Του Άγη Βερούτη
Στην τελευταία θητεία του ως πρωθυπουργός της χώρας, ο Ανδρέας Παπανδρέου βίωσε μια δραματική περιπέτεια της υγείας του, όπου η διακυβέρνηση της χώρας ταλανιζόμενη ανάμεσα στο "διευθυντήριο" της ροζ βίλας και τα υπουργεία των επίδοξων διαδόχων του, άφηνε δυστυχώς πολλές ζωτικής σημασίας ενέργειες και αποφάσεις που παίρνει ένας πρωθυπουργός, σε ημιτελή κατάσταση στην καλύτερη περίπτωση. Ποιος θα ξεχάσει τον εμφύλιο που ξέσπασε ανάμεσα στο "διευθυντήριο" με τους αστρολόγους και το βαθύ ΠΑΣΟΚ με τους πρασινοφρουρούς, στους διαδρόμους της εξουσίας και στα πρωτοσέλιδα της Αυριανής και της Ελευθεροτυπίας, όταν διακινδύνευσε η χώρα να αποκτήσει πρωθυπουργό τον αρχιερέα της διαφθοράς και καταδικασμένο πλέον, Άκη.
Στο χρονικό διάστημα εκείνο, όλες οι χώρες του κόσμου έκλεισαν τους κόλπους τους στον χάρτη με ευθείες γραμμές και κήρυξαν χωρικά ύδατα και εθνικό εναέριο χώρο στα 12 ναυτικά μίλια.
Έχω τη βεβαιότητα ότι αν ο Ανδρέας δεν είχε καταπέσει από την αρρώστια θα είχε κηρύξει και εκείνος τα 12 ναυτικά μίλια ως έκαναν αυτοδικαίως οι πρωθυπουργοί και πρόεδροι σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Μετά ήρθε το τουρκικό casus beli και οι επόμενοι είπαν "δε βαριέσαι, έχουμε άλλα πράγματα προτεραιότητα", πέρασαν τα Ίμια και η Μαδρίτη, ώσπου έφτασε η στιγμή που φέτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης κήρυξε τα 12 νμ από τη δυτική άκρη της χώρας ως το ακρωτήριο Ταίναρο. Με εκπεφρασμένη πρόθεση να προχωρήσει μονομερώς, ως καθορίζει το διεθνές δίκαιο, και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Κάποιοι ευρωπαίοι εταίροι δυσαρεστήθηκαν που η Ελλάδα έκανε ως δικαιούται χωρίς να τους ρωτήσει, και σε αυτούς προτείνω ξύδι.
Πέραν αυτών, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία, αν υποθέσει κανείς ότι η γνώμη τους έχει όσο να’ ναι μια μεγαλύτερη βαρύτητα, θεωρούν αυτονόητο το δικαίωμα της Ελλάδας να κηρύξει τα 12 νμ χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο, ως κυρίαρχο κράτος. Όσοι συμπεριφέρονται ως η Ελλάδα να έχει χάσει κάποιο πόλεμο, και να διστάζει να ασκήσει το κυριαρχικό της δικαίωμα στα 12 νμ θα πρέπει να αναλογιστούν τι σημαίνει η μη-κήρυξη αυτή.
Ο φόβος μιας πολεμικής ανταπάντησης από την Τουρκία στην άσκηση του κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδας, συνιστά απρόκλητο πρώτο χτύπημα και κατά συνέπεια ισοδυναμεί με επίθεση κατά χώρας του ΝΑΤΟ και χώρας της ΕΕ, με όσες συνέπειες αυτό συνεπάγεται, που θα κάνουν τις διαφαινόμενες "κυρώσεις" της ΕΕ κατά της Τουρκίας να φαίνονται σαν κυριακάτικο πικ-νικ.
Από την άλλη η Τουρκία ήδη από τη δεκαετία του 1990 διεξάγει ασταμάτητα υβριδικό πόλεμο χαμηλής και μεσαίας έντασης, κατά της Ελλάδας, με καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου της και διπλωματική αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της με κάθε τρόπο. Το τελευταίο στάδιο του πολέμου είναι ο συμβατικός πόλεμος.
Μάλιστα καθώς η Κύπρος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Ελληνισμού, μπορεί κάποιος χωρίς δισταγμό να τεκμηριώσει πως η κατοχική δύναμη 30.000 σταθμευμένων Τούρκων στρατιωτών στο Κυπριακό έδαφος και οι δήθεν εκλογές στο ψευδοκράτος αποτελούν πολεμικές ενέργειες καθαρά συμβατικού πολέμου που διαρκεί από το 1974.
Η παρούσα ευκαιρία, όπου η Τουρκία αμφισβητεί έμπρακτα την κυριαρχική πράξη της επέκτασης των χωρικών υδάτων και του εναέριου χώρου της Ελλάδος στα 12 νμ δείχνει στον διεθνή παράγοντα το δίκιο της Ελλάδος να προχωρήσει τώρα στη μονομερή κήρυξή τους, και αιτιολογεί πολύ βολικά γιατί τώρα και όχι σε κάποια άλλη στιγμή "στο μέλλον".
Δεδομένου ότι ο Ερντογάν μάλιστα έχει τόσο μεγάλη ανασφάλεια για την πίστη των υψηλόβαθμων στρατιωτικών του ώστε να προχωρήσει σε συλλήψεις 100 εξ αυτών προχθές, μαρτυρά την κατάσταση τόσο του ηθικού όσων στρατιωτικών δεν έχουν ακόμα συλληφθεί, όσον και τις στρατιωτικές ικανότητες του εναπομείναντος στρατεύματος.
Κυρίως όμως καταδεικνύει το γεγονός ότι δοθείσης της ευκαιρίας, οι Τούρκοι στρατηγοί, οι πτέραρχοι και οι ναύαρχοι θα βρουν τη μοναδική ευκαιρία να τον ξεφορτωθούν οριστικά και να του πάρουν το κεφάλι ακριβώς όπως φοβάται, χάνοντας έναν συμβατικό πόλεμο με την Ελλάδα! Δεν υπάρχει αρχηγός κράτους που να αντέξει να μείνει στην εξουσία μετά από την ήττα σε επιθετικό πόλεμο. Δεν έχει υπάρξει ούτε θα ξεκινήσει με τον Ερντογάν.
Καθόλου τυχαίο επίσης δεν είναι το γεγονός ότι όπου η Τουρκία έχει κάνει στρατιωτική επέμβαση ΔΕΝ χρησιμοποίησε τον τακτικό στρατό της αλλά μισθοφόρους ή τζιχαντιστές, παρότι διαθέτει τον δεύτερο σε μέγεθος στρατό του ΝΑΤΟ!
Αυτό σημαίνει ότι ο Ερντογάν ξέρει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να βασιστεί στο τακτικό στράτευμά του για να κάνει πόλεμο με την Ελλάδα, διαφορετικά δεν θα υποθέταμε τώρα ποια θα είναι η επόμενη κίνηση του. Θα την είχε ήδη κάνει.
Για τον σουλτάνο αυτό που βλέπουμε είναι το end-game του. Για μας είναι όμως μια στρατηγική ευκαιρία που θα εμφανίζεται ίσως κάθε 40 χρόνια.
Ο καιρός μοιάζει ιδανικός από τη σκοπιά της Ελλάδος. Αν μετά την κήρυξη των 12 νμ ο Ερντογάν δεν κάνει τίποτα, ξεδοντιάστηκε η στρατηγική του των τελευταίων 10 ετών.
Αν κάνει την αποκοτιά θα ξεσηκώσει τη μήνη ολόκληρης της Ευρώπης και των ΗΠΑ, επιτιθέμενος πρώτος σε μια χώρα της Ενωμένης Ευρώπης και μέλος του ΝΑΤΟ!
Αν προσπαθήσει να κάνει περισσότερα από ένα θερμό επεισόδιο μικρής έκτασης, θα δώσει την ευκαιρία στους στρατηγούς του να τον τελειώσουν, χάνοντας τον πόλεμο και σώζοντας τα κεφάλια τους που ο Ερντογάν απειλεί να αφαιρέσει ή να τους ρίξει στη φυλακή ισόβια.
Η κίνηση αυτή της κήρυξης των 12 νμ από την Ελλάδα στην παρούσα είναι ρουά-ματ, αν και είναι σχεδόν βέβαιο ότι διακινδυνεύουμε κόστος σε ανθρώπινες ζωές και στρατιωτικό εξοπλισμό.
Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι αν ως κοινωνία αντέχουμε να πληρώσουμε αυτό το κόστος ακόμη και αν το κόστος του Ερντογάν θα είναι το κεφάλι του.
Ευτυχώς, αυτές είναι οι αποφάσεις που παίρνει ένας πρωθυπουργός με "γόνατα" όπως έχει αποδείξει, γιατί οι περισσότεροι από εμάς θα παραλύαμε στην ίδια περίσταση.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια