Σωματίδια σιδήρου από τις εκπομπές κινεζικών εργοστασίων που λειτουργούν με λιθάνθρακα μεταφέρονται με τον άνεμο σε μια στείρα περιοχή του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου λειτουργούν ως λίπασμα για την αύξηση του φυτοπλαγκτού, διαπιστώνει αμερικανική μελέτη.
Περίπου το ένα τρίτο της συνολικής έκτασης των ωκεανών είναι μια υδάτινη έρημος φτωχή σε θρεπτικά συστατικά. Από τις πιο γόνιμες περιοχές των ωκεανών, οι περισσότερες τροφοδοτούνται με θρεπτικά συστατικά είτε από τα ιζήματα που μεταφέρουν τα ποτάμια ή από τη σκόνη που μεταφέρει ο άνεμος.
Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει μάλιστα ότι η σκόνη της Σαχάρα μεταφέρεται από τον άνεμο μέχρι τον Αμαζόνιο και αποτελεί τη σημαντικότερη πηγή λιπάσματος για το μεγαλύτερο υγρό τροπικό δάσος του κόσμου.
Η νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι η καύση ορυκτών καυσίμων αποτελεί μια ακόμα πηγή θρεπτικών συστατικών στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια της Χαβάης, περίπου στα μέσα της απόστασης ανάμεσα στην Ιαπωνία και την Καλιφόρνια.
Όπως αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση PNAS, το 60% του σιδήρου που ανιχνεύτηκε στα επιφανειακά ύδατα παρουσίαζε το ίδιο προφίλ ισοτόπων με τους ρύπους των μονάδων λιθάνθρακα.
Το συμπέρασμα ότι ο σίδηρος προερχόταν από καμινάδες εργοστασίων επιβεβαιώθηκε από την ταυτόχρονη παρουσία υψηλών συγκεντρώσεων μολύβδου, δεδομένου ότι προηγούμενες έρευνες κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι πρακτικά όλος ο μόλυβδος στα επιφανειακά νερά των ωκεανών έχει ανθρωπογενή προέλευση.
Η μελέτη δεν εξετάζει άμεσα την αύξηση του φυτοπλαγκτού, είναι ωστόσο γνωστό ότι η έλλειψη σιδήρου, ο οποίος αποτελεί σημαντικό ιχνοστοιχείο για πολλές μορφές ζωής, είναι ο βασικός περιοριστικός παράγοντας για την αύξηση του φυτοπλαγκτού στις ωκεάνιες ερήμους.
Μάλιστα η τεχνητή λίπανση των ωκεάνιων ερήμων με σίδηρο έχει προταθεί ως λύση «γεωμηχανικής» για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, δεδομένου ότι το φυτοπλαγκτό απορροφά από την ατμόσφαιρα το διοξείδιο του άνθρακα, το κυριότερο αέριο του θερμοκηπίου.
Όπως λέει ο Σεθ Τζον του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, επικεφαλής της μελέτης, «ορισμένα μέταλλα θα μπορούσαν να ωφελούν ορισμένα θαλάσσια είδη και ταυτόχρονα να βλάπτουν άλλες μορφές ζωής».
«Παρόλα αυτά, η ιδέα δεν είναι βιώσιμη ως μακροπρόθεση λύση γεωμηχανικής λόγω των δηλητηριωδών επιδράσεων της ρύπανσης στην ανθρώπινη υγεία» ξεκαθαρίζει ο ερευνητής.
Και, όπως επισημαίνει, οι μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για τα ωκεάνια οικοσυστήματα παραμένουν άγνωστες.
0 Σχόλια