Από Δευτέρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Από Δευτέρα μπαίνει σε λειτουργία το crash test. Από Δευτέρα χωρίς SMS. Από Δευτέρα θα κυκλοφορούμε ελεύθερα εντός της περιφέρειας. Από Δευτέρα όλοι θα κριθούμε.
Αν πράγματι έχουμε βάλει μυαλό. Αν καταφέραμε να απαρνηθούμε την ψευτομαγκιά που κάποιοι κρύβουμε μέσα μας. Από Δευτέρα θα κριθεί η ωριμότητά μας. Της κοινωνίας και καθενός εξ ημών και υμών.
Για να δούμε. Θα κερδίσουμε και το δεύτερο ημίχρονο αυτού του αγώνα εναντίον ενός ύπουλου και αόρατου εχθρού;
Μέχρι τότε ένας πρόχειρος απολογισμός. Μέσα σε αυτές τις τόσες εβδομάδες εγκλεισμού, απομόνωσης και στέρησης τι έχει απομυθοποιηθεί; Τι έχει γκρεμιστεί; Και τι έχει κατακτηθεί; Ετσι πρόχειρα και ανάκατα:
Απομυθοποιήθηκε το american dream. Σκέψου, λέει, ο COVID-19 να σε βρει κάτοικο, φιλοξενούμενο, επισκέπτη στο Μανχάταν. Σκέψου να ανήκεις σε κάποια από τις ευπαθείς ομάδες. Σκέψου να είσαι απροστάτευτος. Σκέψου να είσαι αναλώσιμος. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου. Πόσο ετών είσαι; Εξήντα; Εξω. Εσύ πόσο είσαι; Τριάντα; Αλλά πάσχεις από καρδιακό νόσημα. Εξω κι εσύ.
Επειδή ο κορωνοϊός είναι μια κάποια λύση. Να ξεπαστρέψει χιλιάδες «μιάσματα». Χιλιάδες ηλικιωμένους. Χιλιάδες ανασφάλιστους. Ρε παιδιά, λύσαμε το ασφαλιστικό μας πρόβλημα. Και πού ’σαι. Καλύτερα να κάνεις ένεση με χλωρίνη. Μπας και γλιτώσεις. Σκηνές χειρότερες και πιο βίαιες από ταινίες γουέστερν. Ο νόμος του Φαρ Ουέστ.
Απομυθοποιήθηκε και γκρεμίστηκε η αυτο-απαξίωσή μας. Οταν κι εμείς είχαμε πιστέψει πως ο Νεοέλληνας, συνώνυμο του χαβαλέ, του ανεπρόκοπου, του τεμπέλη, του απείθαρχου και του μακάκα. Τι λέτε, καλέ! Παροιμιώδης η συλλογική πειθαρχία μας. Παροιμιώδεις η οργάνωση και η επάρκεια των επιστημόνων μας. Που με πρωτοφανή ηρωισμό, ρισκάροντας την ίδια τη ζωή τους, κατάφεραν να διαχειριστούν με τόση γνωστική επάρκεια και με τέτοια αποτελεσματικότητα μία από τις πιο δύσκολες, ύπουλες και καταστροφικές μάχες στην Ιστορία της μεταπολεμικής ανθρωπότητας.
Γκρεμίστηκε, έστω προσωρινά, η παθογένεια του ανελέητου διχασμού, της φαγωμάρας και της διχόνοιας, της γκρίνιας και της διαρκούς αντιπαράθεσης για ψύλλου πήδημα. Ο κορωνοϊός μάς έφερε πιο κοντά. Παραμέρισε, προσωρινά, όλα τα συμπτώματα τυφλού φανατισμού κάθε δογματικού μονόδρομου. Οι αντιθέσεις μένουν, αλλά ο κοινός εχθρός μάς ενώνει.
Γκρεμίστηκαν όλα τα συμπτώματα νεοπλουτισμού. Ολη αυτή η λατρεία προς τον χυδαίο υλισμό. Έστω προσωρινά. Αλλά γκρεμίστηκαν. Για σκεφτείτε το: Τι από τα δύο θέλεις, υγεία ή χρήμα; Χίλιες φορές χωρίς κορωνοϊό και με τα στοιχειώδη στην τσέπη, παρά μεγιστάνας στο κρεβάτι.
Γκρεμίστηκαν η ξενομανία μας και ο πιθηκισμός μας προς καθετί ξένο. Ο,τι να ’ναι, αρκεί να είναι από το Μιλάνο, από τη Ρώμη, από το Παρίσι. Απ’ οπουδήποτε αλλού πλην Ψωροκώσταινας. Κι έτσι ,ταυτόχρονα με αυτό το γκρέμισμα, αναβαθμίστηκε η σχέση μας με τον τόπο μας. Ξαναγράψαμε τη λίστα των προτιμήσεών μας.
Δηλαδή αν κάποιος ρωτήσει σε ποιον από τους δύο προορισμούς επιθυμείς να πας: σε ένα πεντάστερο λουσάτο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης ή στο ορεινό, στο παραθαλάσσιο χωριό σου, στο παραμελημένο, παλιό και μικρό σπίτι των προγόνων σου, θέλει και ρώτημα; Ψωμί, ντομάτα και ελιές, χίλιες φορές προτιμότερες από χαβιάρι και σαμπάνια στο Μανχάταν.
Και τέλος, ευεργετικός αποδείχτηκε ο μαζικός, αριστερός αλληθωρισμός μας. Μέσα σε αυτές τις πολεμικές συνθήκες η οργάνωση των κρατικών μηχανισμών, η καλύτερη και πιο επαρκής λειτουργία του ΕΣΥ αποδείχτηκαν το καλύτερο καταφύγιο, η άμυνα, η σωτηρία. Σκέψου και μόνο τι θα μας είχε συμβεί έτσι και είχαμε υιοθετήσει πλήρως τον αχόρταγο, κυνικό και ανάλγητο αμερικανικό καπιταλισμό. Σκέψου στη θέση του ουμανιστή Κυριάκου Μητσοτάκη να ήταν κάποιος Τραμπ. Ο χειρότερος εφιάλτης μας!
Όπως λένε κάποιοι στίχοι με τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που ταιριάζουν γάντι με την περίσταση: «Με το σώμα στο κενό / με την ψυχή στο στόμα / το παιχνίδι παίζεται ακόμα».
Δημήτρης Δανίκας
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια