστικού ρεύματος με διεκδικήσεις μαξιμαλιστικές σε σχέση με τις οικονομικές, στρατιωτικές και διπλωματικές δυνατότητες της χώρας αποδείχτηκε καταστροφική.
Οι εξελίξεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ όμως εμπεριέχουν και άλλες χρήσιμες πληροφορίες και ενδείξεις για τα σχέδια της Ρωσίας και της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή σε σχέση με την Ευρώπη και τη Δύση.
Η κατάληξη της αντιπαράθεσης και η συμφωνία στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ καταδεικνύει πως υπάρχει ένα ευρύτερο σχέδιο μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας το οποίο προβλέπει επεμβάσεις με αντίπαλα στρατόπεδα η κάθε μία, σε ξένες χώρες, οι οποίες καταλήγουν σε αμοιβαία οφέλη.
Στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ Ρωσία και Τουρκία βρέθηκαν να υποστηρίζουν τα αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά είναι οι χώρες που βγήκαν περισσότερο κερδισμένες από το τελικό αποτέλεσμα.
Στη Συρία συμβαίνει το ίδιο καθώς η Ρωσία υποστηρίζει το καθεστώς Ασαντ και η Τουρκία τα απομεινάρια του ισλαμικού κράτους και άλλες ριζοσπαστικές ισλαμικές ομάδες. Αμφότερες έχουν αποκτήσει θέση ισχύος στη χώρα η οποία έχει διαμελιστεί.
Στον εμφύλιο της Λιβύης, Ρωσία και Τουρκία υποστηρίζουν ενεργά αντίπαλα στρατόπεδα και το πιθανότερο είναι πως θα βγουν και οι δυο κερδισμένες από οποιαδήποτε μελλοντική πιθανή συμφωνία μεταξύ των δύο πλευρών.
Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα εν απουσία της Ευρώπης η οποία συνεχίζει να έχει διαζύγιο από αυτά που ονομάζονται γεωπολιτικά συμφέροντα και γεωπολιτική ισχύς.
Απούσες είναι και οι ΗΠΑ καθώς ο "Καλιγούλας" που βασίλευε τα τελευταία χρόνια στον Λευκό Οίκο, τύγχανε θαυμαστής του τρόπου διακυβέρνησης των Πούτιν και Ερντογάν και διατεινόταν πως είχε άλλες προτεραιότητες. Παραδόξως υπάρχει ακόμη ένα τσούρμο αφελών που συνεχίζει να τον ζητωκραυγάζει ως ειρηνιστή πρόεδρο.
Είναι φανερό πως μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν υπάρχει κάποια συμφωνία η οποία θυμίζει το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ με βάση το οποίο ΕΣΣΔ και ναζιστική Γερμανία εισέβαλαν και μοίρασαν την Πολωνία.
Η Ρωσία του Πούτιν και η Τουρκία του Ερντογάν μοιράζουν τις περιοχές από τον Καύκασο μέχρι το Μαρόκο και την Κεντρική Αφρική. Με βάση τη γεωγραφική εξάπλωση οι στόχοι είναι προφανείς: ο οικονομικός και ενεργειακός αποκλεισμός της πλούσιας οικονομικά αλλά αδύναμης στρατιωτικά Ε.Ε.
Όσοι πιστεύουν πως οι ΗΠΑ θα είναι ασφαλείς γιατί βρίσκονται μακριά πλανώνται πλάνην οικτράν, όπως πλανιόντουσαν και όσοι πίστευαν πως η κατάληψη της Ευρώπης και της Ασίας από τις δυνάμεις του Άξονα δεν αφορούσαν τις ΗΠΑ.
Ο μόνος ηγέτης στην Ε.Ε. που έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει και προσπαθεί να αντιδράσει είναι ο Εμμάνουελ Μακρόν αλλά απέχει πολύ από το να καταφέρει να πείσει τους άλλους για μια ενιαία στάση και την επιτάχυνση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης που θα επιτρέψει τη συγκρότηση κοινής αμυντικής και εξωτερικής στάσης.
Όλες αυτές οι εξελίξεις αφορούν πρωτίστως την Ελλάδα, η οποία αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια κυριαρχίας του Ερντογάν στην Αν. Μεσόγειο και η οποία πελαγοδρομεί προσπαθώντας να εκμαιεύσει την υποστήριξη της Γαλλίας ή των ΗΠΑ μοιράζοντας τις πενιχρές παραγγελίες του αμυντικού εξοπλισμού της.
Η εμπειρία της Αρμενίας διδάσκει πως πρέπει να στηρίζεσαι πρωτίστως στις δικές σου δυνάμεις, γιατί οι εγγυητές ενίοτε έρχονται εκ των υστέρων να εγγυηθούν τα νέα σύνορα που σου έχουν επιβάλλει οι αντίπαλοι…
0 Σχόλια