Της Κρινιώς Καλογερίδου
Αν υπάρχει μια ''Δημοκρατία'' σήμερα στο επίπεδο των γνωστών του Ιράκ (επί Σαντάμ Χουσεΐν), της Ρουμανίας (επί Νικολάε Τσαουσέσκου) ή της "επαναστατικής, μη δογματικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας" (επί Μουαμάρ Καντάφι), αυτή είναι η τύποις Δημοκρατία της Τουρκίας σήμερα.
Και το σήμερα κρατάει έξι χρόνια, αρχής γενομένης από την 28η Αυγούστου του 2014, οπότε ανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ο μεγαλοϊδεάτης με τα χίλια κατακτητικά πρόσωπα και τα αντίστοιχα προσωνύμια, που αγωνίζεται να αναβιώσει την παλιά Οθωμανική αυτοκρατορία, ο τελευταίος (35ος) σουλτάνος της οποίας, Αβδούλ Χαμίτ Β΄ (ίνδαλμα του Ταγίπ Ερντογάν), εκθρονίστηκε το 1909 απ' το κίνημα των Νεοτούρκων του Κεμάλ Ατατούρκ, ''πατέρα των Τούρκων''.
Για χάρη αυτής της αναβίωσης και της εκπλήρωσης των ονείρων του Ερντογάν για τη ''Γαλάζια Πατρίδα'', η Τουρκία επεκτείνει ήδη την επιρροή της στη Συρία, τη Λιβύη, το Κατάρ, το Ιράκ, τη Σομαλία και τα Βαλκάνια (Σκόπια, Αλβανία, Κοσσυφοπέδιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σερβία, Μαυροβούνιο ) με τον μανδύα του ''ισλαμικού μεσσία''.
Για χάρη αυτής της αναβίωσης ο ρεβανσιστής Ερντογάν άλλαξε την ισορροπία δυνάμεων στη Μεσόγειο και το Αιγαίο και έβαψε τα χέρια του με αίμα (το τελευταίο ήταν αυτό της δικηγόρου της ÇHD [Ένωση Προοδευτικών Δικηγόρων] Εμπρού Τιμτίκ, που πέθανε μετά από απεργία πείνας 238 ημερών σε φυλακή της Κωνσταντινούπολης με τη κατηγορία της τρομοκρατίας, γιατί ανέλαβε την υπεράσπιση των οικογενειών των 301 ανθρακωρύχων που έχασαν τη ζωή τους στα ορυχεία της Σόμα και του Ερμενέκ το 2014).
Για χάρη αυτής της αναβίωσης ο Νο1 νταής και αποσταθεροποιητικός παράγοντας της Ανατολικής Μεσογείουέφτασε (σύμφωνα με το συγκλονιστικό ρεπορτάζ της γερμανικής εφημερίδας Die Welt, 1/09/'20, το οποίο διέψευσε ωστόσο ετεροχρονισμένα ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ Χαμί Ακσόι)να απαιτεί την καταβύθιση ελληνικού πολεμικού πλοίου ή την κατάρριψη ελληνικού μαχητικού, για να αναγκάσει τη χώρα μας να συρθεί σε Τραπέζι διαπραγματεύσεων ως ηττημένη.
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πως η Ελλάδα - στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της - έχει να αντιμετωπίσει όχι έναν ''νευρικό'', αλλά έναν πολύ επικίνδυνο και ''βουλιμικό'' αντίπαλο, με πολιτική που ανατροφοδοτείται από τα άδυτα του ισλαμικού φονταμενταλισμού και στρατηγική αναθεωρητική, η οποία κινείται σε επίπεδαεθνικιστικού delirium, προκειμένου να επιτευχθεί το όνειρο του Ερντογάν για οικοδόμηση ενός νεο-οθωμανικού imperium, μιας νέας δηλαδή Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μιας Μεγάλης Τουρκίας, ουσιαστικά, κατά τα πρότυπα της Μεγάλης Ελλάδας των πέντε Θαλασσών και των δύο ηπείρων (Συνθήκη Σεβρών, 1920). Μόνο που στην περίπτωσή της, αν πετύχει να νομιμοποιήσει τετελεσμένα δια των εκβιασμών και των αναγκαστικών διαπραγματεύσεων, θα έχουμε να κάνουμε με κράτος-γίγας των πολλών Θαλασσών και των τριών ηπείρων...
Αυτό σημαίνει για μας ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι κατάλληλα διπλωματικά και επιχειρησιακά, γιατί δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία της δεκαετίας του '70 που γέννησε τους ''Αττίλες'' της Κυπριακής τραγωδίας, αλλά μια σύγχρονη, επεκτατική, άρτια εξοπλισμένη και πολύ πιο επικίνδυνη αντίπαλο η οποία διεκδικεί να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στη Μεσόγειο ως κυρίαρχη Περιφερειακή δύναμη της περιοχής και γι' αυτό θα επιδιώξει πάση θυσία να πετύχει την επέκταση της Επικράτειάς της σε βάρος της δικής μας.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάρουν τέλος τα ψέματα και τα παραμύθια της ''πολιτικής του κατευνασμού'', που μας αφόπλισε ιδεολογικά, μας ευνούχισε εθνικά και πνευματικά και μας βούλιαξε ψυχολογικά μετατρέποντας σε νεοραγιάδες και ηττοπαθείς τους άλλοτε περήφανους και γενναιόφρονες Έλληνες.
Πρέπει να πάρουν τέλος και οι απλουστευτικές προσεγγίσεις μας στην Εξωτερική πολιτική, οι διαχρονικές αυταπάτες μας περί ''ελληνοτουρκικής φιλίας'' και η τάση μας να αντιμετωπίζουμε τις τουρκικές αυθαιρεσίες με υπαναχωρήσεις στα εθνικά δίκαια και αποσπασματικούς τακτικισμούς δουλοπρέπειας και συμβιβαστικής (με την έννοια της ταπεινωτικής) λογικής.
Ήρθε η ώρα να διαγράψουμε μονοκοντυλιά το μέχρι τώρα στραβό μας αρμένισμα απέναντι στον επιβουλέα των εδαφών μας βάσει ''συμμαχικών'' οδηγιών περί ανοχής, που μόνο ωφελημένους δε μας έχουν βγάλει.
Ήρθε η ώρα να δράσουμε ως Προμηθείς και όχι ως Επιμηθείς που τρέχουν πίσω απ' τα γεγονότα, γιατί διαθέτουν μηδενική διορατικότητα. Η επίτευξη της ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας θα μπορούσε να είναι θριαμβική για μας, αν δεν την κλίναμε τελευταία στιγμή υπό την απειλή της έλευσης του τουρκικού ερευνητικού Ορούτς Ρέις, που λίγες μέρες μετά άρχισε να μπαινοβγαίνει με ελευθέρας στην υφαλοκρηπίδα μας έχοντας... εξασφαλίσει (σε πρωθύστερο σχήμα) και την ''άδεια'' της πρωθυπουργικής αδελφής για τις έρευνές του στα ελληνικά ύδατα...
Θα μπορούσε να ήταν θριαμβική για μας αν γινόταν έγκαιρα και όχι βεβιασμένα, με βάση την μέτριας επιτυχίας ελληνοϊταλική συμφωνία που προηγήθηκε (μειωμένη επήρεια στην οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων για τα νησιά του Ιονίου, τις Στροφάδες και τα Διαπόντια), αφήνοντας δυστυχώς ακάλυπτη στις ορέξεις των Τούρκων τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου και 32ου μεσημβρινού.
Περιοχή η οποία τείνει ήδη να ''γκριζοποιηθεί'' απ' τους Τούρκους και έχει μετατρέψει σε αδύναμο κρίκο μας το τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας νότια του συμπλέγματος της Μεγίστης/Καστελορίζου (μηδενική επήρεια, σύμφωνα με την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία) και ανατολικά της γραμμής ''Κρήτη/Κάρπαθος/Ρόδος.
Θα μπορούσε..., όμως δεν μπόρεσε, όσα κατευθυνόμενα ή μη άρθρα κι αν συνεχίζουν να γράφονται γι' αυτήν παρουσιάζοντας το ΥΠΕΞ μας ως... ενεργητικό για πρώτη φορά γιατί - λέει - είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και δημιούργησε εξελίξεις, αντί να τρέχει (όπως το συνήθιζε άλλοτε) πίσω απ' τα γεγονότα.
Δε λένε όμως ότι η πρωτοβουλία κινήσεων αν συνοδεύεται από μερική κι όχι ολοκληρωμένη συμφωνία, τότε ισοδυναμεί με ημιτελή επιχείρηση, σαν αυτήν της οριοθέτησης ΑΟΖ Ελλάδας-Αιγύπτου που συνυπέγραψαν Δένδιας-Σούκρι στις αρχές Αυγούστου.
Άλλωστε η μερική συμφωνία σε βάρος μας ήταν που ανάγκασε αργότερα τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών να πει (χωρίς να μας πείσει) ότι θα ακολουθήσει σε εύθετο χρόνο μια δεύτερη, συμπληρωματική της πρώτης, για να καλύψει τη θαλάσσια ζώνη που έμεινε ''ουδέτερη'' (και άρα διεκδικήσιμη απ' τους Τούρκους)...
Όσο για τη ''σφαλιάρα'' που τους δώσαμε στον Έβρο, καλύτερα να την ξεχάσουμε, αν είναι να τροφοδοτεί τον εφησυχασμό, την έπαρση και την αυταπάτη μας ότι κερδίσαμε τον πόλεμο με τους Τούρκους, ενώ κερδίσαμε μόνο μια μάχη χαρακωμάτων, τη στιγμή που το ζητούμενο είναι η διασφάλιση των διεκδικούμενων απ' αυτούς κεκτημένων μας...
Γιατί αν δεν επιτευχθεί αυτό, οι μεγαλοστομίες θα αποδειχθούν αερόφυλλα και εμείς θα παραπαίουμε ανάμεσα στο προγονικό μεγαλείο και την τωρινή μας κατάντια...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια