Επανέρχομαι στην περίπτωση του Δημήτρη Παπαδημούλη. Όχι, καθόλου λόγω εμμονών. Ούτε εύκολου, βολικού στόχου. Καθόλου, μα καθόλου. Επανέρχομαι για μερικούς, βασικούς, λόγους. Εκείνος φταίει. Όχι εγώ. Ας πρόσεχε. Έχουμε και λέμε:
Ένα λοιπόν. Αφού το ένα στρέμμα εξελίχθηκε σε 28 διαμερίσματα, όπου εκείνα των εκατό τετραγωνικών μέτρων τα νοικιάζει έναντι πεντακοσίων ευρώ το μήνα. Αφού όλα αυτά τα απέκτησε κατά τη διάρκεια του πολύχρονου εναγκαλισμού του με στασίδι της Ευρωβουλής. Και αφού έχει εκλεγεί ως στέλεχος και υποστηρικτής αριστερών, προοδευτικών και αντισυστημικών θέσεων. Εναντίον, δηλαδή, της αχόρταγης και ασυγκράτητης καπιταλιστικής εκδοχής του νεοφιλελευθερισμού.
Δύο λοιπόν. Τότε το απλούστερο ερώτημα που αυθορμήτως έρχεται και καρφώνεται στο νου κάθε καλοπροαίρετου πολίτη αυτού του τόπου είναι μια ερώτηση απλή «μα αγαπητέ κυρ Μήτσο ποια ακριβώς η διαφορά που χωρίζει εσάς τον αριστερό από τον οιοσδήποτε πολιτευτάκια, κάθε παρατάξεως;»
Τρία λοιπόν. Που σημαίνει πως ανάμεσα στον αριστερό και τον δεξιό ουδεμία διαφορά, Ένα και το αυτό. Ο λόγος είναι διαφορετικός, όμως οι προσωπικές σκοπιμότητες και οι τσέπες ταυτίζονται και «κουμπώνουν» εντελώς.
Τέσσερα λοιπόν. Μεθερμηνευόμενα όλα αυτά καταλήγουν στη γνωστή, λαική, καφενόβια επωδό «μωρέ όλοι το ίδιο είναι, όλοι για την βολή τους, όλοι για τις τσέπες τους, όλοι για το προσωπικό τους συμφέρον. Και ο λαός στην απέξω».
Πέντε λοιπόν. Επομένως, για την κυβέρνηση, καλύτερος σύμμαχος, καλύτερο επιχείρημα εναντίον Αριστεράς και καλύτερο άλλοθι δεν υπάρχει. Ο Παπαδημούλης και τα διαμερίσματά του, ο μέγας ευεργέτης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οσα περισσότερα διαμερίσματα, τόσο περισσότερα χαστούκια στο «πρόσωπο» του ΣΥΡΙΖΑ.
Έξι λοιπόν. Και από τη στιγμή που ο Αλέξης όλα αυτά τα διαμερίσματα τα έκανε γαργάρα. Από τη στιγμή που δεν τον ξεφορτώθηκε, ούτε καν διαχώρισε, δημοσίως, την θέση του από τον διαμερισματάρχη, τότε και εκείνος και οι άλλοι, όλοι μαζί ταυτίστηκαν με τον Μητσάρα.
Εφτά λοιπόν. Μπας και όλα αυτά δεν τα καταλαβαίνουν; Μπας και δεν τα επεξεργάζονται; Μπας και δεν θυμώνουν; Μπας και τα προσπερνάνε; Μπας και την διαμερισματομανία του Μητσάρα την υποβαθμίζουν; Μπορεί. Όμως η άκρα του (αριστερού) τάφου σιωπή έχει να κάνει με τα νέα ήθη της σημερινής, σύγχρονης εποχής.
Οκτώ λοιπόν. Ανάμεσα σ αυτά τα σύγχρονα ήθη εκείνα που πρυτανεύουν είναι η ελαστική ηθική, η σχετικότητα των πράξεων, η ανεκτικότητα της κοινωνίας, η συμφιλίωση με πάσης φύσεως ολισθήματα και η γενική περιρρέουσα ατμόσφαιρα εντός της οποίας όλοι μα όλοι κολυμπούν στον ίδιο πολτό και ταυτόχρονα, όλοι μα όλοι πρωτίστως νοιάζονται για το προσωπικό τους συμφέρον και για το ίδιωτικό του ταμείο.
Εννέα λοιπόν. Με απλά λόγια ο Μητσάρας ο διαμερισματάρχης είναι το πρώτυπο, ο πιο στιλπνός καθρέφτης της συντριπτικής πλειονότητας των Νεοελλήνων. Και όχι μόνο. Ολοι αυτοί, ανεξάρτητα από κομματικές τοποθετήσεις, πορεύονται με την ίδια διαμερισματομανία του Μητσάρα. Καλά έκανε, σου λένε. Πολύ καλά. Κι εμείς στη θέση του το ίδιο θα κάναμε. Αριστα έπραξε. Κι αν δεν το έκανε, τότε θα ήταν βλάκας με περικεφαλαία.
Αυτός ο υποδόριος κυνισμός. Αυτή η ασυγκράτητη ιδιοτέλεια. Και αυτή η αθεράπευτη μανία για ακόμα μεγαλύτερη περιουσία, ακουμπάει σε μια βεβαιότητα, θεμελιωμένη σχεδόν σε όλους:
Το τείχος γκρεμίστηκε, οι ιδεολογίες γκρεμίστηκαν, οι διαφορές περιορίστηκαν. Επομένως τι; Ο, τι φάμε, ό, τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας!
Δημήτρης Δανίκας
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια