Του Κ. Κυριακόπουλου
Προφανώς η αποκλιμάκωση έχει τίμημα. Αλλά γι’ αυτό κανείς δεν τολμά να μιλήσει έξω από τα δόντια και ο λόγος είναι προφανής.
Διαφορετικά το προσεγγίζει η Ελλάδα που αναζητά εναγωνίως την λύση σε έναν φαινομενικά αξιοπρεπή συμβιβασμό με υποτίθεται διαχειρίσιμο κόστος…
Διαφορετικά η Τουρκία η οποία καθημερινά προσθέτει καινούριες απαιτήσεις στην ξέφρενη μαξιμαλιστική της ατζέντα…
Και διαφορετικά (αλλά σε κάθε περίπτωση διόλου αμερόληπτα) οι καλοθελητές της διαμεσολάβησης που προσπαθούν να καλλιεργήσουν στον βουλιμικό Ερντογάν μια «κουλτούρα εγκράτειας», σαλαμοποιώντας τις απαιτήσεις του, επενδύοντας και οι ίδιοι στις δικές τους αδιέξοδες αυταπάτες.
Η προβοκάτσια Στόλτενμπεργκ ΔΕΝ ήταν κεραυνός εν αιθρία, αφού η προκλητικά μεροληπτική υπέρ της Τουρκίας στάση του επιβεβαιώνεται καθημερινά. Κυρίως όμως δεν ήταν μια πρωτοβουλία αυθαίρετη, αποσπασματική και ανεξάρτητη από την κυρίαρχη αντίληψη που συντηρείται επιμελώς μεταξύ των «συμμάχων».
Η προβοκάτσια Στόλτενμπεργκ ήρθε αμέσως μετά την επίσης προκλητικά μεροληπτική παρέμβαση Πομπέο για τις παρενέργειες της οποίας προειδοποιήσαμε σε σχετικό μας άρθρο, και φυσικά ήταν σε απόλυτη γνώση και σε πλήρη συνεννόηση, τόσο με την κ. Μέρκελ όσο και με το Αμερικανικό ΥΠΕΞ.
Το πιστοποιεί επαρκώς η αφωνία ΚΑΙ των δύο που ακολούθησε. Και φυσικά…
Το επιβεβαιώνει πλήρως η ατολμία της Ελληνικής κυβέρνησης να σηκώσει το γάντι και να διαχειριστεί την πρόκληση «επιθετικά».
Αυτό που έπρεπε να κάνει η Ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο Έλληνας πρωθυπουργός, το αναδείξαμε από την πρώτη στιγμή χωρίς περιστροφές και χωρίς να μασάμε τα λόγια μας.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός όφειλε να ζητήσει την...
άμεση παραίτηση Στόλτενμπεργκ, καταγγέλλοντας την προβοκατόρικη και προκλητικά μεροληπτική του στάση, και προειδοποιώντας τους πάντες πως εξ αιτίας αυτής του της συμπεριφοράς, ο κ. Στόλτενμπεργκ είναι απολύτως ακατάλληλος να ασκεί θεσμικό ρόλο. Και η ιδιότητα του ΓΓ του ΝΑΤΟ, είναι μια αρμοδιότητα απολύτως θεσμική.
Ανοίγοντας εδώ μια παρένθεση για εκείνους που θα βιαστούν να ισχυριστούν ότι «αυτά δεν είναι σωστό να γίνονται» από μια χώρα ακόμη και όταν πρόκειται να προασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα, θα θυμίσουμε πως αντιμετώπισαν την χώρα μας οι σημερινοί μας «σύμμαχοι» στις 19 Αυγούστου του 2019 (μόλις πριν από έναν χρόνο δηλαδή) όταν σκόπιμα διέρρευσαν την φήμη πως το Ιρανικό τάνκερ Adrian Darya 1 επρόκειτο να καταπλεύσει στο λιμάνι της Καλαμάτας. Θυμάστε τις απειλές και τις απαράδεκτες προειδοποιήσεις για το τι θα μπορούσε να υποστεί η χώρα μας;;; Οι «σύμμαχοί» μας οι Αμερικανοί τις εκτόξευαν. Και έβαζαν στο στόχαστρό τους την χώρα μας ή οποία κατά τα λοιπά είναι «νησίδα σταθερότητας και ασφάλειας» στην περιοχή. Αυτά έτσι… Για να μην ξεχνιόμαστε στην χώρα που τα χρυσόψαρα έχουν ισχυρότερη μνήμη από τους ανθρώπους…
Αυτό λοιπόν που όφειλε να κάνει η Ελληνική κυβέρνηση απαιτώντας την παραίτηση Στόλτενμπεργκ, συνιστά μια κίνηση τακτικής με πολύ ουσιαστικό περιεχόμενο, η οποία θα αναβάθμιζε αυτομάτως την θέση της χώρας, αλλά και την βαρύτητα του λόγου της στο πλαίσιο της Ατλαντικής συμμαχίας.
Συνιστά επίσης για μια κίνηση με ξεχωριστή στρατηγική βαρύτητα, αφού…
Από την μία μεριά θα καταδείκνυε την αποφασιστικότητα της Ελληνικής κυβέρνησης, να διαχειριστεί ανυποχώρητα και χωρίς ανεπίτρεπτους συμβιβασμούς τα αδιαπραγμάτευτα εθνικά δίκαια…
Και από την άλλη μεριά θα ισοδυναμούσε με μια εκπληκτική κίνηση ΜΑΤ στην στρατηγική σκακιέρα, αφού θα πιστοποιούσε μεταξύ άλλων, ΚΑΙ την ετοιμότητά της να αξιοποιήσει στο πλαίσιο της επιθετικής μεταστροφής της Ελληνικής διπλωματίας, ΤΟΣΟ τις εμφανείς πλέον αντιθέσεις που εκδηλώνονται στο περιβάλλον των ευρωατλαντικών συμμαχικών δομών, ΟΣΟ και τις λοιπές παράλληλες δυνατότητες που αναφύονται στην διεθνή γεωστρατηγική σκακιέρα.
Το σημαντικότερο όμως είναι πως σε συνάρτηση με όλα τα παραπάνω, η προβοκάτσια Στόλτενμπεργκ, θα μπορούσε να οπλοποιηθεί στοχευμένα στα χέρια της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, έτσι ώστε να υπάρξει δραματική τροποποίηση των κανόνων σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι που έχει στηθεί σε βάρος της χώρας.
Η Αθήνα μετά το αυτογκόλ Στόλτενμπεργκ και τον συνεχιζόμενο πειρατικό τσαμπουκά της Τουρκίας, μπορούσε να μεταπηδήσει σε ρόλο πρωταγωνιστικό αναφορικά με την διαχείριση των παραμέτρων του επιδιωκόμενου διαλόγου.
Μπορούσε να καταστήσει την Τουρκία αμυνόμενη. Να την αναγκάσει να επιστρατεύσει επιχειρήματα και να αναζητήσει στηρίγματα στην Διεθνή κοινότητα, προκειμένου να είναι ΑΥΤΗ που θα πρέπει να αντικρούσει την Ελληνική επιχειρηματολογία για τον αποδεδειγμένο βιασμό της Λοζάνης και για το διαρκές έγκλημα σε βάρος του Ελληνισμού στην Πόλη, στον Πόντο και στα μικρασιατικά παράλια.
Και οφείλει η χώρα μας να τα κάνει όλα τούτα, διότι θα πρέπει επιτέλους για μια φορά να βρούμε την δύναμη να είμαστε ξεκάθαροι με τους πάντες. Δεν αρκεί απλά να προσδιορίσουμε δυο – τρεις προϋποθέσεις, έτσι για την τιμή των όπλων, προκειμένου να παρακαθήσει η το ελληνικό ΥΠΕΞ σε ένα διάλογο με την γείτονα.
Αυτό ΔΕΝ θα αλλάξει την ουσία ενός διαλόγου που είναι σικέ, επιτηρούμενος και έχει ως προαποφασισμένη την υποχρέωση να διαμοιράσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και εθνικό έδαφος.
Αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξει το περιεχόμενο αυτού του διαλόγου. Και για να αλλάξει το περιεχόμενο πρέπει να τροποποιηθούν δραματικά οι ΟΡΟΙ που τον διέπουν και οι ΚΑΝΟΝΕΣ του παιχνιδιού.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να συρθεί σε αυτόν τον διάλογο με τους αστερίσκους της, αλλά να καθίσει στο τραπέζι διατηρώντας για τον εαυτό της το στρατηγικό πλεονέκτημα που θα κρίνει και το αποτέλεσμά του.
Αυτό επιδιώκει η Τουρκία με την επιθετική της συμπεριφορά…
Αυτό οφείλει να διασφαλίσει η χώρα μας με την επιθετικά αμυντική της δράση.
Και αυτή είναι και η διαφορά της μαχητικής πολιτικής από την απαγγελία ορισμένων «στρατηγιστών» ή «αναλυτών» που θεωρούν ότι τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν εκεί που κρίνεται η σχέση των παπαγάλων με την ιστορία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια