Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ασφαλώς η εποχή μας θα γραφτεί στην ιστορία για πολλούς λόγους. Για την πρωτοφανή πανδημία του κορωνοϊού που θα διδάσκεται σε όλες τις ιατρικές της υφηλίου, για την εκπληκτική βουτιά της παγκόσμιας οικονομίας που θα περιληφθεί σε όλα τα οικονομικά εγχειρίδια όπου γης, για την επιθετική τακτική Ερντογάν απέναντί μας που θα μελετάται επισταμένως από όλους τους Έλληνες υπουργούς εξωτερικών στο διηνεκές. Θα μείνει όμως στην ιστορία και για κάτι άλλο.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής δημοκρατίας, που τα ποσοστά δημοτικότητας μιας κυβέρνησης παραμένουν απολύτως ανεπηρέαστα από τους κατακλυσμούς και τις θύελλες που χτυπούν την χώρα και τον λαό της. Αυτές οι δεκαεπτά-δεκαοκτώ μονάδες διαφοράς της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες σε πείσμα όλων των προβλημάτων που μας κατατρύχουν παραμένουν σταθερές εδώ και δεκαπέντε μήνες, αν το καλοσκεφτούμε δείχνουν ένα πραγματικό πολιτικό θαύμα.
Καμιά ανάλυση, καμιά μελέτη και καμιά προβολή τον Ιούλιο του 2020 δεν θα μπορούσε να προβλέψει αυτό που συμβαίνει. Να υπάρχει ύφεση 10% στην οικονομία, να ζούμε μέσα στον ζόφο και τους περιορισμούς της πανδημίας, να μας χτυπά κατακούτελα η Ερντογανική απειλή, όλα αυτά να ανατρέπουν δραστικά την ζωή μας σε όλα τα επίπεδα και όμως οι πολιτικοί συσχετισμοί να μην επηρεάζονται ούτε καν ανεπαισθήτως. Κανονικά εδώ η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια.
Θα πουν κάποιοι ότι αυτό συμβαίνει διότι όλα αυτά τα χτυπήματα είναι εξωγενή, οπότε ο κόσμος λογικότατα δεν ρίχνει στην κυβέρνηση την ευθύνη για το ξέσπασμα τους. Ας το δεχτώ, όμως πάντα οι κυβερνήσεις βρίσκονται μπροστά σε απρόοπτα. Οι πολίτες δεν τους χρεώνουν την εμφάνιση των προβλημάτων, είναι όμως αμείλικτοι στην κριτική τους για την διαχείριση των προβλημάτων αυτών. Συχνά δε, οι πολίτες δεν είναι διόλου αντικειμενικοί ή δίκαιοι στην κριτική τους. Με το παραμικρό πάνε για τους επόμενους, πόσο μάλλον όταν δεν αντιμετωπίζουν το παραμικρό αλλά το μέγιστο.
Θα πουν άλλοι ότι ο Κυριάκος και η κυβέρνηση του τα πάνε πολύ καλά σε όλα τα μέτωπα, οπότε ο κόσμος συνεχίζει να τους στηρίζει παρά τις δυσκολίες. Λάθος. Η κυβέρνηση αλλού πάει καλά, αλλού πάει μέτρια κι αλλού πάει άσχημα. Κι όσο περνούν οι μήνες, τόσο οι αστοχίες και οι βλακείες κερδίζουν έδαφος σε σχέση με τα λογικά, τα σωστά και τα αναμενόμενα. Για να το πω κυνικά, η κυβέρνηση αυτή δεν έχει εγγράψει τέτοια επιτυχία σε όλα τα μέτωπα, ώστε να μην έχει χάσει ούτε μισή μονάδα δημοτικότητας.
Άρα τι συμβαίνει και υπάρχει αυτή η θριαμβευτική διαφορά που παραμένει ίδια κι απαράλλαχτη από την επομένη των εκλογών; Η δική μου πεποίθηση είναι ότι παρ’ όλα όσα βρίσκουν καθημερινά τους πολίτες, αυτοί δεν έχουν ακόμα αρχίσει να κρίνουν επί της ουσίας την κυβέρνηση του Κυριάκου. Όταν βρεθούν μπροστά σε κάλπη ή σε τηλεφώνημα δημοσκόπου, συνεχίζουν να τιμωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Τόση απέχθεια και οργή είχε συγκεντρώσει εκείνη η πεντάχρονη κυβέρνηση της αριστεράς, που ενώ έχει περάσει ήδη ενάμισι χρόνος από την ήττα της, ο κόσμος συνεχίζει να την καταχεριάζει με κάθε ευκαιρία.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύεται σιγά-σιγά ως ο πιο αδύναμος κρίκος και του κόμματος του, αλλά και του συνολικού πολιτικού μας συστήματος. Υπάρχει μια συμπαγής πλειοψηφία στο εκλογικό σώμα που προτιμά τα λάθη του Μητσοτάκη και των υπουργών του, παρά να ξαναδεί τον Αλέξη πρωθυπουργό. Τσάμπα ψάχνουμε στα υπόλοιπα, όλα εκεί επικεντρώνονται. Γι αυτό και αυτές οι δεκαεπτά-δεκαοκτώ μονάδες θα διατηρηθούν ως τις επόμενες εκλογές. Θα το δείτε.
0 Σχόλια