Γράφει Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη
Παρακολουθώντας τις τοποθετήσεις και τους προβληματισμούς όσων ενδιαφέρονται για τα θέματα συζητήσεων που τον τελευταίο καιρό θέτω συχνά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι χρειάζεται να σκεφθούμε σοβαρά το ποιες κυβερνήσεις εκάστοτε ψηφίζουμε, γιατί τις ψηφίζουμε, αλλά τι μπορούμε, λογικά, να αναμένουμε από αυτές.
Έχω την εντύπωση ότι πολλοί ανάμεσά μας ψηφίζουν, ακόμη και τώρα, που η διάκριση δεν μπορεί να έχει πια την όποια σημασία του παρελθόντος, αριστερά ή δεξιά. Αλλά, πως είναι δυνατόν η όποια ελληνική (ή και ευρωπαϊκή) κυβέρνηση να εκλέγεται με βάση το, θα έλεγα, κλασικό αυτό κριτήριο, όταν το σύνολο σχεδόν της μακροοικονομικής της πολιτικής, είτε έχει ετικέτα προς αριστερά ή προς δεξιά, της υπαγορεύεται από το διευθυντήριο της ΕΕ;; Συνεπώς, αυτό το κριτήριο είναι ανενεργές μετά την είσοδό μας στην ΕΕ, και ακόμη περισσότερο μετά την είσοδό μας στην ευρωζώνη. Τα περιθώρια επιλογών και διαφοροποιήσεων είναι ελάχιστα.
Τι μένει, συνεπώς, ως κριτήριο προτίμησης κυβερνήσεων, με τις παρούσες προδιαγραφές; Μένει, ίσως και σε κάποιο βαθμό η σοβαρότητα των εκατέρωθεν προσώπων, το μέσο μορφωτικό τους επίπεδο, το πως χρησιμοποίησαν τη ζωή του μέχρι που να αναρριχηθούν στην πολυθρόνα, και βέβαια η ποιότητα των επιτελείων τους.
Να συνοψίσω: Τελικά, δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 10 ετών ήταν και εξακολουθούν να είναι μνημονιακές. Είτε άμεσα είτε έμμεσα υπέγραψαν όλες, δεν ξέρω με ή χωρίς δισταγμό, τα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια, οι όροι των οποίων δεν συναντιούνται ούτε σε αντίστοιχα μνημόνια αφρικανικών χωρών (η παρατήρηση δεν περιέχει περιφρόνηση για την Αφρική, αλλά απλώς αναγνώριση της πολύ κακής συμπεριφοράς της Δύσης απέναντί της). Η ανάγνωσή τους σε κάνει, πραγματικά, να ανατριχιάζεις. Τα υπέγραψαν όμως!!!!!!
Αν, λοιπόν, όπως θέλω να πιστεύω ότι είναι λογική η υπόθεση επάνω στην οποία βασίζομαι, ΟΛΟΙ οι ΕΛΛΗΝΕΣ και ΟΛΕΣ οι ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ είναι κάθετα εναντίον των μνημονίων, τα οποία θεωρούν καταστρεπτικά, τότε δυστυχώς, με τις παρούσες συνθήκες οι εκλογές δεν έχουν απολύτως κανένα νόημα. Και ακόμη είναι άκρως αφελές να εκφραζόμαστε με ενθουσιασμό για τον Α ή Β πρωθυπουργό, που έκανε καλά το Χ ή το Ω, από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός παραμένει αλυσσοδεμένος με τα μνημόνια.
Και ειδικά στην τωρινή δύσκολη συγκυρία, δεν έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει τη λήψη εκείνων των μέτρων, που θα ελάφρυναν τις συνέπειες της καταιγίδας η οποία ακολουθεί τη μολυσματική υπόσταση του κορονοϊού. Αλλά, να θυμόμαστε, ακόμη, ότι από τη στιγμή που καμία κυβέρνηση δεν απαίτησε, με τρόπο αποφασιστικό, τις γερμανικές αποζημιώσεις, καμία κυβέρνηση δεν υποστήριξε με ένταση, μια πραγματική αναδιάρθρωση του χρέους και καμιά κυβέρνηση δεν αντιτάχθηκε στο ξεπούλημα της Μακεδονίας, ο ελληνικός λαός έχει μηδενικές επιλογές στις εκλογικές αναμετρήσεις… εκτός την εναλλαγή προσώπων και αξιωμάτων, όταν βαριέται να βλέπει τις εκάστοτε προηγούμενες.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια