Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Ούτε (πρώτη και καλύτερη στην υποκρισία…) η Ευρώπη, ούτε το ελληνικό κράτος, ούτε τα κόμματα (αυτά, ως… είθισται, κατηγορεί το ένα το άλλο!), ούτε η τοπική αυτοδιοίκηση, ούτε οι κάτοικοι του νησιού. Οι πάντες, εθελοτυφλούντες, εξαντλούσαν τις ανησυχίες τους για το επερχόμενο με το «να βάλει ο Θεός το χέρι του να μην…». Ο Θεός... Οι υπόλοιποι στην ευδαίμονα αδράνειά τους.
Δεν έχει νόημα να παρασυρθούμε στους δαιδάλους της συνωμοσιολογίας: «Πρόσφυγες» που ήταν Τούρκοι πράκτορες έβαλαν τη φωτιά! Τυχαίο είναι που 48 ώρες πριν «κάποιοι» έστρωσαν 13.000 άδειες καρέκλες μπροστά από το γερμανικό Κοινοβούλιο θυμίζοντας το δράμα 13.000 μεταναστο-προσφύγων στη Μόρια; Τυχαίο ότι το μπουρλότο ήρθε με την κορύφωση της τουρκικής προκλητικότητας στο Καστελλόριζο και λίγες μέρες πριν οι αρχηγοί των «27» στην ΕΕ εξετάσουν μέτρα κατά της Τουρκίας; Δεν μπορείς να τα απορρίψεις, δεν μπορείς να τα στοιχειοθετήσεις. Το πιθανότερο (και λογικότερο) είναι τη φωτιά να την έβαλαν οι ίδιοι οι πρόσφυγες (το είχαν ξαναπροσπαθήσει), με αφορμή την απόπειρα επιβολής καραντίνας σε 37 κρούσματα του κορωνοϊού. Αφορμή γύρευαν να κάψουν την κόλασή τους…
Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή η εικόνα μιας φλεγόμενης κόλασης, που έκανε τον γύρο της υφηλίου, είναι καταστροφική σε επικοινωνιακό επίπεδο για τη χώρα μας, ιδιαίτερα στις παρούσες συγκυρίες που πασχίζουμε στα ελληνοτουρκικά να εξασφαλίσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή συμπαράσταση από φίλους, εταίρους, συμμάχους…
Μια δεκαετία τώρα, στέλνουμε παντού (και ιδιαίτερα στην Ευρώπη) αρνητικές ειδήσεις και θλιβερά μηνύματα. Κουράσαμε, ακόμη και τους πιο ανεκτικούς φίλους μας. Και πάνω που είπαμε από πέρυσι πως γυρίσαμε σελίδα, πάνω που ανεβάσαμε την αξιοπιστία της χώρας, πάνω που άρχισαν να μας βλέπουν με άλλη, αισιόδοξη ματιά και εμπιστοσύνη, πέσαμε στον τυφώνα της πανδημίας (και τις πολυεπίπεδες παράπλευρες συνέπειές της, ιδίως στην οικονομία, που μόλις είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω της…), το ξεσάλωμα του Ερντογάν, τους άμεσους κινδύνους ανάφλεξης στην περιοχή…
Την απροθυμία της «ενωμένης» Ευρώπης όχι να φανεί… φιλελληνική, απλώς να διασφαλίσει τις καταστατικές δεσμεύσεις περί συνδρομής και αλληλεγγύης σε εταίρους, τη βιώνουμε. Οχι μόνο τώρα, με την ιησουίτικη και ιδιοτελή στάση της προς την Αγκυρα, χάριν οικονομικών συμφερόντων και γεωπολιτικών ανησυχιών και ισορροπιών. Από την εποχή της γιγάντωσης (με ευθύνη του Ερντογάν…) του προσφυγικού προβλήματος στη Μεσόγειο και κυρίως στην Ελλάδα. Ενιπτε διαρκώς τας χείρας της, έδινε λεφτά, διατύπωνε… ανθρωπιστικές απόψεις, εξέφραζε κατανόηση -αρκεί μόνο το πρόβλημα να έμενε στην «περιφέρεια», στις... Μόριες και τους Εβρους, εκτός του κυρίως σώματος της ΕΕ.
Σε αυτήν την Ενωμένη Ευρώπη (με ελάχιστες εξαιρέσεις…) γυρεύουμε υποστήριξη και βοήθεια απέναντι στον αποθρασυνόμενο Ερντογάν, που δεν δείχνει καμιά διάθεση σεβασμού στη λογική και το Διεθνές Δίκαιο. Και πάνω σε αυτή τη συγκυρία οι εικόνες της φλεγόμενης Μόριας δημιουργούν εντυπώσεις, ενισχύουν άλλοθι και παρέχουν δικαιολογίες σε όσους δεν θέλουν να αποδειχθούν Ευρωπαίοι εταίροι.
Και μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα, αντί στο εσωτερικό να επιδείξουμε (και να εκπέμψουμε διεθνώς…) ομοψυχία και αποφασιστικότητα, το ρίξαμε στις κομματικές αντιπαραθέσεις για το ποιος έχει μεγαλύτερη ευθύνη για τη Μόρια!
Η νέα κυβέρνηση είχε δεσμευθεί ότι η Μόρια, με την αναρχομπάχαλη, εκρηκτική καθημερινότητα που εγκαινιάσθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ το 2015, θα «τελείωνε» πολύ σύντομα. Τη θέση της θα έπαιρνε ένα «κλειστό κέντρο» (μια ανθρώπινων συνθηκών προσωρινή φυλακή, δηλαδή). Δεν έγινε τίποτε -αναζητήστε τους υπεύθυνους σε λαϊκιστές τοπικούς άρχοντες, ντόπια συμφέροντα μικρο-μεγαλεμπόρων, ανεξέλεγκτες ΜΚΟ. Μα πάνω απ’ όλα στον υπολογισμό, γι’ άλλη μια φορά, του μικροπολιτικού κόστους! Η κυβέρνηση, απλώς δεν τόλμησε, έκανε πίσω…
Απλώς έκανε μικρή… χωροταξική αναδιάρθρωση του εκρηκτικού προβλήματος: η Μόρια δημιουργήθηκε για 2.500 προσωρινούς πρόσφυγες, τον Οκτώβριο του 2015 «φιλοξενούσε» 5.500 ψυχές, τον Ιανουάριο του 2020 έφθασαν τις 26.000(!) και έκτοτε η κυβέρνηση τις περιόρισε στις 13.000… Χωρίς απολύτως οργανωμένο σχέδιο ασφαλούς διασποράς στην ενδοχώρα (αντιδρούν οι τοπικές κοινωνίες), με προσωρινές και εμβαλωματικές λύσεις που απολαμβάνουμε στις κατά τόπους... πλατείες Βικτωρίας.
Αλλά με τις γνωστές κυβερνητικές επιδόσεις του στο προσφυγικό (την υποδειγματική Αμυγδαλέζα την έβρισε «κολαστήριο», τα σύνορα τα ήθελε ανοικτά, παράνομοι μετανάστες δεν υπήρχαν, παρά μονάχα «πρόσφυγες» που… λιάζονταν στις πλατείες), είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει το απύθμενο θράσος να κατηγορεί τη ΝΔ για το μεταναστευτικό; Νομίζει ότι πείθει κανέναν; Ούτε τώρα δεν μπορεί να δείξει μια στοιχειώδη υπευθυνότητα;
Αθώοι για το πώς εξελίχθηκε η Μόρια, μπορεί να μην υπάρχουν. Σίγουρα, όμως, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι ιδεοληπτικοί ένοχοι, που όχι μόνο σφυρίζουν αδιάφορα, αλλά προκαλούν κιόλας…* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια