Του Κ. Κυριακόπουλου
Πρόκειται για μια διεργασία νομοτελειακή, ιστορική και δυναμικά εξελισσόμενη, στην οποία εμπλέκονται οι παραδοσιακοί πρωταγωνιστές ισχύος αλλά και ισχυροί περιφερειακοί δρώντες που διεκδικούν αυξημένο ρόλο και λόγο στο σύνθετο σκηνικό της επόμενης μέρας.
Η κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας στο πλαίσιο της επιθετικά αναθεωρητικής νέο-οθωμανικής ατζέντας, είναι απολύτως συνυφασμένη με την παραπάνω εξέλιξη. Αποτελεί αναπόσπαστο μέρος αυτής της διεργασίας, ανατροφοδοτείται από την δυναμική της, ενσωματώνεται στους σχεδιασμούς διαχείρισης συμμαχιών, εργαλειοποιείται στο πλαίσιο των ανταγωνιστικών προσεταιρισμών, και ως εκ τούτου, ΔΕΝ μπορεί να ερμηνεύεται με παραδοσιακά στερεότυπα, και φυσικά οι ελληνικές απαντήσεις, ΔΕΝ μπορούν να αναζητούνται στην μηχανιστική επίκληση ιστορικών γεγονότων, ΟΥΤΕ βεβαίως να θεμελιώνονται σε αυταπάτες και προχειρογραφήματα που οδηγούν στον συμβιβασμό.
Οι ενεργειακές εξελίξεις προφανώς επιδρούν καταλυτικά και επιταχύνουν τα διαδραματιζόμενα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ενοχοποιούνται αυτοτελώς για την δυναμική της αποσταθεροποίησης και δεν...
εξαντλείται στα σχετιζόμενα με την ενεργειακή ατζέντα, το συνολικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ευρύτερη περιοχή με τον πρωταγωνιστικά αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι, και για πρώτη φορά ας είμαστε όσο χρειάζεται ψυχροί και απόλυτοι στην αποτίμηση των πραγματικών δεδομένων.
Α. Η τουρκική επιθετικότητα ΔΕΝ είναι συγκυριακή. Είναι μέρος ενός στρατηγικού σχεδιασμού της γειτονικής χώρας, που “χτίζεται” μεθοδικά στο πλαίσιο της επιδίωξής της να ανταποκριθεί στον αναβαθμισμένο ιστορικό ρόλο που διεκδικεί στην νέα εποχή.
Στην προσπάθεια διεκδίκησης αυτού του ρόλου, η Ελλάδα ΔΕΝ είναι απλώς ένας αντίπαλος. Είναι το κρίσιμο γεωπολιτικό εμπόδιο που η ύπαρξή του ανακόπτει τα τουρκικά σχέδια και κατά συνέπεια ο γεωπολιτικός της αφανισμός είναι μονόδρομος για την τουρκική στρατηγική.
Η τουρκική επιθετικότητα επομένως, ΔΕΝ μανιπουλάρεται και ΔΕΝ εγκλωβίζεται σε ψευδαισθήσεις διαλόγων και διεθνοδικαιικών φλυαριών. Κλιμακώνεται… Μεταλλάσσεται… Αναβαθμίζεται… Διαθέτει μόνο στόχο… Και ΔΕΝ διαθέτει κανένα απολύτως μέτρο. Καλό θα είναι λοιπόν να μην βαυκαλιζόμαστε αναπαράγοντας αδιέξοδα, διότι αυτό δεν συνιστά συνετή αλλά εθνικά αυτοκαταστροφική προσέγγιση του όλου ζητήματος.
Β. Ο ρόλος των «συμμάχων» μας ΔΕΝ είναι ο ίδιος με αυτόν που μπορούμε να αποτιμήσουμε αν ανατρέξουμε στα συμπεράσματα από την νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου. Η δυναμική των ανταγωνισμών έχει διαφοροποιήσει ουσιαστικά τις παραδοσιακές συμμαχίες. Συνακόλουθα εμφανώς διαφοροποιημένες καταγράφονται ΚΑΙ οι ιδιαίτερες στρατηγικές επιδιώξεις των πρωταγωνιστών.
Οι «σύμμαχοί» μας ΔΕΝ έχουν απέναντι την καταρρέουσα Οθωμανική αυτοκρατορία των αρχών του περασμένου Αιώνα. Επομένως η σημερινή στρατηγική τους στόχευση δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις στοχεύσεις εκείνης της εποχής.
Οι «σύμμαχοί» μας δεν έχουν ως ισχυρό κίνητρο τα πετρέλαια της Μοσούλης για να βάλουν την πρόθυμη Ελλάδα να ανακόψει τα οράματα του Κεμάλ, οδηγώντας την στην συντριβή και στην εγκατάλειψη. Ούτε οι ισορροπίες ισχύος που προέκυψαν μετά την λήξη του Α’ παγκόσμιου πολέμου είναι αντίστοιχες με τις σημερινές, για να μπορούν να αναβιώνουν με τρόπο έστω και επίπλαστο τα ίδια διλήμματα.
Τα πραγματικά κίνητρα αυτών που αβαντάρουν την βουλιμική Τουρκία σήμερα, ξεπερνούν κατά πολύ στην εφαρμογή τους την τραγωδία των Σεπτεμβριανών αλλά και αυτήν ακόμη την τραγωδία της Κύπρου.
Η διαχείριση των μεταπολεμικών ισορροπιών στις αρχές του περασμένου Αιώνα, όπως και αυτή που σχετίζεται με τις ψυχροπολεμικές ισορροπίες της προηγούμενης περιόδου, είχαν διαφορετικά διακυβεύματα από αυτά της τρέχουσας εποχής, επομένως και η συγκρουσιακή εξίσωση που ζητά εναγωνίως την λύση της, προσδιορίζεται από διαφορετικές παραμέτρους.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που οι λεγόμενοι μικροί γεωπολιτικοί δρώντες, μπορούν να έχουν λόγο για το μέρος της εξίσωσης στο οποίο φιλοδοξούν να τοποθετηθούν, και κυρίως μπορούν να υπαγορεύσουν διλήμματα που οι παραδοσιακά ισχυροί παίκτες δεν μπορούν εύκολα και αβασάνιστα να αγνοήσουν.
Η συγκεκριμένη ανάγνωση της συγκεκριμένης κατάστασης, αποσαφηνίζει τα κρίσιμα ζητήματα με τα οποία οφείλει να ασχοληθεί άμεσα η πολιτική τάξη της χώρας. Ταυτόχρονα οριοθετεί το εύρος των ανοχών μέσα στο οποίο θα πρέπει να αναζητηθούν οι κρίσιμες απαντήσεις.
Η Τουρκία προειδοποιεί και αμέσως μετά υλοποιεί αυτά για τα οποία προειδοποίησε. Επομένως δεν υπάρχουν περιθώρια πολλαπλών ερμηνειών για τις πραγματικές προθέσεις της.
Η ρητορική των «συμμάχων», φροντίζει να χαϊδεύει τα αυτιά του ελληνικού πολιτικού προσωπικού που επιδιώκει να χτίσει τα άλλοθι του συμβιβασμού του, ενώ την ίδια στιγμή αποδεικνύει πως δεν είναι διατεθειμένοι να χαλάσουν το χατίρι του Ερντογάν. Γι αυτό και αναζητούν διέξοδο στην «κομψότητα» του τρόπου με τον οποίο θα πειθαναγκαστεί η χώρα μας να υποκύψει στις βουλιμικές ορέξεις του Σουλτάνου.
Ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να οικοδομηθεί η Ελληνική απάντηση μέσα σε αυτό το ασφυκτικά πιεστικό περιβάλλον, είναι τουλάχιστον ανησυχητικός.
Αδιαμφισβήτητες κόκκινες γραμμές παραβιάζονται σε μια προσπάθεια επιβολής τετελεσμένων, κι εμείς παραμένουμε παρόντες παρατηρώντας τον βιασμό.
Τελεσίγραφα δεν έχουν τεθεί και η όποια απόπειρα οριοθέτησής τους ξεθώριασε γρήγορα αφού εξαργυρώθηκε με δευτεροκλασάτα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα.
Οι «σύμμαχοι», που προηγουμένως φρόντισαν να αποσπάσουν την οικονομική και γεωπολιτική ικμάδα της χώρας, δεν έχουν τεθεί από κανέναν - εν είδει τελεσιγράφου - ενώπιον των ευθυνών τους. Αντιθέτως τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα μιας παράλληλης διαχείρισης που βαφτίζεται προκλητικά διπλωματική υποβοήθηση για την εξεύρεση λύσης, ενώ στην ουσία αυτό που δρομολογείται είναι η διπλωματική παράλυση της χώρας και ο εκβιαστικός της διασυρμός σε μια κίβδηλη διαπραγμάτευση.
Φαίνεται πως οι κυβερνητικοί χειρισμοί παραμένουν αποσπασματικοί και δεν παραπέμπουν σε ολοκληρωμένη, ενιαία και στρατηγικά επεξεργασμένη διαχείριση, ενώ από επικοινωνιακή άποψη πρωταρχικός αποδέκτης τους είναι η ελληνική κοινωνία.
Η Τουρκία, σπεύδοντας να αξιοποιήσει και την απειροελάχιστη δυνατότητα που της δίνεται, κλιμακώνει την επιθετικότητά της με ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ επιδιώκοντας να προσδώσει διεθνοδικαιικό φερετζέ στην γεωπολιτική πειρατεία. Επιθετική απάντηση από την Ελλάδα ΔΕΝ δίνεται, με αποτέλεσμα να μην τροποποιούνται οι κανόνες του παιχνιδιού. Έτσι, το εύρος των τουρκικών αμφισβητήσεων διευρύνεται, και ήδη η τουρκική εξωτερική πολιτική επενδύει τα μέγιστα διαμορφώνοντας συνθήκες αποσταθεροποίησης ΚΑΙ στην Θράκη. Τα τουρκικά τελεσίγραφα, οι απειλές και οι προειδοποιήσεις πληθαίνουν.
Στον αντίποδα και στην χώρα μας, ενεργοποιούνται ασύδοτα οι φωνές του συμβιβασμού. Και δεν είναι μόνο οι απαράδεκτες παρεμβάσεις των Ηρακλείδηδων… Είναι και οι υποτιθέμενα ώριμες και νηφάλιες φωνές που επιχειρούν να προσδώσουν νομιμοποιητικό άλλοθι στην ατολμία, αναθεματίζοντας τα ελάχιστα που αποτολμήσαμε και υπερθεματίζοντας όλα όσα δεν επιχειρήθηκαν, στο όνομα της αδυναμίας της χώρας μας να υπερασπιστεί τα αυτονόητα.
Δίκην προθέσεων δεν θα κάνουμε για κανέναν. Είναι όμως βέβαιο πως αυτές οι φωνές, ανεξάρτητα από τις πραγματικές προθέσεις των φορέων τους, αυτό που κάνουν είναι να ρίχνουν νερό στον μύλο της υποχωρητικότητας και του συμβιβασμού, προετοιμάζοντας το έδαφος για νέες εθνικές τραγωδίες.
Τι πρέπει να γίνει…
Το πρωταρχικά αναγκαίο είναι να διαβάσουμε σωστά τις πραγματικές επιδιώξεις της Τουρκίας. Η Τουρκία, στοιχημένη πίσω από τις ιστορικές προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, αρνείται να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το Αιγαίο είναι ένα Ελληνικό Αρχιπέλαγος με πολλά διάσπαρτα Ελληνικά νησιά που η παρουσία τους και τα κυριαρχικά τους δικαιώματα την καθηλώνουν και την υποχρεώνουν να παραμείνει αυτό που ήταν πάντα. Αυτός είναι ο λόγος που επιμένει να τροποποιήσει το ιδιοκτησιακό – κυριαρχικό του καθεστώς. Επιδιώκει να ολοκληρώσει ουσιαστικά την γεωπολιτική στρέβλωση που ξεκίνησε σε βάρος του Ελληνισμού, με τα αλλεπάλληλα δολοφονικά πογκρόμ σε ολόκληρη την Μικρά Ασία.
Η Τουρκία, σε αντίθεση με την Ελληνική πολιτική τάξη, αντιλαμβάνεται το ενιαίο του Αιγιακού χώρου, και επιδιώκει να το καθυποτάξει ολοκληρωτικά για να μπορέσει να υλοποιήσει το ευρύτερο γεωπολιτικό της σχέδιο.
Η επιλογή της Ελλάδας να επενδύει διαρκώς στο ρόλο του αδικημένου που συμβιβάζεται εύκολα και δεν προκαλεί κανέναν, αρνούμενη ακόμη και να σηκώσει το γάντι όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, είναι μια κατάφωρα αντι-ιστορική επιλογή. Είναι μια λάθος επιλογή που στέλνει σταθερά τα λάθος μηνύματα σε όλους τους αποδέκτες.
Η πατρίδα μας δυστυχώς δεν προχώρησε ΟΥΤΕ στο έμπρακτο τσάκισμα του τουρκικού casus belli επεκτείνοντας τα χωρικά της ύδατα στα 12 νμ, ΟΥΤΕ στην ανακήρυξη της Εθνικής ΑΟΖ σε απόλυτη συνεννόηση με την Κύπρο και σε πλήρη αρμονία με τα προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο.
Η Ελλάδα, αν και είχε την ιστορική ευκαιρία και ταυτόχρονα την υποχρέωση μετά από την αλλεπάλληλη κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων, να συνδυάσει την έμπρακτη άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων με την διατύπωση ξεκάθαρου πολεμικού τελεσιγράφου, μετατρέποντας έτσι το casus belli από διαρκή εκβιαστική απειλή σε εθνικό συγκριτικό πλεονέκτημα, προσέφερε και πάλι στην Τουρκία την πολυτέλεια της ΜΗ σύγκρουσης χωρίς να φανεί ότι είναι η ίδια η Τουρκία αυτή που πρωτίστως την επιζητούσε.
Την διευκόλυνε με άλλα λόγια να αποφύγει αυτό που φοβάται πραγματικά. Αυτό που θα κατέστρεφε οριστικά και αμετάκλητα το νεο-οθωμανικό της σχέδιο. Δηλαδή το εκτεταμένο στραπάτσο επί του πεδίου, με την εφαρμογή του πρώτου συντριπτικού στρατηγικού πλήγματος, που θα μπορούσε να ανοίξει τον δρόμο ακόμη και για τον εδαφικό της διαμελισμό.
Αυτό που προέχει αυτήν την στιγμή για την χώρα μας, είναι να τροποποιήσει συνολικά την στάση της αιφνιδιάζοντας τους πάντες, και όχι να οδηγηθεί οικειοθελώς στο κρεβάτι του Προκρούστη αυτοπαραμυθιαζόμενη για το μεγαλείο των κανόνων του Διεθνούς δικαίου.
Είναι η υποχρέωση της πολιτικής ηγεσίας να ενεργοποιήσει τον λαό, και να μεριμνήσει για την διαμόρφωση μιας πραγματικά εθνικής στρατηγικής στην βάση ενός δυναμικού, πραγματικά εθνικού οράματος που θα παραπέμπει ευθέως στο αποτύπωμα των νικητών του Α' Παγκοσμίου πολέμου και θα αποτελέσει στην πράξη το ισχυρότατο διπλωματικό και επιχειρησιακό αντιστάθμισμα απέναντι στον τουρκικό επιθετικό αναθεωρητισμό, αλλά και ένα πρώτης τάξεως ελπιδοφόρο εργαλείο, για να αντιμετωπίσει με σοβαρότητα και ευθύνη τις κρισιμότατες προκλήσεις του 21ου Αιώνα που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη.
Η δυναμική αναφορά αυτού του Εθνικού οράματος, θα πρέπει κατά την γνώμη μας να εναρμονίζεται με το ιστορικό γεωπολιτικό αποτύπωμα σύμπαντος του Ελληνισμού και όχι να στριμώχνεται στο ετοιματζίδικο κουστούμι της ηττοπάθειας που ετοίμασαν για την χώρα μας οι πρωταίτιοι της Μικρασιατικής καταστροφής και οι εγχώριοι συμβιβασμένοι μειοδότες.
Όσο για τους κάθε λογής καλοθελητές που θα σπεύσουν να μας θυμίσουν το βαρύτατο τίμημα της σύγκρουσης, θα τους προκαλέσουμε γι’ ακόμη μι αφορά να μας υποδείξουν τον αξιοπρεπή οδικό χάρτη της ΜΗ σύγκρουσης, έτσι όπως οι ίδιοι τον έχουν στο μυαλό τους. Και αν αυτό φαντάζει δύσκολο να το περιγράψει κανείς με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, τότε περιμένουμε να δούμε το ύψος στο οποίο αποτιμούν το τίμημα του συμβιβασμού με την βουλιμία του Σουλτάνου και τα δόλια παιχνίδια των «συμμάχων» μας.
Δυστυχώς κύριοι, διαφορετική προσέγγιση ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει. Εκτός αν κάποιος πιστεύει σοβαρά πως η Τουρκία μπορεί να πιαστεί κορόιδο και να οδηγηθούμε σε μια λύση αξιοπρεπούς συμβιβασμού με μηδενικό εθνικό κόστος. Όποιος έχει την μέθοδο παρακαλείται να την υποδείξει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια