Του Κ. Κυριακόπουλου
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως μεμονωμένα περιστατικά, και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ως «νευρικές» συμπεριφορές ενός κακού γείτονα που αναζητεί εναγωνίως διέξοδο στα όποια αδιέξοδά του…
Αποτελούν μέρος μιας σταθερής, διαρκούς, και ενιαίας επιθετικής κλιμάκωσης που έχει πολύ συγκεκριμένες στοχεύσεις. Οι στοχεύσεις αυτές, δεν αφορούν μονάχα στην προώθηση των διαχρονικών αναθεωρητικών επιδιώξεων της Άγκυρας για την δημιουργία τετελεσμένων στο Αιγαίο και στην Ν.Α Μεσόγειο.
Είναι αναπόσπαστο τμήμα της συνολικότερης ατζέντας της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, μέσα από την οποία επιδιώκεται η καθολική αναβάθμιση του περιφερειακού της ρόλου, και του -έτσι κι αλλιώς- αυξημένου ειδικού βάρους της τουρκικής παρουσίας στο περιβάλλον της τυπικής αλλά και της άτυπης σχέσης της με τις ευρωνατοϊκές δομές.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, η Ελλάδα και η Κύπρος στοχοποιούνται ευθέως από την Τουρκική επιθετικότητα και ταυτόχρονα εργαλειοποιούνται διπλά.
Εργαλοειοποιούνται ΚΑΙ από την Τουρκία στο διαρκές παζάρι των εκβιασμών προκειμένου να μπορεί να αποσπά τα μέγιστα από τους «συμμάχους» μας…
Αλλά ΚΑΙ από τα ανερυθρίαστα «συμμαχικά» επιτελεία, που... ΑΛΛΟΤΕ πιέζουν ανοικτά, και ΑΛΛΟΤΕ ροκανίζουν δόλια και πισώπλατα την χώρα μας, προκειμένου να αποσπάσουν παραχωρήσεις για λογαριασμό της Τουρκίας, στο όνομα της συμμαχικής συνοχής, πουλώντας ψευδαισθήσεις ασφάλειας και περιφερειακής ισχύος. (βλέπε δηλώσεις για συνευθύνη όπου υπάρχουν προκλήσεις και εντάσεις και απροθυμία σαφούς καταδίκης της Τουρκικής προκλητικότητας, την εξαίρεση νήσων από ασκήσεις συμμαχικές, την σπέκουλα για το μεταναστευτικό, τις πλάτες στα ενεργειακά που χαϊδεύουν την Τουρκία, τους χαλαρούς αλλά και απροκάλυπτους εκβιασμούς στην Ελληνική κυβέρνηση ώστε να μην απαιτήσει θεσμικές αποφάσεις κυρώσεων ή καταδίκης κλπ).
Οι περιστασιακές «αντιστάσεις» του Έλληνα πρωθυπουργού σε αυτές τις πιέσεις, δεν θα πρέπει να υπερεκτιμηθούν.
Ο γεωπολιτικός χρόνος έχει βάθος…
Η Τουρκική εξωτερική πολιτική διαθέτει υπομονή και επιμονή…
Και η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί σε ένα περιβάλλον εξάρτησης και παρασιτικού προστατευτισμού, που την αποδυναμώνει, την αιχμαλωτίζει, και εν τέλει δυναμώνει το ιδιότυπο καθεστώς της γεωπολιτικής ομηρείας με συνέπειες απρόβλεπτες.
Η επιτυχής επιχειρησιακά έκβαση της επιχείρισης ανάσχεσης στον Έβρο, δεν πρέπει να οδηγήσει τους πολίτες σε αποπροσανατολιστικό εφησυχασμό. Πολύ δε περισσότερο που η κυβέρνηση υπέκυψε άτακτα στις πιέσεις της κυρίας Γιόχανσον, και έσπευσε να ακυρώσει και να αναθεωρήσει προς το επονείδιστο τις πολιτικές της δεσμεύσεις, προσφέροντας από το παράθυρο ακόμη περισσότερες ευκαιρίες στο όνομα της πολιτικής ασύλου, διευκολύνοντας έτσι τα σχέδια όλων εκείνων που ενορχηστρώνουν τον στραγγαλισμό της χώρας.
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι σε αυτό το ιδιότυπο μπρα ντε φερ, η Τουρκία χρησιμοποιεί με δυναμική διαδραστικότητα, ΚΑΙ την επιχειρησιακή της ισχύ αλλά ΚΑΙ την πολιτικοδιπλωματική σκακιέρα στο έπακρο, με την «συμμαχική» παρουσία να μεροληπτεί ακόμη μια φορά υπέρ της, και αυτό είναι μια παράμετρος που δεν πρέπει να υποτιμηθεί.
Προφανώς δεν είναι διόλου τυχαίο, το γεγονός ότι η ποιοτική διαφοροποίηση (βλέπε επιβάρυνση) αυτής της εξίσωσης ισχύος σε βάρος της χώρας μας, συντελείται σε μια ιστορική εποχή κατά την οποία επαναδιατυπώνονται οι όροι και επανακαθορίζονται οι συντελεστές και τα επίπεδα ισορροπίας στην Γεωπολιτική.
Και ενώ αυτή η εξέλιξη, θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως στρατηγική ευκαιρία για την Ελλάδα, για την γεωπολιτική της χειραφέτηση και την διεκδίκηση ενός πραγματικά αξιοπρεπούς και διακριτού περιφερειακού ρόλου με πολυδύναμες δυνατότητες στον πλήρως αναμορφωμένο γεωπολιτικό καμβά, η ανυπαρξία στρατηγικής διεξόδου από το περιβάλλον της γεωπολιτικής αιχμαλωσίας της, θα αποδειχτεί σύντομα πως είναι μια εξόχως καταστροφική επιλογή.
Η επιτάχυνση των ρυθμών αυτής της γεωπολιτικής διεργασίας, συνέπεσε χρονικά με την κυβερνητική εναλλαγή στην χώρα μας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, κληροδότησε στην κυβέρνηση της ΝΔ, ένα καθεστώς απόλυτης παραλυσίας, αφού στο πλαίσιο μιας παρανοϊκής προσέγγισης των Ελληνοαμερικανικών σχέσεων, παραχώρησε στους Αμερικανούς τα πάντα χωρίς να διασφαλίσει τίποτε, καθιστώντας τους έτσι απόλυτους επικυρίαρχους, μέσα από αλλεπάλληλες ετεροβαρείς συμφωνίες που μόνο σε περιβάλλον πολεμικής καταστροφής θα υποχρεώνονταν να υπογράψει μια χώρα απολύτως ταπεινωμένη.
Αυτό όμως δεν απαλλάσσει την κυβέρνηση της ΝΔ από τις δικές της ιστορικές και βαρύτατες ευθύνες για την οδυνηρή συνέχεια που ακολούθησε. Τα ελάχιστα διαπραγματευτικά χαρτιά που απέμεναν στην χώρα, αντί να αξιοποιηθούν στοχευμένα ενεργοποιώντας έναν συντελεστή γεωπολιτικής ισχύος που θα μπορούσε να είναι στην πράξη άκρως αποτελεσματικός, ακυρώνονταν το ένα μετά το άλλο.
Τα ελάχιστα περιθώρια που άφησε η πατσαβούρα των Πρεσπών, δεν αξιοποιήθηκαν για να κάνουν στην πράξη την ζωή των γειτόνων πολύ δύσκολη. Η διολίσθηση σε υπαναχωρήσεις με αρνητικό εθνικό πρόσημο υπήρξε διαρκής και η πορεία των Σκοπίων για την ένταξή τους στις «συμμαχικές» δομές, υπήρξε απρόσκοπτη…
Οι σημαντικές αφορμές που είχε η χώρα για να μετατρέψει σε μπούμερανγκ σε βάρος της Αλβανίας τους τυχοδιωκτισμούς Ράμα, αφέθηκαν επίσης αναξιοποίητες, και η κυβέρνηση της ΝΔ με τις επιλογές της επιδείνωσε έτι περαιτέρω την περιφερειακή θέση της χώρας και μαζί της και την διαπραγματευτική της ισχύ έναντι των «συμμάχων»…
Το Τουρκολιβυκό σύμφωνο, δεν πυροδότησε την αναμενόμενη έκρηξη της πολιτικοδιπλωματικής εθνικής χειραφέτησης που ήταν απολύτως αναγκαία. Ο απαράδεκτος ιστορικός συμβιβασμός της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής εκεί που δεν έπρεπε να υπάρξει, και με ενορχηστρωτή την Γερμανική δολιότητα, εναποθέτει πλέον μόνο σε τυχαία εξέλιξη την ανακοπή των νέων επικίνδυνων τετελεσμένων που δρομολογούνται. Έτσι…
Η Ελλάδα ενώ είχε κάθε λόγο να επιλέξει ως στρατηγική την πρόκληση ενός ισχυρότατου σοκ μεταξύ των «συμμάχων», που θα της επέτρεπε, μέσα από την εθνική της χειραφέτηση, να αναλάβει ντε φάκτο έναν ρόλο πρωταγωνιστικό επιβάλλοντας στην πράξη το δικαίωμά της να έχει λόγο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας, κατέφυγε γι’ ακόμη μια φορά στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας των συμβιβασμών, επιταχύνοντας έτσι την ώρα του ταμείου.
Σε αυτό το περιβάλλον λοιπόν κλιμακώνει η Τουρκία τις διπλωματικοπολιτικές και επιχειρησιακές της πιέσεις. Σε αυτό το περιβάλλον «πουλά» την χρησιμότητα του γεωπολιτικού μεγέθους της, σε «συμμάχους» που είναι πρόθυμοι να «μιζάρουν» για να την δελεάσουν.
Η Τουρκία «πουλά» την βαρύτητα του γεωπολιτικού της μεγέθους, γιατί η Ελλάδα Αρνήθηκε να «πουλήσει» το αναντικατάστατο του γεωπολιτικού της πλεονεκτήματος.
Καλό θα είναι λοιπόν όλοι εμείς, αντί να πετάμε την μπάλα στην εξέδρα για το αξιόμαχο και αξιόπιστο των ενόπλων μας δυνάμεων και για το υψηλό φρόνημα των αξιωματικών και των στρατευσίμων, να θυμόμαστε πως αυτό που θα κρίνει τα πάντα σε τελευταία ανάλυση, θα είναι οι πιέσεις που θα ασκηθούν… Οι πολιτικές εντολές που θα δοθούν… Και οι ισορροπίες που θα εκβιαστούν κάτω από το τραπέζι…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια