Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Μέρα με την μέρα, βδομάδα με την βδομάδα, χάνουν εντελώς το μέτρο. «Θα βυθίσουμε το Σαρλ Ντεγκώλ μέσα σε δυο μέρες», «θα ρίξουμε έξι ελληνικά αεροπλάνα μέσα στο επόμενο επταήμερο», «θα πυροβολήσω στο κεφάλι τον Έλληνα πιλότο που θα πέσει στα χέρια μου». Δεν τα λένε τίποτα τουρκοκουτσαβάκια σε κάποιο καφενείο της βαθιάς ανατολίας, τα διατυμπανίζουν σύμβουλοι του Ερντογάν, ναύαρχοι που διδάσκουν σε στρατιωτικές σχολές και άνθρωποι με θεσμικές θέσεις στην γείτονα.
Η ιθύνουσα πολιτική τάξη της Τουρκίας, σε απόλυτο παραλήρημα. Σε πολεμικό παροξυσμό. Σε βαρβαρική υστερία. Το μόνο που δεν έχουν κάνει ως τώρα είναι να χτυπούν τις γροθιές τους στο στέρνο τους σαν τους ερεθισμένους γορίλες των ντοκιμαντέρ, το μόνο που έχουν παραλείψει είναι να βγουν στις τηλεοράσεις τους με τα ακονισμένα τους μαχαίρια ανάμεσα στα δόντια. Προχθές κοίταζα τις δηλώσεις κάποιου επώνυμου σε τουρκικό κανάλι που έλεγε «θα φάω το συκώτι των Ελλήνων», με τους Τούρκους παρουσιαστές να χαμογελούν γνέφοντας καταφατικά. Ήταν κι αυτοί έτοιμοι να πάρουν έναν μεζέ.
Ζούμε αλλόκοτες μέρες, αναπάντεχες ως προς την ένταση τους. Σαν να ζούσαμε μ’ έναν συγκάτοικο που ενώ ήταν κανονικός άνθρωπος, ξαφνικά τον κατέλαβε σχιζοφρένεια και μας πήρε κυνήγι μέσα στο σπίτι για να μας σφάξει. Τι κάνουμε; Προσπαθούμε να τον καταλαγιάσουμε, βγάζουμε κι εμείς ένα πιστόλι και τον πυροβολούμε στο δόξα πατρί ή κάνουμε κάτι ενδιάμεσο. Και ας πούμε ότι δεν είχαμε περάσει την οικονομική κρίση κι ήμασταν καλύτερα προετοιμασμένοι ως προς τα όπλα. Θα χαμε λύσει το πρόβλημα;
Πείτε πως είχαμε ήδη τα 20 Rafale ετοιμοπόλεμα στην Τανάγρα, ότι είχαμε αναβαθμίσει τα F-16, ότι διαθέταμε τις δυο καινούριες φρεγάτες και ότι τα αόρατα υποβρύχια μας είχαν τις έξυπνες τορπίλες στους πυροσωλήνες τους. Θα ξεκινούσαμε πόλεμο με την μία, σίγουροι για την νίκη; Ή μήπως αν τα χαμε όλα αυτά, η Τουρκία θα χε προμηθευτεί ακόμα πιο εξελιγμένα απ’ αυτά που διαθέτει σήμερα; Διότι έτσι πάνε αυτά τα πράγματα. Αγοράζω εγώ το όπλο, αγοράζει ο απέναντι το αντι-όπλο και πάει λέγοντας.
Θα πείτε πως αν τα χαμε αυτά τα συστήματα, θα ήταν άλλη η συμπεριφορά του Ταγίπ. Πιο προσεκτική, λιγότερο τσαμπουκαλίδικη. Ενδέχεται, αλλά μην είστε και εντελώς σίγουροι. Αυτός ούτε επιδόματα δίνει, ούτε πακέτα στήριξης της οικονομίας λόγω κορονοϊού, ούτε την φτώχεια των μαζών φοβάται, ούτε την ανθρώπινη ζωή υπολογίζει όπως εμείς. Οι πολίτες του έχουν χάσει ήδη το 30% της αγοραστικής τους δύναμης κι αυτός αντί να κάνει κάτι, τους πουλάει έναν πανάκριβο εθνικισμό που θα τους φτωχύνει ακόμα περισσότερο. Κι εκείνοι το χάβουν το παραμύθι, δεν του λένε ένα «basta ρε αφεντικό να δούμε τι θα απογίνουμε με την πείνα μας».
Οπότε, μέσα σ’ αυτό το συμπούρμπουλο, καλό θα είναι τουλάχιστον εμείς να διατηρήσουμε την ψυχραιμία και την νηφαλιότητα μας. Να μην τρώμε κι εμείς τούρκικα συκώτια κάθε μέρα μέσα από το twitter, ας υπάρχει τουλάχιστον ένας λογικός μέσα στον καυγά. Λέω για λογικό, όχι για φοβητσιάρη ή υποχωρητικό. Ας μειωθούν οι εύκολες ιαχές «να χτυπήσουμε τώρα κι ότι γίνει» κι ας συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρόνος μας χρειάζεται. Για να εξοπλιστούμε, για να πείσουμε τον διεθνή παράγοντα, για να προετοιμάσουμε την κοινή γνώμη.
Με την μεθοδική μας τακτική, αρχίζουμε να μαζεύουμε τους διεθνείς νοσοκόμους γύρω απ’ το σπίτι, καθώς σιγά-σιγά πείθονται για το ποιος είναι ο ήρεμος και ποιος ο σχιζοφρενιασμένος που απειλεί να κάνει λαμπόγυαλο όλη την μεσόγειο. Ας εξαντλήσουμε τις πιθανότητες να τον μπουζουριάσουν κάποια στιγμή και να τον συνεφέρουν, μικρές οι πιθανότητες αλλά ας τις εξαντλήσουμε. Κι αν δεν γίνει ούτε αυτό, τότε θα μπούμε στον καυγά και γαία πυρί μειχθήτω. Αλλά τότε, όχι πριν.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια